หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 611

ฉันรอคอยอยู่ในห้องตลอดเวลา ในที่สุดแลนซ์ก็โทรมา

“ดิกสันอาการแย่มาก เขาคอยแต่เรียกหาเธอ ฉันจะพาเขาไปหาจิตแพทย์ในอีกไม่กี่วันนี้” เขาอธิบาย

ฉันรู้สึกยากลำบากที่จะตอบ “ดิกสันจำฉันไม่ได้ค่ะ”

ถ้าเขาจำฉันไม่ได้ เขาจะคอยเรียกหาฉันได้อย่างไร?

“เขาคอยแต่เรียกชื่อแคโร”

เขาลืมฉันไปแล้ว แต่เขายังจำชื่อฉันได้ เมื่อได้ยินเช่นนั้น คลื่นที่รุนแรงก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวใจฉัน ฉันรู้สึกโมโหราวกับฉันเปียกชุ่มไปด้วยความขุ่นเคือง!

เพราะฉันไม่ได้พูดอะไร แลนซ์ก็พูดต่อ “ฉันก็แค่บอกเธอเรื่องอาการทางจิตของเขาและแผนของฉัน เธอไม่จำเป็นรู้สึกกดดัน หรือรับผิดชอบอะไร ท้ายที่สุดแล้ว ตอนนี้เธอก็มีแซคคารี่อยู่เคียงข้าง เธอไม่จำเป็นต้องทุ่มเทอะไรเพื่อดิกสัน”

แลนซ์เป็นคนที่เข้าใจอะไร ๆ มาเสมอ

ฉันสูดหายใจเข้า “ฉันรู้ขอบเขตของฉันดีค่ะ”

ฉันเข้าใจดีว่าฉันไม่ควรข้องเกี่ยวกับดิกสันอีก!

ทว่าชายคนนั้น... ชายที่โอหังเช่นนั้นอยู่ในสภาพเช่นนี้ได้อย่างไรกัน?

จากก้นบึ้งของหัวใจ ฉันยังคงยอมรับมันไม่ได้ ภาวะซึมเศร้าเป็นเหมือนกับแรงที่กดทับฉัน

หลังจากวางสาย ฉันก็ยังคงอยู่ในห้อง

แซคคารี่ก็ยังคงไม่ได้ส่งข้อความมาหาฉันจนกระทั่งเป็นเวลากลางคืน เขามักเป็นเช่นนี้เสมอ เมื่อไหร่ก็ตามที่เขาไม่อยู่ เขาไม่เคยเป็นคนติดต่อฉันมาก่อนเลย เขามักจะละเลยว่ามีใครบางคนที่อยู่ที่บ้านคิดถึงเขาอย่างสุดซึ้ง!

ความไม่พอใจก่อตัวขึ้นในใจฉัน

ในเวลาเดียวกัน โจชัวร์ก็ติดต่อฉันมา และชวนฉันไปร่วมงานสังสรรค์ แต่ฉันปฏิเสธ หลังจากนั้นฉันก็กินยาก่อนจะหลับไป

ในช่วงเวลากลางดึก จู่ ๆ ยาราก็โทรมาและปลุกฉันให้ตื่น

“แคโรไลน์ ฉันโดนทำร้าย แต่แน่นอนว่า ฉันสู้กลับ”

“พวกนายไปพักผ่อนเถอะ ฉันกำลังจะไปสถานีตำรวจ”

“นายท่าน การติดตามคุณเป็นหน้าที่ของพวกเราครับ”

ในตอนแรกฉันไม่ต้องการจะสร้างปัญหาให้พวกเขา ทว่าเพราะพวกเขายืนกรานอย่างดื้อรั้น ฉันก็เลยไม่ขัดขวาง และยื่นกุญแจรถให้

ตอนที่ฉันมาถึงสถานีตำรวจ ฉันก็พบว่ายาราบาดเจ็บ มีรอยแผลอยู่บนหน้าเธอและเลือดยังคงไหลอยู่ ไม่เพียงเท่านั้น เธอยังมีรอยข่วนมากมายบนแขน ฉันรู้สึกเป็นทุกข์ที่เห็นเธอบาดเจ็บ ในทางตรงกันข้าม ซีซี่และเพื่อนของเธอไม่ได้รับบาดเจ็บเลย!

ยาราเสียเปรียบเมื่อมันเป็นการสู้สองต่อหนึ่ง นอกจากนั้น ยาราก็ไม่เหมือนลอเรนที่รู้วิธีต่อสู้ด้วยเทควันโด!

ซีซี่ประหลาดใจที่เห็นฉัน

“พี่แคโรไลน์”

เธอยังคงเรียกฉันว่าพี่แคโรไลน์

ฉันขมวดคิ้วและถามอย่างเคร่งเครียด “ทำไมพวกเธอถึงมีเรื่องกัน?”