หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 812

วันรุ่งขึ้น ฉันตื่นสายเพราะกว่าจะได้นอนก็เกือบฟ้าสางแล้ว ถึงอย่างนั้นแซคคารี่ก็ยังตื่นเช้ากว่าฉัน เขามีเรื่องด่วนที่ต้องไปทำ ดังนั้นเขาจึงสั่งผู้ช่วยแยร์ให้ขับรถพาเขากลับไปยังเมืองถง

ฉันรู้เรื่องนี้ตอนที่ตื่นขึ้นมา แซคคารี่อธิบายเรื่องนี้เอาไว้ในกระดาษโน๊ตที่เขาทิ้งไว้ให้ฉัน ซึ่งนั่นเป็นนิสัยที่ดีอย่างหนึ่งของเขา

ฉันลุกขึ้นไปเปลี่ยนเป็นชุดที่เข้ากับอากาศในเดือนพฤษาคม เมื่อเดินลงมาข้างล่าง แอนดรูกับเจดก็กำลังกินอาหารเช้าด้วยกันอยู่ ฉันถามด้วยน้ำเสียงสบาย ๆ “เอเลนไปไหนคะ?”

“หล่อนออกไปตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว ดูเหมือนหล่อนจะไม่อยากอยู่ในบ้านหลังเดียวกันกับฉัน ฉันตั้งใจว่าจะออกไปตามหาหล่อนทีหลัง ขอฝากเจดไว้กับเธอด้วยนะ”

“ฉันดูแลเด็กถึงสามคนไม่ได้หรอกนะคะ ยิ่งไปกว่านั้น ยังมีลูกสุนัขอีกสองตัว เดี๋ยวฉันก็ต้องไปแล้ว พวกเรามีพี่เลี้ยงเด็ก แต่เธอคงไม่สามารถรับมือกับพวกเขาทั้งสามได้ ไว้ฉันจะให้ผู้ช่วยส่งพี่เลี้ยงมาที่นี่อีกคน”

แอนดรูถาม “ราฟกับเบลล่ายังไม่ตื่นอีกเหรอ?”

“น่าจะนะคะ เพราะพี่เลี้ยงยังคงอยู่ในห้อง”

พี่เลี้ยงคือ ผู้ดูแลหลักของเด็ก ๆ ทั้งสองคน

“โอเค มานั่งกินข้าวเช้าด้วยกันสิ” แอนดรูชวน

นี่มันมื้อเช้าฟรี ฉะนั้น ฉันก็ควรจะกิน!

ฉันนั่งลงข้างเจด ก่อนเธอจะแบ่งไข่ครึ่งหนึ่งมาให้ฉัน

“เจดเป็นเด็กดีจังเลยน้า” ฉันชม “พวกเราควรจะแบ่งปันอาหารให้กับครอบครัวและเพื่อนพ้องอยู่เสมอนะคะ”

แอนดรูกรอกตา “ย้อนแย้งเหลือเกิน”

“ชิ” ฉันเอ่ย “ไม่ใช่เรื่องของพี่”

“แอนดรู อย่าพูดแบบนั้นสิคะ” เจดเข้าข้างฉัน

เจดไม่เคยเรียกแอนดรูว่า ‘ปะป๊า’ เลย

“ก็ได้ ดื่มนมให้หมดซะ” แอนดรูสั่ง

หลังมื้อเช้า พี่เลี้ยงก็พาเด็กทั้งสองลงมาข้างล่าง ในตอนนั้นฉันก็คิดได้ว่ามันคงเหนื่อยเกินไปสำหรับเธอที่จะดูแลเด็กถึงสองคน

ฉันรีบไปอุ้มราฟมาจากเธอ และพูดขึ้น “ฉันจะให้ผู้ช่วยส่งพี่เลี้ยงอีกคนมาช่วยคุณนะคะ”

“คุณนายชิค ฉันไหวค่ะ ขอบคุณมาก”

ฉันพยักหน้า ก่อนจะอุ้มราฟไปที่สวน ส่วนพี่เลี้ยงอุ้มเบลล่าเดินตามหลังฉันมา ในขณะเดียวกัน ลูกสุนัขทั้งสองก็เดิมตามพวกเรามาด้วย

ชัคส่งลูกสุนัขมาให้เราสองตัว ตัวแรกเป็นพันธุ์โกลเด้ลรีทรีฟเวอร์ และอีกตัวเป็น อลาสกัน มาลามิวท์ โดยทั้งสองนั้นเป็นสุนัขพันธุ์ใหญ่

ตราบใดที่แซคคารี่ยังคงปลอดภัยดี

ในตอนที่ฉันกำลังจะตอบกลับข้อความเขา ทันใดนั้นยาราก็โทรมา

“แคโรไลน์ทำอย่างไรดี? รถของฉันเสียอยู่บนภูเขา”

“พี่ชายเธอไม่ได้อยู่ด้วยเหรอ?” ฉันถาม

“เขาเพิ่งจะไป ฉันโทรติดต่อเขาไม่ได้ โจชัวร์ก็เพิ่งไปหลังจากมีสายโทรเข้ามาหาเขาเช่นกัน ฉันไม่รู้จักใครอื่นในเมืองอู๋อีกแล้ว และฉันก็ให้แลนซ์รู้เรื่องนี้ไม่ได้ เธอช่วยมารับฉัน หรือส่งผู้ช่วยมาพาฉันกลับไปได้ไหม?”

ในชั่วโมงนั้น ผู้ช่วยฉันคงจะนอนไปแล้ว

ตอนแรกฉันตั้งใจจะส่งบอดี้การ์ดไป แต่เพราะฉันนอนไม่หลับ ฉันจึงตัดสินใจไปหยิบกุญแจ และขับขึ้นเขาไปโดยใช้ GPS นำทาง

เมืองอู๋มีฝนตกมาสองสามแล้ว ฉันจำพยากรณ์อากาศที่เพิ่งดูไปไม่นานนี้ได้ ดูเหมือนอีกไม่นานจะมีพายุก่อตัวขึ้น

ฉันเพิ่งออกมาได้ไม่นาน และฝนก็เริ่มตกลงมา

ก่อนที่จะไปถึงจนยอดเขา ฉันก็เจอกับโคลนถล่มเข้า ซึ่งรถฉันไม่สามารถผ่านไปได้ ดังนั้นฉันเลยจำเป็นต้องโทรหายาราให้เธอเดินลงมา เมื่อยาราตรวจสอบเครื่องนำทาง เธอก็ร้องออกมา “เราอยู่ห่างกันเจ็ดกิโลเมตร ฉันต้องใช้เวลาเดินกว่าสองชั่วโมง แคโรไลน์ รอฉันด้วยนะ!”