หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 860

มันเป็นเสียงที่คุ้นหูมาก

ลูคัสก็อยู่ที่นั่นด้วย

ฉันหันกลับไปทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม “สวัสดีค่ะคุณมอร์!”

ลูคัสสวมเสื้อเชิ้ตเรียบ ๆ พร้อมกับเสื้อสูทลายดอกไม้ทับด้านนอก ทุกอย่างที่เขาสวมใส่ต่างดูเข้ากันไปหมด เนื่องจากรูปลักษณ์ของเขา

เขาส่งยืมกลับมาแล้วพูด “งั้นคุณก็อยู่ที่ด้วยสินะครับ”

เขาปฏิเสธที่จะเรียกชื่อของฉัน

“ใช่แล้วค่ะ ฉันมากับเพื่อนน่ะ” ฉันตอบ

“ถ้าเป็นแบบนั้น ผมก็จะไม่กวนคุณแล้วดีกว่า ขอตัวก่อนนะครับ”

ทำไมเขาถึงรีบไปจากที่นี่เร็วจังล่ะ?

แล้วทำไมเขาถึงมาอยู่ที่นี่ด้วย?

ฉันรู้สึกสงสัยเลยถามกลับไป “แผลของคุณเป็นยังไงบ้างคะ?”

“มันกำลังฟื้นตัวได้ดีเลย ขอบคุณที่เป็นห่วงนะครับ”

เขายังคงรักษาความเป็นทางการและน้ำเสียงที่สุภาพไว้ตลอด

“โอเคค่ะ ดูแลตัวเองด้วยนะคะคุณมอร์”

ฉันมองไปยังด้านหลังของลูคัส ในขณะที่เขาเดินจากไปเรื่อย ๆ ก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในงานเลี้ยง

ก่อนที่ฉันจะไปถึงที่นั่น ฉันก็เห็นยาราพร้อมกับสีหน้ามืดมนกำลังสาดไวน์ใส่หน้าหญิงสาวสวยคนหนึ่ง

ฉันจำผู้หญิงคนนั้นได้

เธอกำลังเป็นดาราที่โด่งดังอยู่ในตอนนี้

ฉันคิดว่าเธอน่าจะชื่อวิตนีย์

ฉันรีบตรงเข้าไปหายาราแล้วพูดอย่างเกรี้ยวกราด ​“วิตนีย์ เธออย่าได้คิดจะลองดีกับเรานะ!”

ยาราไม่ใช่คนที่จะไปรังแกผู้อื่นก่อน สำหรับการที่เธอโกรธจนสาดไวน์ใส่หน้าคนอื่นได้นั้น แสดงว่าผู้หญิงคนนั้นจะต้องทำอะไรให้ยาราทนไม่ไหวอย่างมากแน่ ๆ แต่ในตอนนั้น เธอก็มองไปยังยาราด้วยสายตาที่น่าสงสารแล้วพูด “คุณคะ เรารู้จักกันด้วยเหรอคะ? ทำไมคุณถึงทำแบบนี้ล่ะ?”

ยาราสบถเสียงหัวเราะออกมา “เธอคิดว่าฉันบ้ามากจนต้องสาดไวน์ใส่เธอโดยไม่มีเหตุผลเนี่ยนะ? ให้ฉันบอกตรง ๆ นะ เธอมาเหยียบเท้าฉันก่อน ฉัน ยารา ทอมป์สัน จะไม่มีวันยอมถูกรังแก ฉันจะไม่ทนยืนนิ่ง ๆ ให้กับพฤติกรรมของเธอหรอกนะ”

วิตนีย์ไม่มีทางเข้าใจเรื่องนี้

วิตนีย์เป็นคนดัง ซึ่งการกล่าวขอโทษในที่สาธารณะจะหมายความว่า เธอยอมรับผิดต่อการโกหกเรื่องเหยียบเท้าคนอื่น และทำให้แฟนคลับของเธอคิดว่าเธอเป็นคนขี้อิจฉาแน่นอน ยิ่งไปกว่านั้น เธอโมโหเรื่องที่แลนซ์ไม่กลัวที่จะทำให้เธอขายหน้า ในที่สุด แลนซ์กับแซคคารี่ก็เป็นคนที่ชัดเจนที่สุด เมื่อเป็นเรื่องของใครคือคนที่พวกเขาควรจะปกป้อง

พวกเขาทั้งคู่ต่างเหมือนกันมาก

เป็นคนที่ชอบปกป้องเกินไปเหมือนกัน

วิตนีย์ถึงกับพูดไม่ออก แลนซ์ย่อลงอย่างเงียบ ๆ แล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าของเขาออกมาเช็ดรอยเปื้อนออกจากรองเท้าของยารา การกระทำของเขานั้นลื่นไหลและเป็นธรรมชาติ ทำให้คนที่อยู่รอบ ๆ เขาต้องรู้สึกอิจฉา

แผนการแรกของยาราคือพาฉันมาสั่งสอนยายดอกบัวขาววิตนีย์ แต่ดูเหมือนว่าฉันไม่จำเป็นอีกต่อไป ฉันหัวเราะออกมาเบา ๆ แล้วออกจากงาน

ตอนที่ฉันกำลังจะก้าวออกมา ฉันก็ชนเข้ากับอกของใครสักคน ฉันหันไปมองว่าคน ๆ นั้นคือใคร และมันทำให้ฉันต้องถอยหลัง “ดิกสัน”

ดิกสันกับแลนซ์ดูคล้ายกันมาก

ดิกสันหรี่ตาของเขาลงแล้วถาม “ผมคิดว่าคุณไม่ชอบงานรวมตัวอะไรแบบนี้เสียอีก? สองปีมานี้คุณค่อนข้างเปลี่ยนไปทีเดียว”

ฉันเฉย ๆ กับงานเลี้ยง

ฉันอธิบาย “ฉันมาเป็นเพื่อนยาราน่ะ”

ดิกสันเม้มปากของเขาแล้วถามกลับมา “คุณเป็นยังไงบ้าง?”