หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 665

ชาร์สยังคงข่มขู่ซัมเมอร์ แม้กระทั่งในตอนนี้

ฉันถามเธออย่างเป็นกังวล “เขาจะทำอะไร?”

ซัมเมอร์พูดด้วยความมั่นใจ “เขารู้ว่าจุดอ่อนของฉันคืออะไร เขารู้ว่าฉันอ่อนแอ ถึงอย่างนั้น ฉันก็ไม่อยากจะจำนนต่อเขาแบบนั้น”

เธอถอนใจยาว ก่อนจะพูด “ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง ฉันอยากให้เขารู้ว่าฉันไม่ใช่ผู้หญิงใจอ่อนที่เขาจะทำอะไรตามใจได้อีกแล้ว! ไปกินมื้อค่ำที่ห้องนั่งเล่นกันเถอะ”

ฉันพยักหน้าและกอดเธอ ฉันรู้ว่าเธออยากจะจัดการปัญหาด้วยตัวเธอเอง และไม่ต้องการขอความช่วยเหลือ!

หากเธอต้องการให้ฉันช่วย เธอคงไม่แต่งงานกับบลูสัน

ซัมเมอร์ต้องการปกป้องศักดิ์ศรีของตัวเธอเอง

เธอปัดหิมะบนตัวฉันออก และพูดขึ้น “หลังมื้อค่ำ บลูสันจะเดินทางเข้าไปในเมือง ฉันวางแผนไว้ว่าจะไปกับเขา เธออยู่ที่นี่กับแซคคารี่นะ แล้วพวกเราจะกลับมาตอนเช้าวันพรุ่งนี้ หลังจากนั้นฉันจะพาเธอไปทัวร์สถานที่ต่าง ๆ... ไม่ดีกว่า ถ้าแซคคารี่อยู่ที่นี่ เธอคงไม่มีอารมณ์จะออกไปเที่ยวกับฉันแน่นอน”

ฉันเห็นด้วย “ไปเถอะ ไม่ต้องห่วงพวกเราหรอก”

“ดูสิ เธอผลักไสฉัน” ซัมเมอร์กล่าว

ฉันหัวเราะ “ฉันจะทำแบบนั้นได้ยังไงกัน?”

เราเดินมาถึงห้องนั่งเล่นหลังจากนั้นไม่นาน ชายทั้งคู่กำลังเล่นหมากรุกกันอยู่ ฉันเดินเข้าไปหาและถาม “คุณสองคนใครเล่นเก่งกว่ากันคะ?”

บลูสันถามอย่างนุ่มนวล “คุณรู้วิธีเล่นเหรอครับ?”

ฉันพยักหน้า “มันไม่ได้ยากขนาดนั้นค่ะ คุณพ่อของฉันมักจะเล่นกับคุณลุงอยู่เสมอ ฉันเข้าใจวิธีการเล่นค่ะ”

เมื่อได้ยินเช่นนั้น บลูสันก็หัวเราะเบา ๆ และพูดขึ้น “ผู้ชายของคุณดูท่าจะแย่กว่านะครับ”

แย่กว่าเล็กน้อยนั้น หมายความว่าทักษะการเล่นหมากรุกของแซคคารี่นั้นไม่เหมาะกับบลูสัน เมื่อได้ยินเช่นนั้น แซคคารี่ก็ผลักกระดานหมากรุกออกทันที

บลูสันถามอย่างประหลาดใจ “โกรธเหรอครับ?”

บางทีฉันก็รู้สึกว่าบลูสันตั้งใจทำแบบนั้น!

แซคคารี่มองเขาด้วยสายตาเหยียดหยาม ในขณะที่บลูสันกำลังหัวเราะ

ซัมเมอร์พยายามทำให้บรรยากาศสงบลง “มากินมื้อค่ำกันเถอะค่ะ”

อาหารของบลูสันนั้นช่างประณีตและอร่อย ฉันกินไปค่อนข้างเยอะในระหว่างมื้ออาหาร และรู้สึกอิ่ม กลับกันแซคคารี่แทบจะไม่แตะอะไรเลย และรีบเดินออกไปจากห้องนั่งเล่นหลังจากมื้ออาหาร

นอกจากนี้ บลูสันยังอยู่ในชุดสูทเต็มยศอีกด้วย

มันเป็นสูทสีน้ำเงินเข้ม ที่เข้ากับเนคไทด์สีเขียวเข้ม

เขายังคงดูหล่อเหลาเหมือนเช่นเดิม แต่ด้วยความรู้สึกที่ต่างออกไป

หลังจากมื้อค่ำ ฉันก็เดินกลับมาที่ห้องที่อยู่ด้านหลัง แซคคารี่ไม่ได้อยู่ที่นั่น ฉันเกิดความสงสัย แต่โทรศัพท์ของเขายังอยู่กับฉัน ดังนั้นฉันจึงไม่สามารถติดต่อเขาได้ ด้วยเหตุนั้น ฉันจึงตัดสินใจออกไปเดินเล่นรอบ ๆ สนาม!

หิมะปกคลุมไปทั่วทั้งสนาม ฉันอดทนกับอากาศที่หนาวเย็น แต่ก็ยังหาแซคคารี่ไม่เจอ ในตอนนั้น อยู่ ๆ ผู้ช่วยแยร์ก็ปรากฏตัวขึ้นจากมุมใดมุมหนึ่ง ในตอนที่เขาเห็นฉัน เขาก็รีบถอนใจอย่างโล่งอก

“คุณชอว์ ผมตามหาคุณมากว่ายี่สิบนาทีแน่ะ”

ฉันขยับแจ็คเก็ตขนเป็ดให้แน่นขึ้น และถาม “คุณตามหาฉันทำไมกัน?”

ฉันถามต่อ “แล้วแซคคารี่อยู่ไหน?”

“คุณชิคกำลังรอคุณอยู่ด้านนอก เขาสั่งให้ผมมาตามหาคุณ เขาบอกว่าเขาอยากจะพาคุณไปที่ที่หนึ่ง แต่คุณไม่อยู่ในห้อง! สวนของบลูสันนั้นกว้างใหญ่เกินไป ผมเดินตามหาคุณมายี่สิบนาทีเต็ม! ไปกันเถอะครับ คุณชิครอนานแล้ว”

ฉันพยักหน้าและตามผู้ช่วยแยร์ไป ก่อนจะถามเขา “เรากำลังจะไปไหนกันเหรอ?”