หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 791

ในเวลานี้ พวกเรานั้นพอใจกับวิถีการใช้ชีวิตและคู่ครองของเรา ทว่าข้อความนั่นก็สามารถทำให้แซคคารี่เข้าใจผิดได้อย่างง่ายดาย

เหมือนดั่งที่คาดไว้ แซคคารี่ถามขึ้น “พวกเธอคุยกันอยู่บ่อย ๆ เหรอ?”

ฉันส่ายหัวและอธิบายความจริง “พวกเราไม่ได้คุยกันบ่อยค่ะ แต่พวกเราก็ยังคงเป็นเพื่อนกัน บางครั้งก็มีส่งข้อความหากันบ้างนาน ๆ ครั้ง อย่างไรก็ตาม มันก็ไม่มีอะไรมากไปกว่านั้น ยกตัวอย่าง วันนี้ฉันถามเขาเรื่องที่เขาไปพบกับแม่ยายของเขามา ฉันจะปลดล็อกโทรศัพท์และให้ดูข้อความก่อนหน้านี้นะคะ”

ฉันปลดล็อกโทรศัพท์ก่อนจะยื่นมันให้แซคคารี่ เขาเห็นว่าฉันเปิดเผยและไม่ใส่ใจ หรือรู้สึกอาย เขาจึงต้องการจะคืนโทรศัพท์ให้ฉัน แต่ฉันก็บอกให้เขาอ่านต่อ

เนื่องจากฉันยืนกราน แซคคารี่เลยอ่านต่อ

ใช่แล้ว ไม่มีข้อความไหนที่ข้ามเส้นเลย

แซคคารี่ปิดแอปพลิเคชั่นข้อความไป และกดเข้าไปในบัญชีโซเชี่ยลมีเดีย เขาพูดในขณะที่กดเข้าไปในแอปพลิเคชั่น “ฉันไม่ได้หึง ฉันก็แค่สงสัยว่าทำไมพวกเธอสองคนยังคงสนิทกันอยู่ สุดท้ายแล้ว สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตนั้นก็ยังไม่ได้หายไปไหน”

‘ฉันไม่ได้หึง...’

ทำไมอยู่ ๆ แซคคารี่ถึงพูดแบบนั้นขึ้นมา?

ฉันพูดยิ้ม ๆ “มันเป็นแค่อดีตค่ะ มันไม่คุ้มค่าที่จะพูดถึงอีกต่อไปแล้ว”

ถึงแม้มันจะไม่คุ้มที่จะพูดถึง แต่สิ่งเหล่านั้นก็ยังคงเป็นความทรงจำ

ฉันไม่เคยปฏิเสธอดีตของตัวเองเลย

เมื่อแซคคารี่เห็นว่าผู้ใช้ชื่อท่านเคนเนดี้ส่งข้อความมาหาฉันบนบัญชีผู้ใช้ออนไลน์ เขาก็กดเข้าไปอ่านข้อความ

[ท่านเคนเนดี้: เบล เขาเดาความรู้สึกของพี่รองได้ทั้งหมด ฉันเดาว่าเขาถูกอย่างน้อยแปดสิบถึงเก้าสิบเปอร์เซ็นต์เลย บางทีพี่รองอาจจะรู้สึกแบบนั้นจริง ๆ]

เมื่อเห็นข้อความ ฉันก็อยากรู้ว่าโพสต์ใหม่ในบัญชีผู้ใช้นั่นคืออะไร ทว่าโทรศัพท์ของฉันยังอยู่กับแซคคารี่ เขาขมวดคิ้วและอ่านอยู่พักใหญ่ ไม่นานหลังจากนั้น เขาก็ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ท่านเคนเนดี้คือโจชัวร์ใช่ไหม?!”

ฉันสัมผัสได้ว่าโจชัวร์อาจต้องเจอกับปัญหา

ฉันรีบปฏิเสธ “ไม่ใช่ค่ะ”

แซคคารี่คลิกเข้าไปยังโปรไฟล์ของท่านเคนเนดี้ และเห็นเนื้อหาที่เขาโพสต์ทั้งหมด จากนั้นเขาก็กลับมาที่หน้าข้อความส่วนตัวของฉัน ก่อนจะตรวจดูประวัติบทสนทนาของฉันกับท่านเคนเนดี้

ใบหน้าเขาช่างมืดมน พายุได้ก่อตัวขึ้นแล้ว!

เขาออกมาจากหน้าข้อความ และค้นหาหน้าเพจนั่น “ชื่อผู้ใช้คืออะไร?”

น้ำเสียงแซคคารี่ดูเย็นชาจนผิดปกติ เมื่อเขาพูดเช่นนั้น

ฉันไม่ได้โต้ตอบเขา และถาม “อะไรนะคะ?”

“ชื่อผู้ใช้ของเพจสาธารณะนั่น”

[โจชัวร์: ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันจะไปคุยกับผู้ช่วยแยร์ และบอกเขาไม่ให้แบนชื่อผู้ใช้นั่น]

[แคโรไลน์: ผู้ช่วยแยร์จะฟังพี่เหรอคะ?]

[โจชัวร์: พี่รองแทบจะไม่ใช้โซเชียลมีเดียเลย ทุกครั้งหลังจากที่เขาออกคำสั่ง เขาก็ไม่เคยไปตรวจสอบมันซ้ำ ยังไงก็ตาม เขาไม่มีทางรู้หรอก]

ฉันตอบกลับ และบอกว่าเขาฉลาด หลังจากนั้นเขาก็ตอบกลับมาพร้อมกับการย้ำเตือน

[โจชัวร์: ถ้าหลังจากนี้พี่รองรู้เรื่องนี้อีก เธอต้องช่วยฉันกับผู้ช่วยแยร์นะ ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่มีวันยกโทษให้เธอ]

[แคโรไลน์: ไม่ต้องเป็นห่วงค่ะ! ยังไงฉันก็เป็นคนสร้างเรื่อง]

[โจชัวร์: โอเค ฉันจะจัดการเรื่องนี้เอง]

หลังจากแก้ปัญหานี้ได้ ฉันก็รู้สึกโล่งใจมากขึ้น ในตอนที่ฉันวางโทรศัพท์ลง ฉันก็เห็นว่าแซคคารี่ยังคงมีสีหน้าไม่พอใจอยู่ ราวกับว่าความคิดของฉันถูกมองออกอย่างทะลุปรุโปร่ง เมื่อฉันคุยกับเขา เขาก็ไม่ตอบอะไรฉันเลย

จู่ ๆ ฉันก็ถามขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย “พี่รอง ฉันสวยไหมคะ?”

สีหน้าแซคคารี่เปลี่ยนไปทันที

“ทำไมเธอถึงถามแบบนั้น?”