หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 418

ฉันอารมณ์ดีมาก แต่ทันทีที่ฉันเห็นข้อความจากแม่ของแซคคารี่ อารมณ์ของฉันก็เปลี่ยนเป็นขุ่นเคืองทันที ฉันกลัวว่าแซคคารี่จะรู้ว่าฉันเห็นข้อความนั้น ดังนั้นฉันจึงไม่จ้องโทรศัพท์ของเขานานเกินไป อย่างไรก็ตาม หน้าจอโทรศัพท์ของเขาก็ดับลงอย่างรวดเร็วหลังจากนั้น!

ฉันกอดแซคคารี่ในอ้อมกอดของฉัน เขาไม่พูดแม้แต่คำเดียวตลอดเวลานั้น สักพักเขาก็ลุกขึ้นวางฉันลง แล้วออกจากห้องทำงานไป ฉันเดินตามเขาไปอย่างเชื่อฟัง เขาหันกลับมามองฉันด้วยสายตาที่ลึกซึ้งของเขา

ฉันหยุด "ทำไมคะ?"

เขาพูดเบา ๆ ว่า “มีแค่ลูกแมวเท่านั้นที่จะเดินตามเจ้านายของมัน”

ฉันตอบกลับไปอย่างไม่รู้ตัวว่า “แมวมันเย็นชากับคน คุณหมายถึงลูกสุนัขหรือเปล่า?”

เมื่อฉันตระหนักได้ถึงสิ่งที่ฉันพูดออกไป ฉันก็รีบปิดปากตัวเองทันที แซคคารี่มองมาที่ฉันด้วยรอยยิ้มที่คลุมเครือ

ฉันมองเขาด้วยท่าทางน่าสงสาร และบ่นกลับไปว่า “คุณรังแกฉันอยู่นะ”

เขาไม่ตอบฉัน แต่ยังคงเดินไปตามทางเดิน ฉันยืนนิ่ง และมองดูแผ่นหลังของเขาอย่างเงียบ ๆ

ก่อนที่เขาจะลงบันไดไป จู่ ๆ เขาก็หันกลับมาเรียกฉันอย่างอ่อนโยนว่า “ลูกสุนัขน้อย ยังจะไม่ตามเจ้านายของเธอมาอีกเหรอ?”

ให้ตายซิ คำพูดของเขาพุ่งตรงมาที่หัวใจฉัน! มันกระแทกมาที่หัวใจสาวน้อยของฉันอย่างจัง!

ฉันยิ้มแล้ววิ่งไปหาเขา ฉันกอดเอวเขาไว้แล้วเรียกเขาอย่างอ่อนหวานว่า “พี่รองคะ”

เขากอดฉันกลับด้วยแขนที่แน่นไปมัดกล้ามของเขา และทำเสียงฮัมในลำคอ ฉันไม่สามารถยับยั้งตัวเองได้

“ฉันชอบคุณ” ฉันพูดโพล่งออกไป

แซคคารี่เม้มริมฝีปากเล็กน้อย และมองมาที่ฉันด้วยสายตายิ้มแย้ม

ฉันเอาหัวแตะคางของเขาแล้วถามกลับว่า “คุณชอบฉันไหม?”

เขาทำเสียงฮัมเบา ๆ ในลำคอแทนคำตอบ

ฉันยังคงถามอย่างกระตือรือร้นเพื่อฟังคำตอบจากเขา “คุณหมายความว่าอย่างไรคะ? คุณชอบฉันหรือเปล่า?”

เนื่องจากฉันตื้อเพื่อขอคำตอบจากเขา เขาจึงทำได้เพียงตอบอย่างช่วยไม่ได้ว่า “อย่าเล่นไปหน่อยเลย”

ฉันยืนอยู่ที่ประตูด้วยความงุนงง แซคคารี่สังเกตเห็นฉัน เขาจึงวางส่วนผสมลง

"เธอกำลังคิดอะไรอยู่?" เขาถามอย่างเป็นห่วง

ฉันพูดถึงลูก ๆ ของฉันประมาณสองถึงสามครั้งต่อหน้าแซคคารี่ แต่เขาไม่เคยแสดงท่าทางใด ๆ กับฉันเลย ดูเหมือนกับว่าเขาจะไม่สนใจที่จะพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องเด็ก

ฉันส่ายหัว "ไม่เป็นไรค่ะ"

ทันใดนั้นเขาก็สั่งฉันว่า “ช่วยโทรหาโจชัวร์ให้ฉันหน่อยได้ไหม บอกเขาว่ามีบางอย่างที่เขาต้องเรื่องที่เขาต้องจัดการที่ยุโรปในภายหลัง”

จู่ ๆ แซคคารี่ก็สั่งให้ฉันโทรหาโจชัว… ความสัมพันธ์ของเรายังไม่ได้ถูกแก้ไข

ฉันพูดอย่างขี้ขลาด “ฉันไม่กล้าหรอกค่ะ ฉันเกรงว่าพี่สามยังโกรธฉันอยู่ ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงจะโกรธเหมือนกัน”

ฉันเข้าใจมุมมองของโจชัวร์ แต่ฉันก็ยังรู้สึกเศร้าอยู่ในใจ