หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 163

หทัยพิงอยู่ข้างวันชัย เธอได้ยินสิ่งที่อยู่ในโทรศัพท์อย่างชัดเจน

เมื่อได้ยินดังนั้นรูม่านตาของเธอสั่นทันที และน้ำตาก็ไหล จากนั้นเธอก็รีบคว้าโทรศัพท์ของวันชัยมาเปิดลำโพงแล้ว

“คุณว่ายังไงนะ? กำลังจะเสียชีวิตแล้วหมายความว่าไง? พวกคุณทำอะไรกับลูกสาวฉัน?” หทัยยิ่งพูดยิ่งรู้สึกตื่นตูม จนในที่สุดก็สั่นไปทั้งตัว เส้นเลือดที่คอปูดขึ้น หน้าแดง

ประโยคสุดท้าย เธอแทบจะตะโกนออกมา

วันชัยรู้สึกตื่นตระหนกอย่างยิ่ง ฟังคำพูดจากอีกฝั่งอย่างตั้งใจ

ครอบครัวของตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์ตกตะลึงไปพร้อมๆกัน ต่างก็ไม่มีใครคิดว่าตนจะได้มาฟังข่าวเช่นนี้

ชัชนันท์รู้สึกช็อกเช่นกัน ในสายตาเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ

“คืออย่างนี้นะครับ เธออารมณ์ผิดปกติตั้งแต่ 2-3 วันก่อน จากการวินิจฉัยของจิตแพทย์ เธอทุกข์ทรมานจากภาวะซึมเศร้าอย่างรุนแรง”

“2-3 วันนี้เธอได้รับการบำบัดจิตใจมาโดยตลอด และมีคนคอยดูแลเธอโดยเฉพาะ แต่เมื่อสักครู่ตอนที่ทานมื้อเช้า จู่ ๆเธอก็ใช้ส้อมแทงหลอดเลือดแดงของตัวเองครับ”

“เธอตะโกนว่าไม่อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว ถึงขั้นที่ขัดขืนไม่ให้พวกเราเข้าใกล้กับเธอ เจ้าหน้าที่เรือนจำของเราไม่มีทางเลือกอื่น จึงล้อมเอาไว้ และบังคับควบคุมเธอ พาไปส่งโรงพยาบาลแล้ว”

“ตอนนี้เธออยู่ในระหว่างการช่วยชีวิต สถานการณ์วิกฤตอย่างรุนแรง ถ้าหากทำได้ไม่ดี เธออาจจะตายได้……” น้ำเสียงของผู้ชายในโทรศัพท์ฟังดูจริงจังอย่างยิ่ง

ในเวลานี้ ทุกคนต่างก็ไม่เชื่อหูตัวเอง

ร่างกายหทัยอ่อนแรงบนโซฟาโดยสมบูรณ์ เธอหายใจหอบอยู่บนเบาะโซฟา กุมมือถือไว้แน่น กรีดร้องไปทางนั้นต่อ “ลูกสาวของฉันเป็นแบบนี้แล้วทำไมพวกคุณไม่บอกเรา ทำไมไม่บอกพวกเรา? ทำไมพวกคุณไม่ดูแลเธอให้ดีๆ ถ้าเธอตาย ฉันจะให้พวกคุณทุกคนฝังศพไปพร้อมกัน!”

จิตวิญญาณของวันชัยหายไปทันที ความโศกเศร้าระทมใจปรากฎบนใบหน้า

แม้ว่าชลิตาเคยทำผิดมากมาย แต่ยังไงแล้วเธอก็คือลูกสาวของเขา

พวกเขาคือสายเลือดเดียวกัน เมื่อมาถึงเวลานี้ ผู้เป็นพ่อเขาจะเฉยเมยได้อย่างไร?

ตอนนี้ในหัวของเขามีเพียงเรื่องเดียว นั่นก็คือถ้าลูกสาวของตัวเองตายแล้ว สำหรับสิ่งที่เธอเคยทำก่อนหน้านี้มันก็ไม่สำคัญแล้ว

ชัชนันท์จมอยู่กับความตกตะลึง ไม่ได้สติอยู่นาน

“ขอโทษครับ เป็นความผิดของเรา” ทางฝั่งนั้นกล่าวอีก “ตอนนี้พวกเราอยู่ที่โรงพยาบาลราษฎร”

