หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 394

“ฉันไม่ได้อ้อนวอนนายซักหน่อย”

“ถ้าไม่ใช่ฉัน แล้วใคร?”

เจ้าตัวเงียบไปนิด พลันเอ่ยต่อ “สามีเธอเหรอ?”

แคโรรีบปฏิเสธ “ฉันไม่มีสามี”

“แซคคารี่ไง ไม่ใช่เหรอ?”

“เรายังไม่ได้แต่งงานกันเลยด้วยซ้ำ” ฉันตอบ

ใบหน้าที่หล่อปนน่ารักของฌอนคือสิ่งเดียวที่ฉันเห็นภายใต้ท้องฟ้าอันมืดมิด ร่างเล็กเผลอจ้องอีกฝ่ายจนลืมหายใจ ก่อนสติจะกลับเข้ามาอีกครั้งแล้วรีบหันหน้าหนีไปอีกทาง อีกฝ่ายหัวเราะเบา ๆ พร้อมส่งยิ้มละมุนมาให้กัน “งั้นแปลว่าฉันก็ยังมีโอกาสใช่มั้ย?”

“นายไม่ได้ชอบฉันด้วยซ้ำ เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว”

ทว่าอีกฝ่ายกลับถามต่อ “งั้นแปลว่า ถ้าฉันชอบเธอ เธอจะให้โอกาสฉันใช่หรือเปล่า?”

หญิงสาวถึงกับกุมขมับกับความคิดของอีกคน “ฉันหมายถึง นายไม่ได้สนใจฉันในเชิงนั้นตั้งแต่แรกแล้ว เพราะงั้นก็อย่าพูดอะไรที่มันทำให้บรรยากาศระหว่างเราแย่ลงเลย และนอกจากนี้ มันก็ไม่มีประโยชน์หรอก ถึงแม้นายจะชอบฉันจริง ๆ ฉันก็ไม่มีวันชอบนายในเชิงนั้นหรอกนะ”

ร่างสูงแสยะยิ้มพร้อมเหน็บเบา ๆ “ดูสิ มีคนมั่นหน้าแล้วหนึ่ง”

ร่างเล็กถอนหายใจ แคโรไม่เคยคิดเลยว่าการพูดคุยระหว่างเราตั้งแต่จุดเริ่มต้นจนถึงตอนนี้จะใกล้เคียงกับคำว่าจีบเลยสักนิด หรือบางที่ฉันอาจจะสับสนจะแยกอะไรไม่ออก เพราะความเย็นที่ทำให้ร่างชาไปทั้งตัว สุดท้ายแล้วก็ได้แต่ยอมแพ้ และยอมให้เขาอุ้มฉันขึ้นหลังแต่โดยดี พลันผลไม้สีแดงสดที่อยู่ในมือก็กลิ้งหลุน ๆ ตกลงบนหิมะขาว

ฌองย่อตัวลงไปหยิบกลับมาให้ “ถ้าหิวก็กินซะ”

ฉันไม่หิว แต่เหนื่อยมากกว่า

และฝืนร่างกายจนมันถึงขีดจำกัดของตัวเองไปแล้ว

ถ้ามองเผิน ๆ จะคิดว่าฌองเป็นคนที่ผอมเพรียวและดูอ่อนปวกเปียก ทว่าความจริงแล้วอีกคนกลับแข็งแรงกว่าที่คิด เพราะตอนที่ปีนขึ้นไปบนแผ่นหลังของเขา ฉันสัมผัสได้ถึงกล้ามเนื้อที่ซ่อนอยู่ใต้เสื้อหนังนั่น จนทึ่งและอดชมออกไปไม่ได้ “นายตั้งชอบออกกำลังกายแน่ ๆ เลย”

เสียงทุ้มตอบปนขำ “แน่นอน แม้ว่าตอนเกิดฉันจะอ่อนแอ แต่ก็ยังไม่ขึ้นขั้นตาย เพราะงั้นเมื่อโตขึ้นเลยต้องขยันออกกำลังเพื่อทำให้ร่างกายแข็งแรงอยู่เสมอ”

ริมฝีปากบางตอบกลับเพียง “อ๋อ” ก่อนจะกัดกินแอปเปิ้ลลูกแดงกรอบ

ทว่าจู่ ๆ คนที่กำลังแบกฉันอยู่กลับเอ่ยถามอย่างใคร่รู้ “ความสัมพันธ์ของเธอกับแซคคารี่ลึกซึ้งขนาดไหนเหรอ?”

แซคคารี่และความรักของฉัน...

“แม่บอกว่าแซคคารี่เป็นคนที่โหดเหี้ยม เขาเอาชีวิตรอดจากนรกบนดินได้ราวกับปีศาจ ทว่าก็รู้จักถ่อมตัวเมื่อประสบความสำเร็จ”

เมื่อได้ยินฌองพูดถึงแซคคารี่แบบนั้น ก็อดที่จะรู้สึกภูมิใจหน่อย ๆ ไม่ได้

เพราะเขากำลังชื่นชมชายที่ฉันรักอยู่

ใบหน้าสวยพยักตอบ “นั้นแหละแซคคารี่”

“อ่อ แล้วก็หลังจากที่ฉันช่วยเธอได้แล้ว อย่าปากโป้งไปฟ้องแซคคารี่ว่าฉันลักพาตัวเธอล่ะ ไม่งั้นแม่ลงโทษฉันแน่ ๆ!”

ฉันพูดเสียงเรียบ “ก็นายลักพาตัวฉันจริง ๆ นี่!”

พลันขายาวก็หยุดเดิน “อยากเดินเองไหมล่ะ?”

แขนเรียวรีบกระชับรอบลำคออีกฝ่ายแน่น พร้อมเปลี่ยนคำพูดทันควัน “ฉันไม่ฟ้องก็ได้! แม้แต่ชื่อนาย ฉันก็จะไม่พูดถึง”

“เธอนี่อยู่เป็นเหมือนกันนะ” เขาพูดขำ

ถึงฉันจะเพิ่งรู้จักเขาได้เพียงวันเดียว แต่บุคลิกของผู้ชายคนนี้กลับเปลี่ยนแปลงไปมาได้ไม่รู้จบ ตอนแรกก็ทำตัวเป็นเด็ก สักพักก็เอาใจยากเหมือนวัยรุ่นใจร้อน แถมยังหาว่าฉันทำตัวดุร้ายใส่เขาอีก พอตอนนี้กลับมีมุมเหมือนผู้ใหญ่ที่โตแล้วเสียอย่างนั้น