หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 829

“โธ่ ก็เธอไม่รู้ไงว่าเขามันร้ายกาจแค่ไหน!”

ฉันเห็นด้วย “ฉันไม่รู้จริง ๆ แหละ”

ฉันครุ่นคิดอยู่สักพักก่อนที่จะลุกขึ้นเดินออกไปจากห้อง วอลเลซตะโกนเรียกตามฉัน “เธอจะไปไหนน่ะ?”

“ฉันค่อนข้างยุ่ง ช่วยดูแซคคารี่ให้ฉันหน่อยนะ” ฉันขอร้องเขา

“ฉันก็เป็นคนป่วยเหมือนกันนะ จะให้ไปดูแลเขายังไงกันเล่า?”

ฉันเมินเขาแล้วออกมาจากห้องทันที หลังจากนั้นฉันก็โทรหาทัคเกอร์

ฉันถาม “นายได้ติดต่อแซคคารี่เป็นการส่วนตัวหรือเปล่า?”

ฉันไม่เชื่อว่าทัคเกอร์ติดต่อแซคคารี่เมื่อวานเพราะว่าเขาหาข้อมูลของลูคัสไม่เจอ พวกเขาจะต้องติดต่อกันเป็นปกติแน่นอน!

ทัคเกอร์ไม่คาดคิดว่าฉันจะโทรมาถามคำถามนี้ตรง ๆ เขาลังเลอยู่สักพักก่อนจะยอมรับออกมา “ขอโทษครับนายท่าน”

“ทัคเกอร์ ฉันคิดกับนายราวกับวเป็นคนดูแลความเรียบร้อยของตระกูลชิค และให้อำนาจกับนายเท่าเทียมกับเวล แต่นายก็ยังไม่รู้ว่าเจ้านายจริง ๆ ของนายคือใครอีกนะ”

ทัคเกอร์ไม่กล้าพูดอะไรกลับมาอีก หลังจากที่ฉันเตือนเขา หลังจากนั้นฉันก็พูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง “ฉันไม่ได้โทษนายหรืออะไรหรอกนะ ไม่ว่าแซคคารี่อยากให้นายทำอะไรหรือเขาจะสั่งอะไรนาย ตระกูลชิคก็จะทำสุดความสามารถเพื่อช่วยเหลือเขาอยู่แล้ว แต่อย่าได้ไปบอกคำสั่งของฉันให้เขาฟัง ฉันมีภารกิจให้นายทำครั้งนี้”

ฉันต้องการข้อมูลที่มากที่สุดเพื่อปกป้องแซคคารี่ เขาจะรู้เรื่องนี้ไม่ได้ ไม่อย่างนั้นเขาจะต้องเข้าใจผิดว่าฉันแอบสอดแนมการกระทำของเขาแน่

ทัคเกอร์พูดด้วยน้ำเสียงนอบน้อม “สั่งมาได้เลยครับนายท่าน”

“ส่งบอดี้การ์ดฝีมือดีที่สุดของตระกูลชิคไปคุ้มครองแซคคารี่กับลูกของฉันไว้ แล้วก็เรื่องของเนบิวลา… ช่วยฉันจับตาดูเขาไว้อย่างเงียบ ๆ”

ทัคเกอร์เคยทำงานให้กับแซคคารี่มาก่อน เขาน่าจะต้องรู้เรื่องของเนบิวลาแน่ ๆ

ซัมเมอร์มีบลูสัน เธอเลยไม่ต้องกังวลอะไรมาก

“รับทราบครับ นายท่านรู้จักเนบิวลาด้วยเหรอครับ?”

“อย่าถามเยอะเกิน ช่วยฉันปกป้องแซคคารี่ก็พอ”

ฉันจะไม่มีวันยอมให้ลูคัสมาทำลายผู้ชายของฉัน อีกอย่างฉันต้องไปเจอเขาอีกครั้ง เพราะความฝันของฉันในวันนั้น…

ความฝันเกี่ยวกับสุนัขของฉันตอนเด็ก ๆ

“ได้ครับนายท่าน”

แม่ที่วอลเลซพูดถึงก็คือแม่ของฉัน

แม่ผู้ให้กำเนิดของเขาจากตระกูลณอนนั้นเป็นคนที่เลวร้าย อย่างน้อยเธอก็เป็นคนไม่ดีในสายตาของฉัน แต่วอลเลซก็ยังคงเรียกเธอว่าแม่ ถึงแม้ว่าเขาจะเกลียดเธอจนสุดหัวใจของเขาก็ตาม!

เขาโหยหาควาบอบอุ่นจากแม่ของเขา แต่มันก็คงจะไม่มีวันเกิดขึ้นหรอก

ตระกูลณอนพยายามบังคับเขาให้ยอมแพ้ครั้งแล้วครั้งเล่า

“นายไม่ต้องยอมก็ได้นะ แล้วนายก็ไม่…”

ฉันอยากจะบอกเขาว่าไม่ต้องไปเคารพเขาอีกต่อไป แต่ฉันก็ไม่ใช่วอลเลซ สุดท้ายแล้วฉันจะไปตัดสินใจให้เขาไม่ได้

แต่ถ้าเขาก็อยากจะทำแบบนั้นด้วยล่ะ?

ฉันหยุดความคิดของฉัน และจู่ ๆ ก็มีคนเรียกฉันพอดี “เบล”

ฉันพูดออกมาอย่างดีใจ “พี่รอง คุณตื่นแล้วเหรอคะ?”

“อืม เกิดอะไรขึ้นเหรอ?”