หทัยตัดสายโทรศัพท์อย่างโมโห และวิ่งออกไปอย่างบ้าคลั่ง

วันชัยวิ่งตามหลังไป

ในเวลาต่อมา ดวงพรก็ผลักเมธี ไล่ตามออกไปอย่างรวดเร็ว

ภราดร มาวินเห็นพวกเขาจากไปกันหมดแล้ว ก็ตามไป

เดิมทีมาวินไม่ได้อยากไป แต่เมื่อเห็นพ่อแม่ของตนไป เขาก็ทำได้เพียงตามไป

ชัชนันท์สวมเสื้อคลุม จากนั้นก็ตามพวกเขาออกไป

เกิดเรื่องใหญ่โตขนาดนี้ ถ้าเธอที่มีศักดิ์เป็นพี่สาวไม่ไป เกรงว่าอาจจะถูกนินทาก็ได้

…………

ผ่านไปไม่นาน พวกเขาก็มาที่ประตูห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลราษฎร

เจ้าหน้าที่เรือนจำหกคนที่นั่งอยู่บนม้านั่ง ได้พบคนของรัตนากรกุลกรุ๊ปกับตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์ พวกเขาพยักหน้าอย่างสุภาพทันที

แต่ทว่ามีเพียงชัชนันท์เท่านั้นที่พยักหน้าตอบ คนอื่นๆกลับไม่มีใครมองพวกเขาเลย

ชลิตาอยู่ในระหว่างการช่วยชีวิต ทุกคนนั่งรวมกันอยู่บนม้านั่งตรงทางเดินทั้งสองข้าง

หลังจากที่หทัยนั่งลง อิงอยู่ในอ้อมกอดของวันชัยอย่างโศกเศร้า ร้องไห้ไม่หยุดเลย

วันชัยก็เจ็บปวดใจมากอยู่แล้ว เห็นหทัยร้องไห้หนักขนาดนี้ เจ็บปวดใจยิ่งขึ้นไปอีก ไม่นานดวงตาเขาก็แดง

เขายิ้มอย่างเฉยเมย “นี่คือสิ่งทำผมควรทำอยู่แล้ว”

จากนั้นหมอก็มองมาที่เจ้าหน้าที่เรือนจำเหล่านั้น และพูดว่า “ต่อไปนี้ เธอจะต้องอยู่ดูแลที่โรงพยาบาล รอหลังจากสามวันพ้นขีดอันตรายไปก่อน ถึงจะกลับไปที่สถานกักกันได้ครับ”

“ครับ” เจ้าหน้าที่เรือนจำคนหนึ่งกล่าว

หทัยเหลือบมองเจ้าหน้าที่คนนั้นอย่างเยือกเย็น จากนั้นก็มองไปยังภายในห้องฉุกเฉิน

ในเวลานี้ มีคนเข็นเตียงชลิตาออกมาพอดี ผ้าก๊อซสีขาวหนาพันรอบคอของเธอ

ตั้งแต่ที่เธอถูกจำคุกจนถึงตอนนี้ เป็นเวลาไม่นาน แต่เธอผอมลงเยอะมาก

เธอในตอนนี้ สีหน้าซีดเผือด ดูเหมือนใบไม้ที่เหี่ยวเฉาร่วงหล่นบนขอบหน้าผา

หทัยเช็ดน้ำตาทันที พุ่งเข้าไปอย่างไม่สนใจ ช่วยเหลือบุคลากรทางการแพทย์ ผลักเตียงชลิตาไปยังห้องผู้ป่วยด้วยกัน

คนอื่นๆ ก็ตามมาติดๆ

หลังจากที่พวกเขามาถึงห้องผู้ป่วย เหล่าเจ้าหน้าที่เรือนจำยืนเฝ้าหน้าประตูด้วยสีหน้าที่เคร่งขรึม ไม่มีใครกล้าเหนื่อยหน่ายแม้แต่น้อย

ไม่นาน ชลิตาก็ถูกวางลงบนเตียงผู้ป่วย ให้ยาแก้อักเสบทางสายน้ำเกลือ

หทัยสูดหายใจ มองดูผู้คนและพูดว่า “โอเคแล้ว ไม่เป็นอะไรแล้ว พวกคุณทุกคนกลับกันเถอะ ฉันกับสามีฉันอยู่ที่นี่ก็ได้แล้ว”

จากนั้น เธอก็มองไปที่ชัชนันท์อย่างเมตตา “นันท์ เธอพาทุกคนออกจากที่นี่เถอะ ป้าอยู่ที่นี่กับพ่อเธอก็พอแล้ว”

ชัชนันท์ก็ไม่ได้ปฏิเสธ และพยักหน้าแล้ว

เหลือบมองมาวินอย่างไม่ตั้งใจ เธอพบว่ามาวินยังคงก้มหน้าอยู่ มือที่อยู่ข้างลำตัว ก็หยิกเนื้อบนมืออยู่ตลอดเวลา ข่มเอาไว้จนหน้าแดงก่ำ มองดูแล้วรู้สึกแย่อย่างยิ่ง

เหมือนว่าเขาจะอาเจียนในวินาทีถัดมายังไงอย่างนั้น