หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 86

"แคโรไลน์ ชอว์ คุณจะมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน" มันพูดเหมือนคำสาป

ฉันส่งหมายเลขโทรศัพท์ให้ชัคไปและบอกให้เขาตามหาข้อมูลของเบอร์นี้ว่าเป็นใครให้เขาช่วยจัดการ สิบนาทีต่อมาเขาโทรกลับมาพร้อมข้อมูลบางอย่าง

ด้วยความกังวลที่จะทราบตัวตนของผู้โทรฉันจึงรับโทรศัพท์ทันที “คุณเจอผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า?”

“ท่านประธานชอว์ มันเป็นหมายเลขที่ถูกใช้แล้วทิ้ง ฝ่ายขายบอกว่าซื้อมาเมื่อสามวันก่อนและมีเพียงเบอร์คุณที่ใช้โทรหาเท่านั้น”

“นั่นคือทั้งหมดที่เรารู้ข้อมูลจากเขา?” ฉันถาม

“เราสามารถติดตามได้ว่าโทรศัพท์ถูกซื้อที่ไหนแต่อาจมีการเปลี่ยนมือ ผมจะใช้เวลาตรวจสอบเรื่องนี้” ผู้ช่วยของฉันตอบ

"ขอบคุณมาก"

ฉันบอกเขาเกี่ยวกับการโทร “เขาทำให้ฉันเดาได้ว่าเขาเป็นใคร ฉันคิดว่ามันเป็นการโทรเล่นตลก แต่เขาเรียกฉันด้วยชื่อเต็มของฉันและบอกว่าฉันมีชีวิตอยู่ไม่นาน…ต้องเป็นคนที่รู้เกี่ยวกับสภาพของฉัน”

“ท่านประธานชอว์ อาจจะเป็นคลิฟฟอร์ด ใช่หรือไม่?”

ชื่อนั้นฝังลึกลงไปในสมองของฉันมานานแล้ว ฉันไม่ได้ติดต่อกับคน ๆ นั้นมานานแล้ว

หรือฉันควรจะพูดว่า ฉันเลือกที่จะไม่จำ

คลิฟฟอร์ด ชอว์ เป็นลูกบุญธรรมของลุงของฉัน เมื่อโตขึ้น เขาก็ไม่มีความรับผิดชอบทั้ง ๆ ที่ลุงของฉันพยายามอย่างเต็มที่ในการแนะนำเขาเกี่ยวกับธุรกิจของบริษัทชอว์ คลิฟฟอร์ดค่อนข้างจะใช้เวลากับพวกอันธพาลตามท้องถนนมากกว่าที่จะทำงานที่สุจริต

เมื่อคลิฟฟอร์ด แสดงพฤติกรรมไม่ดีมากขึ้นในช่วงที่เข้าสู่วัยผู้ใหญ่ ลุงของฉันก็ตัดสัมพันธ์กับเขา ฉันไม่ได้เห็นคลิฟฟอร์ดตั้งแต่นั้นมา

ในช่วงภัยพิบัติเมื่อเก้าปีก่อนลุงของฉันเป็นหนึ่งในผู้เสียชีวิต คลิฟฟอร์ดไม่ได้ไปร่วมงานศพ เขาแยกตัวออกจากตระกูลชอว์

ถึงแม้คลิฟฟอร์ดจะบาดหมางกัน แต่เราก็ไม่มีเลือดชั่วต่อการคัดแย้งกันอยู่ดี ดังนั้น ฉันคิดว่าเขาเป็นผู้ต้องสงสัยที่ไม่น่าจะเป็นไปได้ เสียงในโทรศัพท์ก็ไม่เหมือนคลิฟฟอร์ด

ยิ่งไปกว่านั้น คลิฟฟอร์ดไม่น่าจะรู้สภาพของฉัน

ฉันตัดความเป็นไปได้ออกไปและผู้ช่วยของฉันก็หยุดเรื่องของเขา เขาเปลี่ยนหัวข้อและพูดว่า “ท่านประธานชอว์ คุณจาคอปส์ยังอยู่ในโรงพยาบาล”

“สภาพจิตใจของเธอเป็นอย่างไรบ้าง?” ฉันเป็นห่วง

“พวกเขาใส่กลูโคสหยดเมื่อคืน เมื่อเธอตื่นขึ้นมาเธอก็กินโจ๊ก แต่เธอก็ยังนอนไม่หลับและไม่พูด”

"กินแล้ว กินโจ๊กไปหน่อยนึง”

“เฌออยากกลับบ้านไหม?” ฉันถามเบาๆ

"ใช่ ฉันอยากพักผ่อนอยู่บ้าน”

บทสนทนาของเราเรียบง่ายและตรงไปตรงมา ไม่มีการพูดถึงโจเซฟ ไม่มีใครอยากให้เกิดความเสียใจ

เขาเป็นบาดแผลที่ไม่มีวันหาย

ฉันยิ้มสดใสให้ซัมเมอร์ “กลับบ้านกันเถอะ”

ไม่มีเสียงตอบรับจากซัมเมอร์ เพื่อเติมเต็มความเงียบ ฉันถามเธอเกี่ยวกับแผนการของเธอในอนาคต นั้นทำให้เธอยกตัวขึ้นมาจากเตียงก่อนที่เธอจะพูดว่า “ฉันอยากเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวคอนเนอร์”

“เธอหมายถึงอะไร?” ฉันรู้สึกสับสนกับคำพูดของเธอ

“ฉันอยากแต่งงานกับคนในครอบครัวคอนเนอร์”