หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 689

​“มันทำให้ฉันรู้สึกเหินห่างตอนที่เธอเรียกฉันว่าเเซคคารี่”

ตอนที่ฉันได้ยินเขาพูดแบบนั้น หัวใจของฉันก็เจ็บปวดขึ้นมาทันที เเซคคารี่อ่อนเเอลงตั้งเเต่เมื่อไหร่กันนะ?”

เขาอ่อนเเอเเละเปิดเผยความเศร้าของเขากับฉัน

ในตอนนั้นความรู้สึกผิดในใจของฉันก็เพิ่มมากขึ้น จนวัดแทบไม่ได้เลย!

ฉันยื่นมือไปจับมือเขาเบา ๆ แล้วพูดอย่างเสียใจด้วยดวงตาที่เเดงก่ำ “ฉันขอโทษนะคะ ซัมเมอร์ทำมันลงเพื่อฉัน…”

เธอเก็บคำพูดของฉันไปเเล้วลงมือทำมัน!

ถึงเเม้ว่าเธอเป็นคนที่ฆ่าสเตลล่า เเต่มันก็ไม่ต่างอะไรกับการที่ฉันลงมือทำเองเลย สิ่งเดียวที่ต่างออกไปเล็กน้อยก็คือ ความรู้สึกผิดเล็กน้อยตอนที่ฉันเผชิญหน้ากับเเซคคารี่เท่านั้นเอง!

เขาพูดอีกครั้ง “มันไม่ใช่ความผิดของเธอ”

ฉันหวังว่าเขาจะโทษฉัน อย่างน้อยเขาก็จะได้ระบายความเศร้าของเขาออกมา

แต่เขาไม่มีวันทำเเบบนั้น!

ฉันพูดด้วยความเสียใจ “พี่รอง ฉันจะอยู่ข้างคุณเองค่ะ”

ในคืนที่เขาเฝ้าร่างเเม่ของเขา ฉันจะอยู่ข้างเขาเอง

เเต่น่าเศร้าที่สุขภาพของฉันไม่ดีเท่าไหร่ ฉันเกิดรู้สึกล้าเเล้วเผลอหลับพิงไหล่ของเเซคคารี่ในตอนกลางดึก

แล้วฉันก็ฝันขึ้นมา ในความฝันนั้นมีเพียงเเม่ของฉัน เธอมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่สมเพชเเล้วก็เงียบต่อไป

ฉันเรียกเธอเบา ๆ “เเม่คะ”

“แคโร ลูกช่างน่าสงสารจริง ๆ”

ฉันถามเเม่กลับไปอย่างุนงง “เเม่ ทำไมเเม่พูดแบบนั้นล่ะคะ?”

ฉันมีชายที่ฉันรัก ฉันมีลูกสาวเเละลูกชาย ฉันมีพ่อเเละเเม่ของฉัน เเล้วฉันก็มีเพื่อนรัก รวมถึงอำนาจและความร่ำรวย ทำไมฉันถึงเป็นคนน่าสงสารล่ะ?

“แคโร เเม่ก็เป็นคนที่น่าสงสารเหมือนกัน”

ทำไมเเม่ถึงพูดว่าฉันเป็นคนที่น่าสงสารกันนะ?

ฉันถามเธอกลับไปด้วยน้ำเสียงวิตกกังวล “เเม่คะ เเม่หมายความว่าอย่างไร?”

เเม่ไม่ได้ตอบคำถามของฉัน ร่างของเธอค่อย ๆ เลือนหายไป ตอนที่ฉันลืมตาขึ้นมาก็พบว่าตัวเองกำลังหอบหายใจอย่างเเรงอยู่บนพื้น

ฉันตอบกลับไปตรง ๆ “เเม่ของฉันค่ะ”

ชายหนุ่มทำเสียงต่ำ “ทำไมเธอถึงฝันเกี่ยวกับเเม่ของเธอล่ะ?”

ฉันไม่มั่นใจว่าทำไมฉันถึงฝันเกี่ยวกับเธอ บางทีอาจเป็นเพราะว่าฉันคิดมากเกินไปช่วงนี้ หรือไม่ก็มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้น!

ในชีวิตนี้ ฉันไม่เคยได้รับความสงบสุขจริง ๆ เลย!

ฉันส่ายหัว “ฉันก็ไม่เเน่ใจเหมือนกันค่ะ”

แซคคารี่เรียกเลขาเเยร์ที่กำลังยืนคุ้มกันที่ประตูอยู่มาที่นี่ เขารีบเดินมาตอบรับอย่างรวดเร็ว “คุณชิค”

แซคคารี่สั่ง “อยู่ตรงนี้เเทนฉันก่อน”

“รับทราบครับ คุณชิค”

ตอนที่เเซคคารี่ลุกขึ้นมา เขาเซเล็กน้อย อาจจะเป็นเพราะว่าขาของเขาชาจากการคุกเข่าหลายชั่วโมง หลังจากที่เขายืนขึ้น เขาก็โค้งคำนับเเล้วอุ้มฉันไปที่ห้องพักของเขา

เขาวางฉันลงบนเตียงเเล้วถาม “เธอหิวหรือเปล่า?”

ในตอนนั้นเอง ฉันก็นึกขึ้นได้ว่าฉันยังไม่ได้ทานมื้อเย็นเลย