จ้าวฉี่ฉิงอยู่ในรถของฟู่ซีเสินไม่พูดไม่จาสักคำ
สักพักก็ถึงบ้านของตระกูลฟู่
คุณย่าฟู่อาศัยอยู่ชานเมือง รักสงบ ชอบจุดธูปไหว้พระ มีป้าๆที่คอยอยู่ข้างๆไม่กี่คน
ได้ยินเสียงไอของคุณย่าฟู่มาแต่ไกล
“แกไปยืนรออยู่ที่หน้าประตู”
คุณย่าหน้าซีด ดูเหมือนว่าจะไม่ค่อยสบายเท่าไหร่นัก เธอชักสีหน้าให้กับฟู่ซีเสินและพาจ้าวฉี่ฉิงเข้าไปข้างใน
“คิดไม่ถึงว่าฉันออกไปไม่นานกลับมาก็เกิดเรื่องใหญ่แบบนี้ขึ้น ฉี่ฉิง หลานวู่วามเกินไป”
จ้าวฉี่ฉิงรู้ดีว่าคุณย่าพูดถึงเรื่องที่เธอและฟู่ซีเสินหย่ากัน
เดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ เธอพยุงคุณย่าทำเหมือนเมื่อก่อนแล้วยิ้ม “นายหญิง คุณควรจะยินดีกับหนู ในที่สุดหนูก็เป็นตัวของตัวเองได้แล้ว”
คุณย่าใช้สายตามองไปที่ฟู่ซีเสินที่อยู่ข้างนอก แล้วหันกลับมาอย่างน่าเศร้า : “อาเสินเด็กคนนี้เลอะเลือนไปแล้ว ปล่อยให้ภรรยาที่แสนดีคนนี้หลุดมือไปได้ยังไง ทำให้เธอเรียกฉันว่าคุณนาย คำเรียกที่ดูห่างเหิน”
จ้าวฉี่ฉิงตกใจ : “คุณย่า”
คุณย่าตบหลังมือเธอเบาๆ “ฉีฉิงเอ๊ย สองสามปีมานี้ความรู้สึกของหลานที่มีต่ออาเสินย่าเฝ้ามองมาโดยตลอด หลานจะทำใจได้หรอ?”
“นอกจากทำใจแล้วหนูไม่มีทางเลือก” จ้าวฉี่ฉิงรู้สึกเจ็บจี๊ดในใจ ไม่ทำใจแล้วจะทำอะไรได้? พอแล้วจริงๆ
คุณย่ากอดเธอไว้แล้วลูบหลังเธอเบาๆเพื่อปลอบเธอ : “หลานหย่ากับอาเสินย่าไม่โทษหลาน ย่ารู้ว่าไม่ช้าก็เร็วจะมีวันนี้ เป็นเพราะอาเสินเองที่ไม่มีพรอย่างนั้น”
จ้าวฉี่ฉิงนิ่งเงียบอยู่ภายในอ้อมแขนคุณย่า
อยู่ในบ้านของตระกูลฟู่มานานคุณย่าเป็นเพียงคนเดียวที่ดีกับเธอ
ที่ที่มีคุณย่าอยู่ หลี่ซูหรงและฟู่เสียวเฟิงไม่กล้าที่จะเข้าใกล้เธอ เพราะกลัวคุณย่า
เธอไว้วางใจให้คุณย่าเป็นเหมือนคนในครอบครัวของเธอ
จ้าวฉี่ฉิงไม่เสียใจที่เลือกจะหย่า แต่มันเป็นเรื่องน่าเสียดายที่เธอไม่ได้อยู่ข้างๆผู้มีพระคุณอย่างลูกที่กตัญญู
“ฉี่ฉิงเอ๊ย อาเสินเด็กคนนี้ย่าดูเขาตั้งแต่เล็กคนโต ย่าเข้าใจนิสัยเขาดี ถ้าหากวันนึงเขาอยากพาหนูกลับมาหนูจะกลับมาไหม?”
คุณย่าทำใจไม่ได้ที่หลานสะใภ้ที่ดีคนหนึ่งจะจากไป ได้แต่หวังว่าทั้งสองจะได้กลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้ง
แต่จ้าวฉี่ฉิงไม่ได้ไร้เดียงสา
“คุณย่าพูดอะไรแบบนั้นคะ คุณย่าต้องอายุยืนเป็นร้อยปี หนูจะมาเยี่ยคุณย่าบ่อยๆนะคะ”
ตอนนี้ฟู่ซีเซินเดินไปข้างหน้า : “ผมขับรถไปส่งคุณ”
จ้าวฉี่ฉิงปฏิเสธอย่างเป็นธรรมชาติ : “ไม่เป็นไร มีคนมารับฉัน” เธอหันกลับไปแล้วเดินตรงไปที่รถเบนซ์¬-ไมบัคคันสีดำ
สายตาฟู่ซีเสินจ้องไปที่ซินมั่วและนายแบบคนหนึ่ง
ภาพของทั้งสามที่พูดคุยกันอย่างอบอุ่นทำให้เขาแปลกตา
คุณย่าทำเสียงกระแอมสองสามครั้ง มีหอบนิดหน่อย : “ฉันแก่แล้ว เรื่องของพวกแกฉันจัดการด้วยไม่ไหวแล้ว แต่ว่าอาเสิน ขอให้ในวันหนึ่งแกไม่เสียใจ”
คุณย่าที่รักเขามากตลอดมา มาวันนี้เธอรู้สึกผิดหวังในตัวเขามาก ไม่แม้แต่อยากจะมองหน้าเขา เธอกลับเข้าไปพร้อมกับคนใช้ที่พยุงเธออยู่
ฟู่ซีเสินยืนอยู่หน้าประตูคนเดียว สีหน้าเย็นชา
เสียใจ?
ไม่มีทาง
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หลังจากหย่าแล้ว อดีตภรรยาของผมหวานขึ้นมาก