หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 4

ดิกสันรู้สึกว่าฉันทำตัวแปลก ๆ เขากางแขนพาดพนักพิงของโซฟาแล้วรอฉันกินข้าว อาหารถูกจัดวางไว้ไม่กี่ชั่วโมงและเย็นเฉียบ มันรสชาติเหมือนไม่มีอะไรอยู่ในปากของฉันและฉันกินมันช้าๆ

ฉันทดสอบความอดทนของเขา เขาลุกขึ้นมายืนตรงหน้าฉัน พูดอย่างเย็นชาและเบา ๆว่า "แคโรไลน์ เธอต้องการอะไร?"

ฉันวางชามลงและมองไปที่เขา ฉันเห็นว่าเขากำลังมองไปที่จานบนโต๊ะ

จู่ ๆ ดิกสันก็ถามว่า “เธอทำอาหารพวกนี้เหรอ?”

เขาดูแปลก ๆ ฉันลุกขึ้นยืนและเริ่มทำความสะอาดในขณะที่พูดว่า "ฉันถามคุณตอนกลางวันว่าคุณจะกลับบ้านเพื่อทานอาหารเย็นหรือเปล่า คุณตอบว่าใช่ ฉันจึงทำอาหารที่คุณชอบอย่างตั้งใจ"

ทันใดนั้นดิกสันก็ขมวดคิ้วแล้วถามว่า "นี่เธอกำลังเล่นอะไรอยู่เนี่ย?"

ฉันหยุดสิ่งที่ฉันกำลังทำและเงยหน้าขึ้นมามองเขา ดวงตาของเขาเย็นยะเยือกและฉันไม่พบความอบอุ่นใด ๆ ที่เคยมีอยู่ในดวงตาของเขาเลย

ฉันอยากจะพูดอะไรบางอย่างแต่ก็เงียบในที่สุด ฉันเช็ดโต๊ะเงียบ ๆ และล้างจานในครัว เมื่อฉันออกมาจากห้องครัว ห้องนั่งเล่นก็ว่างเปล่า

ฉันมองไปที่บันไดและลังเลเล็กน้อยก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้องนอน ฉันผลักประตูเปิดออกและรู้สึกประหลาดใจที่เห็นดิกสันนั่งอยู่บนโซฟา มีแล็ปท็อปเครื่องบางสีทองวางอยู่บนตักของเขา

ฉันเอาชุดนอนเข้าไปในห้องน้ำเพื่อที่จะอาบน้ำ ฉันยังคงอยู่ในอ่างจนกระทั่งผิวหนังบนนิ้วของฉันมันเหี่ยวก่อนที่จะออกไป เขาพาฉันเข้านอนและสุดท้ายฉันก็ได้ยินดิกสันพูดเบา ๆว่า "เกวนบอกว่าคุณบังคับให้เธอไปสหรัฐอเมริกาเมื่อสามปีก่อน"

แม้ว่าเขาจะพูดราวกับว่าเขากำลังถามคำถามกับฉัน แต่เขาก็ได้ตัดสินแล้วว่าฉันเป็นคนทำ

ฉันอดไม่ได้ที่จะบอกเขาว่าเมื่อสามปีที่แล้ว ผู้หญิงที่เขารักอย่างสุดซึ้งได้เลือกเงินสามล้านดอลลาร์มากกว่าที่จะเลือกเขา

ฉันใช้นิ้วบิดผ้าปูที่นอนแน่นและได้ยินเสียงเย็นชาของดิกสันที่พูดอย่างเยาะเย้ย "เธอบอกว่าเธอชอบฉัน ถ้าเธอชอบฉันจริง ทำไมเธอถึงบังคับให้ฉันทำในสิ่งที่ฉันไม่อยากทำในตอนนั้นด้วย?"

ดวงตาของฉันรื้นและน้ำตากำลังจะไหลออกมา ทันใดนั้นดิกสันก็คว้ากำปั้นดึงผมของฉันและพูดอย่างโหดร้ายและไม่พอใจว่า "สามปีที่แล้วตระกูลชอว์เป็นผู้มีอำนาจสำคัญในเมืองอู๋ ทุกคนอยู่ภายใต้การควบคุมของคุณ แต่ตอนนี้เป็นยังไงล่ะ? แคโรไลน์ ชอว์ ครอบครัวของเธอที่เคยสนับสนุนเธอมาก่อน ตอนนี้มันกำลังเสื่อมลง "

ฉันรู้สึกดีขึ้นหลังจากกัดริมฝีปากแรง ๆ รสชาติของเลือดที่ท่วมอยู่ระหว่างฟันของฉันและฉันดับความขมขื่นในใจ น้ำตาในดวงตาของฉันหายไปเมื่อฉันหันไปมองเขาอย่างไม่แยแส

แม้ว่าเรากำลังทำสิ่งที่ใกล้ชิดที่สุดในโลก แต่เราก็เหมือนคนแปลกหน้า ในความเป็นจริงก็อาจพูดได้ว่าเราห่างไกลกันมากกว่าคนแปลกหน้าด้วยซ้ำ

ฉันอดไม่ได้ที่จะยิ้มและพูดว่า "ดิกสันคุณทำให้ตัวเองต่อต้านบริษัทชอว์ เพราะคุณเกลียดฉัน แต่ บริษัทชอว์ทำอะไรผิดเหรอ? เป็นเวลาสามปีที่บริษัทชอว์ได้ช่วยเหลือครอบครัวเกร็ก บริษัทพยายามแสวงหาผลประโยชน์จากครอบครัวเกร็กแม้ว่ามันจะหมายถึงการระเบิดตัวมันเอง คุณจะทนกับมันได้ยังไงล่ะ ?"