หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 522

ในท้ายที่สุด แม่ของฉันก็ปลอดภัย วอลเลซลุกขึ้นเดินตรงมาหาฉัน เขามองไปที่ชายชราและพูดด้วยรอยยิ้ม “ผมยังคงต้องจัดงานศพให้เขา”

ฉันขนลุกไปกับรอยยิ้มเยาะเย้ยของเขา

ฉันเตือนเขา “ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ยังเป็นครอบครัวของนาย นายเติบโตขึ้นมาภายใต้ปีกของเขา ฉันหวังว่านายจะมีเมตตามากกว่านี้”

“แคโร คุณคิดว่าผมใจร้ายเหรอ?” เขาขมวดคิ้ว

ฉันตอบอย่างซื่อตรง “อย่างน้อยฉันก็คิดแบบนั้น”

ตั้งแต่อุบัติเหตุก่อนหน้านี้ ฉันก็ยังไม่ได้วางสายโทรศัพท์ที่อยู่ในกระเป๋า ฉันรู้สึกอุ่นใจที่มีแซคคารี่อยู่ข้าง ๆ ทำให้ฉันไม่รู้สึกกลัววอลเลซเลย

แม้เขาจะเป็นปีศาจร้ายที่โหดเหี้ยม แต่เขาก็ไม่ดูเหมือนคนที่มีเจตนาจะทำร้ายฉัน ในหัวของเขามีแต่เรื่องของคุณแม่

เขายังคงพูดอีกว่านอกจากแม่ของเขาแล้ว เขาแคร์ฉันมากที่สุด

เขาแคร์ฉัน เขาก็เลยเก็บไตของฉันไว้

วิธีการใส่ใจของเขาช่างน่าขยะแขยงและสยดสยอง!

วอลเลซเงียบไปหลังจากคำพูดของฉัน เขามองไปที่ท้องฟ้ายามราตรีนอกหน้าต่าง ก่อนจะพูดขึ้น “ผมเป็นคนใจดี แต่ความใจดีของผมมีให้แค่สำหรับคนที่ผมแคร์เท่านั้น แคโร ผมหวังว่าวันหนึ่งคุณจะเข้าใจผม เมื่อถึงวันนั้น คุณคงเข้าใจสภาพการณ์ของผม”

เข้าใจเขา?!

ฉันที่ไม่รู้จะพูดอะไรเดินไปหาแม่และมองใบหน้าอันซีดเซียวของเธอ ฉันถามวอลเลซ “ทำไมนายต้องโกหกฉัน นายบอกว่าเธอ...”

“ผมหวังว่าคุณจะแคร์คุณแม่มากกว่านี้ และสัมผัสถึงความรู้สึกเมื่อคุณได้สิ่งที่สูญเสียไปกลับคืนมา” เขาตอบ “แคโร คุณแม่ท่านรักคุณ ท่านรักคุณมาก ผมหวังว่าคุณจะเข้าใจ”

“นายไม่ต้องมาเตือนฉันหรอก” ฉันโพล่งออกไป

หลังจากนั้น คนที่ดูเหมือนพ่อบ้านเดินเข้ามาและบอกวอลเลซเกี่ยวกับบางอย่างที่ฉันไม่เข้าใจ

วอลเลซชายตามองมาที่ฉัน “แซคคารี่มาถึงแล้ว”

หาได้ยากเหลือเกินที่เขาจะไม่ปิดบังอะไรฉัน

ฉันเม้มปากอย่างไม่รู้ตัว วอลเลซไล่ฉัน “ไปเถอะ ทันทีที่คุณแม่อยากเจอคุณ ผมจะไปหาคุณ”

“ฉันรู้สึกได้ถึงความรักอันแรงกล้าของคุณแม่”

“เบล แล้วตอนนั้นเธอขยะแขยงอะไร?”

ไตทั้งสองข้างนั่น...

ฉันบอกแซคคารี่เกี่ยวกับทุกอย่าง ท่าทีเขาเปลี่ยนเป็นเย็นชาทันที ขณะที่เขาสัญญากับฉัน “เดี๋ยวฉันจะจัดการให้เธอเอง”

“ฉันแค่รู้สึกขยะแขยงเฉย ๆ” ฉันขนลุก

ฉันรู้สึกคลื่นไส้ทุกครั้งที่คิดถึงมัน ราวกับมีน้ำวนอยู่ในท้องฉัน!

ร่างสูงกอดฉันไว้แน่นในอ้อมแขนแข็งแกร่งของเขา เขาก้มหน้าลงมามองฉันเล็กน้อยด้วยสายตานุ่มลึกแต่เต็มไปด้วยประกายแห่งความสว่าง ทันใดนั้น ริมฝีปากบางที่เย็นชืดของเขาก็ประทับลงบนริมฝีปากฉันอย่างนุ่มนวล บรรจง ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

ร่างเล็กผลักเขาออกและบ่นงึมงำ “สกปรก”

ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าเขาไม่ได้รู้สึกรังเกียจฉัน