หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 730

ซัมเมอร์มักใจอ่อนอยู่เสมอ แต่ว่าเธอใจอ่อนกับทุกคนยกเว้นชาร์ลส ชายที่เคยทำร้ายเธอ

ซัมเมอร์เป็นคนที่โหดเหี้ยม ถึงอย่างนั้น เธอจะเกรี้ยวกราดตอนที่ต้องเผชิญหน้ากับชาร์ลสเท่านั้น

ความจริงก็คือ ซัมเมอร์เป็นคนมีเหตุผล เธอมองทุกอย่างออกได้ทะลุปรุโปร่ง แม้ในตอนที่เธอมีความรัก

ฉันคิดเรื่องนี้มาสักพักแล้ว ฉันต้องทบทวนความสัมพันธ์ทั้งหมดที่เกิดขึ้น และเข้าใจพวกเขา

ซัมเมอร์ถอนใจออกมา และปลอบใจตัวเอง “ฉันเข้าใจดีว่าฉันไม่มีอะไรที่เขาต้องการเลย ถึงแม้ฉันจะไม่เห็นค่าในตัวเอง แล้วมันจะแย่แค่ไหนกันเชียว? สุดท้ายแล้ว ฉันก็ยังอยู่ในจุดต่ำสุด ในขณะที่เขาอยู่ที่ยอดสูงบนก้อนเมฆ! ฉันยังไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันจะได้กลายมาเป็นคุณนายไอของเขา”

“อ่า! กระทั่งตอนนี้ฉันก็ยังไม่อยากเชื่อว่าฉันคือคุณนายชิค! ซัมเมอร์สิ่งที่เราได้ประสบนั้นช่างคล้ายกันเหลือเกิน เราทั้งคู่ไม่สามารถเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบได้ แม้จะเป็นเช่นนั้น แต่เราก็สมควรได้รับความรักจากชายอื่นอีกครั้ง ใช่ไหมล่ะ?”

ซัมเมอร์ตะลึงในคำพูดของฉัน “ได้รับความรักอีกครั้งเหรอ?”

ฉันถามเธอกลับ “หรือว่าเธอไม่อยากได้รับความรักจากบลูสัน?”

“เธอกำลังคิดอะไรอยู่เนี่ย? นั่นไม่เกี่ยวกันเลยสักนิด” ซัมเมอร์รีบปฏิเสธ “ฉันแค่รู้สึกว่าพวกเราเกือบจะ... ในตอนที่เขาหยุด ฉันรู้สึกหนาวสั่น ฉันไม่ชอบเลย ฉันเคยบอกว่าฉันอยากเข้ารับการผ่าตัดตกแต่งเยื่อพรหมจารีย์ แต่มันไม่ใช่เพราะฉันรู้สึกว่าตัวเองด้อยค่า หรืออยากได้รับความรักสักหน่อย”

“ฉันแค่อยากทำให้เขามีความสุข เขาจะได้ไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนใจ” ซัมเมอร์กล่าว

ฉันถามต่อ “เธอหมายความว่ายังไงกระอักกระอ่วนใจ?”

“แคโร เขาเป็นชายที่บริสุทธิ์ บลูสันไม่เคยมีผู้หญิงอยู่รายล้อมตัวเขา ฉันไม่อยากให้เขาต้องรู้สึกเสียดาย”

ฉันไม่คิดเลยว่าบลูสันจะยังบริสุทธิ์อยู่! เขามีความคล้ายแซคคารี่อยู่มาก แต่ว่าเขาใช้ชีวิตอยู่ในที่ที่เดียวราวกับฤๅษี ในขณะที่แซคคารี่ใช้ชีวิตอยู่ทั่วทุกมุมโลก

ฉันถามคำถามที่เรียบง่าย “เสียดายที่เธอไม่บริสุทธิ์งั้นเหรอ?”

“ใช่แล้ว เขาเป็นผู้ชาย หรือจะพูดอีกอย่างคือ ถึงแม้เขาจะไม่ใส่ใจเรื่องนั้น ฉันก็ยังอยากทำให้เขามีความสุขอยู่ดี” ซัมเมอร์อธิบาย

“ฉันจะสนับสนุนการตัดสินใจของเธอนะ” ฉันสร้างความมั่นใจให้เธอ

เมื่อไหร่ก็ตามที่ซัมเมอร์ตัดสินใจบางสิ่ง เธอได้คิดไตร่ตรองมาเป็นอย่างดีแล้ว มันไม่มีประโยชน์ที่ฉันต้องพูดอะไรต่ออีก

[ซัมเมอร์: โอเคค่ะ คุณไอ]

ฉันเอาหัวพิงไหล่ซัมเมอร์ สายตาของฉันมองไปที่โทรศัพท์ของเธออยู่ตลอดเวลา หลังจากที่เธอตอบข้อความบลูสัน เธอก็ตอบข้อความคนอื่นต่อ ฉันรู้จักพวกเขาบางคน แต่ไม่ทุกคน

ส่วนใหญ่เป็นข้อความที่ไม่สำคัญอะไร

ไม่นานหลังจากนั้น บลูสันก็ตอบเธอมาเป็นข้อความเสียง

ฉันได้ยินเสียงเขาอย่างชัดเจน “ซัมเมอร์ทำไมคุณไม่เรียกผมว่าพี่ชาย?]

เมื่อได้ยินข้อความเสียงนั่น ฉันก็หัวเราะออกมา และแซวซัมเมอร์ “บลูสันมีนิสัยแบบนี้ด้วยเหรอ?”

ซัมเมอร์กำโทรศัพท์ไว้แน่น ใบหน้าเธอดูลุกลี้ลุกลนในขณะที่อธิบาย “ฉันสนใจเรื่องการวาดรูปมาตลอด ครั้งล่าสุด เขาสอนเทคนิคบางอย่างให้ฉันตอนที่เขาอาศัยอยู่ที่บ้านฉัน เขาสอนเก่งนะ แต่เขาเป็นคนขี้เกียจ ดังนั้นเขาเลยไม่อยากสอนฉันเท่าไหร่ ฉันมารู้ทีหลังว่าเมื่อไหร่ก็ตามที่น้องสาวเขาต้องการให้เขาช่วย เธอจะทำตัวเหมือนเด็กน้อย และเรียกเขาว่าพี่ชาย ดังนั้นฉันจึงเรียนรู้สิ่งนั้นมาด้วยเหมือนกัน! เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันอยากให้เขาสอนวาดรูป หรือทำอะไรผิดมา ฉันจะเรียกเขาว่าพี่ชาย แต่ว่านั่นมันก็ห้าปีมาแล้ว ฉันไม่คิดว่าเขาจะจำได้ด้วยซ้ำ!”

“ดูเหมือนพวกเธอทั้งคู่มีความสุขกันมากเลยนะในช่วงหลายเดือนก่อน...”