หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 619

ใบหน้าของเอ็มมี่ไม่ได้รู้สึกผิดเลยสักนิด กลุ่มชายเหล่านี้จับตัวฉันไว้อย่างเเน่น ฉันไม่สามารถหนีออกไปได้เลย

ในเวลาเดียวกัน กลุ่มชายใส่ชุดดำปรากฏตัวขึ้นและล้อมคฤหาสน์ไว้อย่างรวดเร็ว ในตอนเเรก ฉันนึกว่าพวกเขามาด้วยกัน เเต่ฉันสังเกตได้ว่าชายสองคนที่ถือกล่องอุปกรณ์เกิดอาการวิตกขึ้นมา พวกเขาไม่คิดว่าจะมีกลุ่มคนคอยคุ้มกันคฤหาสน์เยอะขนาดนี้

จากนั้นพวกเขาก็จ่อปืนมาที่หัวของฉัน

“แยกตัวออก! ปล่อยให้พวกเราออกไปซะ!”

เอ็มมี่เดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ย เธอพูดอย่างเย้ยหยัน “พวกโง่ ไม่รู้เหรอว่าที่นี่คือที่ไหน? นี่คือฐานที่ใหญ่ที่สุดของเเซคคารี่นะ เขาจะไม่วางแผนสำรองไว้เลยหรือไง? ฉันไม่รู้ว่าพวกแกคอยคุ้มกันใคร แต่ฉันเดาว่าพวกเขาคงจะไม่ได้สำคัญอะไรมากนัก ไม่อย่างนั้น พวกแกจะทำตัวโง่ ๆ แบบนี้ไหมล่ะ?”

ฉันสังเกตได้ว่าผู้ชายที่ยืนอยู่ข้างหลังฉันกำลังรู้สึกกลัวขึ้นมาจริง ๆ ฉันพูดด้วยน้ำเสียงเงียบสงบเเละพยายามที่จะโน้มน้าวพวกเขา “ปล่อยฉัน แล้วฉันจะปล่อยพวกนายไป ไม่ต้องกลัวหรอก ฉันไม่สนใจชีวิตของนายกับพวกเพื่อน ๆ ของนายหรอก!”

ฉันเกือบจะโน้มน้าวพวกเขาได้เเล้ว พวกเขารู้ว่าคงจะหนีไปไหนไม่ได้อีกต่อไป เลยเสี่ยงดวงปล่อยฉันออก ฉันวิ่งก้าวยาว ๆ เข้าไปหากลุ่มชายชุดดำ

หลังจากนั้น ฉันก็ได้ยินเอ็มมี่ออกคำสั่ง “กำจัดพวกมันซะ!”

กำจัดพวกมัน...นั่นหมายความว่าฆ่าพวกเขา!

ฉันรีบหยุดเธอทันที “ปล่อยพวกเขาไป”

เอ็มมี่มองมาที่ฉันด้วยสีหน้าตกตะลึง

“เธอโง่เหมือนพวกนั้นหรือเปล่า?” พวกมันจะฆ่าเธอนะ และเธอยังอยากจะปล่อยพวกมันไปอีกเหรอ?”

เอ็มมี่เป็นคนที่ไม่เกรงกลัวอะไรมาตลอด

ฉันคำรามใส่เธอ “ก็ไม่ได้โง่เท่าเธอหรอก”

“ฉันบอกว่าฉันจะปล่อยพวกเขาไป ก็แปลว่าฉันจะปล่อย ถ้าเธอทำมันอีกครั้ง ฉันก็จะปล่อยเธอไปง่าย ๆ แล้วอีกอย่างหนึ่ง พวกหมออยู่ที่ไหนล่ะ?’

พวกเขาคงจะจับตัวหมอที่มาร์ตี้ส่งมาเเล้วปลอมตัวเป็นพวกเขาเเทน

และก็เป็นตามคาด พวกเขาชี้ไปที่รถยนต์สีดำหลังพวกเขาก่อนที่จะรีบหนีไป ฉันสั่งให้กลุ่มชายชุดดำเข้าไปช่วยปล่อยตัวหมอออกมา

ชายชุดดำจำนวนหนึ่งไปปล่อยตัวพวกหมอออกมา เอ็มมี่ที่สวมชุดขี่มอเตอร์ไชต์สีดำเยาะเย้ยฉัน

แอนนีโมนีมีนิสัยที่ดี หรืออย่างน้อยฉันก็รู้ว่าฉันเข้ากับเธอได้ ในขณะที่เอ็มมี่เป็นเพื่อนสนิทของเอฟวาเนส ถ้าพวกเธอเข้ากันได้ดี นิสัยของเอ็มมี่จะแย่แค่ไหนกันเชียว?

บางทีเอ็มมี่คงจะไม่เคยมีเจตนาที่เลวร้าย เธอคงจะเเค่ชินกับความหยิ่งยโสและถูกตามใจ นั่นคงจะเป็นเหตุผลว่าทำไมเธอถึงทำเรื่องต่าง ๆ โดยไม่คิดก่อน แต่ถึงอย่างนั้น นิสัยเเบบนั้นก็น่าเหนื่อยหน่ายเหมือนกัน!

ฉันรู้สึกว่าเธอเป็นคนที่น่าเบื่อหน่ายมาตลอดตั้งเเต่ที่เธอคอยจ้องเล่นงานฉัน

ฉันไปที่สนามหญ้าเพื่อปล่อยสุนัขเยอรมันเชพเพิร์ดสองตัว พวกมันเริ่มออกวิ่งอย่างร่าเริง ถึงเเม้ว่าประตูรั้วของคฤหาสน์จะเปิดอยู่ พวกมันก็ไม่เคยวิ่งออกไป ได้สังเกตนิสัยของพวกมัน ฉันคิดว่าฉันคงไม่ต้องล่ามพวกมันอีกต่อไปแล้ว

หมอสองสามคนเข้ามาที่คฤหาสน์ ฉันพาพวกเขาไปนั่งที่ห้องรับเเขกและยกน้ำมาให้พวกเขาดื่ม พวกเขายืนขึ้นอย่างเคารพ ฉันเลยรีบบอกให้พวกเขานั่งลงตามเดิม

“ฉันต้องเตรียมอะไรเพิ่มอีกไหมคะ?” ฉันถาม

หมอส่ายหน้าและอธิบาย “คุณฮูลเล่าอาการของคุณชิคผ่านโทรศัพท์เเล้วครับ ส่วนมากเป็นบาดแผลเล็กน้อย พวกเราเลยเเค่ต้องทำแผล และก็ฆ่าเชื้อเพื่อหลีกเลี่ยงการติดเชื้อครับ ส่วนที่เหลือก็คงจะไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงเเล้วล่ะครับ”

ได้ยินเเบบนั้น ฉันก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก!