หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 824

ฉันที่ไม่อยากรบกวนแซคคารี่ จึงไปโรงพยาบาลคนเดียว มันไม่เป็นอะไรอยู่แล้ว

ในตอนที่ไปถึงโรงพยาบาล วอลเลซยังคงอยู่ในห้องฉุกเฉิน

ฉันคิดว่าฉันไม่มีความจำเป็นต้องรับผิดชอบต่อวอลเลซ แต่เนื่องจากคุณแม่ทิ้งเขาไว้ให้ฉัน… ฉันก็จะดูแลเขาไปตลอดชีวิต ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็เป็นเพียงเด็กวัยรุ่นที่ขาดความอบอุ่น ตราบใดที่ฉันปฏิบัติต่อเขาด้วยความจริงใจ เขาก็จะตอบแทนฉันด้วยความเมตตา

ฉันนั่งรออยู่ที่หน้าห้องฉุกเฉินประมาณสามชั่วโมง ในตอนที่พยาบาลเข็นวอลเลซออกมาจากห้อง เขาก็มีสติแล้ว เขาสังเกตเห็นดวงตาแดงก่ำของฉัน และยังมีพลังเหลือที่จะแซวฉัน

“ทำไมกัน? พี่ร้องไห้ให้ผมเหรอ?”

หรือฉันควรพูดว่าเป็นเพราะฉันอดนอนทั้งคืนดี?

ฉันตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย “ก็ใช่ไง”

ฉันโกหกให้เขาสบายใจ

วอลเลซยิ้มกว้างทันทีที่ได้ยิน “หายากเหลือเกินที่จะมีใครห่วงใยผม ผมจะบอกอะไรให้ เมื่อเร็ว ๆ นี้แม่ของผมตำหนิผมอีกแล้ว”

วอลเลซหมายถึงแม่ผู้ให้กำเนิดเขา

นางพยาบาลเข็นเขาเข้าไปในห้องผู้ป่วย ฉันเดินตามไปข้าง ๆ และเอ่ยถาม “แม่ของนายทำร้ายนาย ทำไมถึงยังคุยกับเธออยู่อีกล่ะ?”

วอลเลซถอนใจ “บางทีอาจเป็นเพราะผมมันไร้ค่า”

“ลืมมันไปเถอะ อย่าพูดถึงมันเลย เนบิวลาทำให้นายเกิดอุบัติเหตุเหรอ? ดูสภาพนายสิ ฉันเดาว่านายคงติดเตียงไปอีกเดือนหรือสองเดือนเลย!”

วอลเลซมีเฝือกที่ขาซ้ายและมือขวาของเขา ไม่เพียงเท่านั้น ศีรษะของเขายังถูกพันด้วยผ้าพันแผล โชคดีที่เขารอดมาได้ ไม่เพียงเท่านั้น เขายังออกมาจากห้องฉุกเฉินอย่างมีสติอีกด้วย!

“เนบิวลาเป็นคนประเภทที่แสวงหาการแก้แค้นด้วยตาต่อตา ฟันต่อฟันมาโดยตลอด ผมกำลังหลบเลี่ยงเขา แต่ใครจะรู้ว่าเขาจะแก้แค้นรวดเร็วแบบนี้?”

ฉันพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ไม่มีใครบอกให้นายออกไปเที่ยวเล่นตอนกลางคืนหนิ ใช่ไหม?”

“มันไม่ใช่เพราะผมอยากออกไปเดตหรอกเหรอ?”

ฉันรู้ความหมายของเขาในทันที

ฉันถามเขาด้วยความสงสัย “นายมองหาผู้หญิงอยู่เหรอ?”

“ชิ ผมต้องหาผู้หญิงด้วยหรือไง?”

“โอเค ทราบแล้วค่ะ” ฉันกล่าว

ฉันรู้ดี แต่ฉันไม่สามารถบังคับเขาได้ ไว้ฉันจะคุยกับเขาสองสามวันหลังจากนี้ สุดท้ายแล้วมันก็ขึ้นอยู่กับความต้องการของเขา

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ ฉันก็ตระหนักได้ว่าฉันไม่เคยปฏิบัติต่อวอลเลซราวกับเพื่อนสนิทเลย อย่างน้อย ฉันก็ไม่ได้รับผลกระทบหรือเป็นกังวลในตอนที่เขานอนอยู่ในห้องผ่าตัด หากเป็นแซคคารี่ ฉันคงเป็นกังวลและนอนไม่หลับไปแล้ว

ด้วยเหตุนั้น ฉันจึงรู้สึกผิดกับวอลเลซ

หลังออกมาจากห้องทำงานของคุณหมอ ฉันก็ลงลิฟต์ไปชั้นล่างที่แผนกต้อนรับ ฉันก็ได้พบกับลูคัส มอร์ โดยบังเอิญ ช่วงนี้ฉันบังเอิญเจอเขาอยู่หลายครั้ง มันช่างเป็นอะไรที่ประจวบเหมาะเหลือเกิน

ไม่เพียงเท่านั้น เขายังมีบาดแผลบนใบหน้าอีกด้วย

ฉันทักทาย “คุณมอร์ เจอกันอีกแล้วนะคะ”

เขาตอบฉันด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “ผมมาเยี่ยมเพื่อนน่ะครับ”

มาเยี่ยมเพื่อนที่โรงพยาบาลในเวลาแบบนี้...

“อ๋อ ฉันก็เหมือนกันค่ะ”