หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 820

"เป็นแบบนั้นได้อย่างไรกัน?”

ทำไมจู่ ๆ ฉันถึงต้องตะโกนแบบนั้นออกมาตอนหลับด้วย?!

ฉันถามด้วยความประหม่า “มีอีกไหมคะ?”

“คุณตะโกนชื่อซีซาร์”

ซีซาร์เป็นชื่อของสุนัขฉัน ตัวที่ฉันเคยเลี้ยงตอนเด็ก ๆ

ฉันไม่ได้บอกเขาถึงเรื่องความฝันเมื่อวานนี้ ฉันเพียงอธิบาย “ซีซาร์เป็นสุนัขที่ฉันเคยเลี้ยงในอดีต”

เขาตอบรับด้วยเสียงฮัม ก่อนจะตอบ “คุณผู้หญิง คุณวาดรูปดอกไม้ไว้ข้างดวงตาเหรอครับ? ที่จริงแล้ว คุณสามารถยกหางมันขึ้นได้อีกเล็กน้อยนะครับ”

ความเห็นของเขาทำฉันทึ่ง “คุณรู้เรื่องการแต่งหน้าเหรอคะ? ยังไงคะ?”

“ถ้าคุณยกปลายขึ้นอีกเล็กน้อย มันจะช่วยเสริมผิวหน้าของคุณ แต่ว่าอย่ามากจนเกินไปล่ะ เพียงเส้นบาง ๆ ก็เพียงพอ การแต่งหน้าแบบนั้นเหมาะกับความงามของคุณ” ชายคนนั้นพูดและนิ่งไป

เขาจิบชาก่อนจะพูดต่อ “ผมเคยเป็นช่างแต่งหน้ามาก่อน แต่ทำงานได้เพียงปีเดียว และผมก็เคยเป็นเชฟ คนขับรถ และเรียนจิตวิทยาด้วย สามารถพูดได้เลยว่าชีวิตผมผ่านอะไรมามากมาย”

ฉันถามถึงส่วนที่ทำให้ฉันสนใจ “คุณเคยเรียนจิตวิทยาเหรอคะ?”

“อืม ผมเรียนอยู่แปดถึงเก้าปี ผมเป็นครูสอนจิตวิทยาและสอนบ้างเป็นครั้งคราว ถึงอย่างนั้น นั่นก็เป็นตอนที่ผมอยู่ต่างประเทศ ตั้งแต่ที่ผมกลับมาเมืองอู๋ ผมก็เลิกไปครับ”

ฉันพูดจากใจ “คุณนี่น่าทึ่งมากเลยนะคะ”

เขาสั่นหัวเล็กน้อยก่อนจะวางถ้วยชาลง เขาเอ่ย “ผมไม่ใช่คนที่น่าทึ่งอะไร ผมผ่านมาเยอะเพราะผมเปลี่ยนงานเมื่อผมหมดความมุ่งมั่น ในบางทีผมก็เป็นพวกขี้แพ้”

ฉันพยายามปลอบใจเขา “มันเป็นเรื่องปกติค่ะที่ชีวิตจะมีขึ้นมีลง”

“อืม คุณนี่เป็นคนมองโลกในแง่ดีจังเลยนะครับ” ชายคนนั้นเอ่ย

“ไม่หรอกค่ะ มันเป็นเพราะฉันผ่านอะไรมาเยอะ”

ดูเหมือนคำพูดของฉันจะทำให้เขานึกอะไรบางอย่างได้ เขากล่าว “เหมือนกันครับ ชีวิตผมผ่านอะไรมามากมาย โดยเฉพาะการโดนเหล่าพี่น้องทรยศหักหลัง”

ฉันถามด้วยความสงสัย “พี่น้องแท้ ๆ เหรอคะ?”

เขาเรียกฉันด้วยเสียงอันนุ่มนวล “คุณผู้หญิงครับ”

“หืม?” ฉันหยุดเดิน

“นามสกุลของผมคือ มัวร์ และชื่อของผมคือ ลูคัส นามสกุลมัวร์มาจากภูเขาที่มีชีวิตชีวาใกล้กับต้นกำเนิดของผม ในขณะเดียวกัน ชื่อลูคัสได้รับแรงบันดาลใจมาจากความสว่างไสว และระลอกคลื่นสีขาว คุณผู้หญิง คุณจำได้หรือเปล่าครับ?”

เป็นอีกครั้งที่เขาแนะนำตัวเองกับฉัน นี่เป็นครั้งที่สองที่เขาบอกชื่อฉัน น้ำเสียงเขาช่างต่างไปจากเมื่อคืนนี้

‘คุณผู้หญิง คุณจำได้หรือเปล่าครับ?’

ยิ่งไปกว่านั้น เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ผ่อนคลาย ซึ่งสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยน และความสิ้นหวัง

นี่เป็นภาพมายางั้นเหรอ?

ฉันพยักหน้าด้วยความตกใจ “อื้ม”

หลังจากนั้น ฉันก็เดินกลับไปข้างซัมเมอร์ เธอกอดแขนฉันและถาม “พวกเธอคุยเรื่องอะไรกันเหรอ? ดูเหมือนเธอสองคนคุยกันหลายเรื่องเลยนะ”