หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 176

อีกฝ่ายชื่อ Y

นลินกดเพิ่มเป็นนิสัย จากนั้นก็ก้มหน้ากิน

ในเวลานี้ “ตู๊ดๆ ……” ไลน์ดังขึ้นอีกครั้ง

อีกฝ่ายส่งข้อความหนึ่งมาหาเธอ “ผมชื่อกรรณ อาหารส่งถึงหรือยัง? ถูกปากไหมครับ? น้อง”

ก้นบึ้งจิตใจนลินฉายแววงุนงง คิดไม่ถึงเล็กน้อย ไม่คิดว่าเขาจะได้ไอดีไลน์เธอมา

เธอรู้ว่าชัชนันท์ไม่บอกไอดีไลน์เธอกับคนอื่นไปเรื่อย

นลิน “คุณได้ไอดีไลน์ฉันมาจากไหน?” นลินถาม

กรรณ “ให้เพื่อนช่วย”

นลิน “……”

จากนั้นเธอก็ประมาณราคาอาหารเย็นในวันนี้คร่าวๆ แล้วโอนไปให้ทางนั้น

กรรณ “ไม่สิ น้อง เธอหมายความว่าไง อยากเลี้ยงผมเหรอ? เงินแค่นี้เหมือนจะไม่พอนะ”

นลิน “กะล่อน เงินค่าอาหารเย็น”

เธอไม่ชอบติดหนี้คนอื่น

โดยเฉพาะคนอย่างกรรณ เข้าใกล้เธอโดยที่มีจุดประสงค์ เธอไม่ชอบมัน

กรรณ “ผมเลี้ยงอาหารเย็นเธอ เธอถือเป็นคนนอกเหรอ?”

นลิน “เราไม่ได้สนิทกันอยู่แล้ว”

กรรณ “……”

นลิน “รับเงินไป”

กรรณ “ไม่รับ”

นลิน “……”

จากนั้นเธอก็วางโทรศัพท์ไว้ข้างๆ ปล่อยเขาไป

………………

แทนไทอยู่ที่โซฟาเป็นเพื่อนชัชนันท์ทั้งคืน

ทั้งสองหลับจนถึงฟ้าสว่าง

เวลาแปดโมง เมื่อชัชนันท์ลืมตาขึ้น แทนไทก็ตื่นแล้ว

เขานั่งขึ้นมาช้าๆ มองชัชนันท์แล้วถามขึ้น “ตอนเช้ากินอะไร?”

“อยากกินเสี่ยวหลงเปาใส้เนื้อพริกหยวกที่ร้านอาหารเช้าแสนอร่อยร้านนั้นที่อยู่ฝั่งตรงข้ามโรงพยาบาล แล้วก็เครปจีนด้วย” ชัชนันท์พูด

“ฉันไปล้างหน้าแปรงฟันแป๊บ แล้วจะไปซื้อให้เธอ” เขาพูด

เขาก็อยากลงไปเดินเล่น ออกกำลังกายสักหน่อยอยู่พอดี

ชัชนันท์ยิ้มพอใจ “อืม ขอบคุณนะ”

“ตอนนี้ฉันช่วยเธอล้างหน้าแปรงฟันก่อน……” จากนั้นเขาก็เดินไปที่ห้องน้ำช้าๆ

“ไม่ต้อง……ฉันทำเองได้”

“นั่งดีๆ ……”

แทนไทไปเติมน้ำอุ่นเต็มกะละมัง แล้วเช็ดใบหน้า มือ และคอให้ชัชนันท์

หลังจากนั้นก็เติมน้ำสำหรับแปรงฟันให้เธอ แล้วช่วยเธอแปรงฟัน

ทุกกระบวนการ เขาเอาใจใส่ทุกอย่าง

หลังจากช่วยชัชนันท์ล้างหน้าแปรงฟันเสร็จแล้ว แทนไทก็ไปล้างหน้าแปรงฟัน จากนั้นก็หยิบโทรศัพท์ออกจากห้องไป

เมื่อเดินเข้าไปในลิฟต์ ด้านในมีเด็กผู้หญิงหลายคน

เขายืนด้านข้างอย่างเมินเฉย พิงกำแพงอย่างเป็นธรรมชาติ

เด็กผู้หญิงจำนวนหนึ่ง เจอหนุ่มหล่อใกล้ๆ ก็แทบเป็นบ้า แอบกระซิบกระซาบกันไม่หยุด

ถึงแม้ว่าเสียงจะเบามาก แต่แทนไทได้ยินมันอย่างชัดเจน

แต่เขาไม่สนใจเลย

ขี้เกียจมองพวกเธอแม้แต่ครั้งเดียว

จากนั้นก็จุดบุหรี่หนึ่งมวนแล้วสูบมัน

ระหว่างที่ควันลอยวนเวียน ดวงตาเย็นชาของเขาหรี่ขึ้น นัยน์ตาลึกล้ำเหมือนสระน้ำเย็นเฉียบ ทำให้เดาอารมณ์ไม่ออก

พงศ์พรไม่คิดเลยว่าทุกอย่างจะราบรื่นได้ขนาดนี้

ขณะนี้อารมณ์เขาดีสุดขีด

เขาเร่งความเร็วรถทันที พาเขาตรงไปที่โรงแรมนานาชาติฮิลล์ในใจกลางเมือง

หลังจากเปิดห้องเรียบร้อย เขาก็พาแทนไทเข้าไปในห้อง

ห้องที่เขาเปิดคือห้องคู่ดีลักซ์ ด้านในตกแต่งสวยงามวิจิตร ไร้ที่ติ

พอพงศ์พรเข้าไปในห้อง ก็ไม่รอช้าดึงแทนไทไปนั่งบนเตียง จากนั้นก็พูดขึ้น “นายนั่งตรงนี้แป๊บ ฉันจะไปเทน้ำให้นาย เราจะดื่มไปคุยไป”

“เทมาสองแก้วนะ คุณดื่มเป็นเพื่อนผม” แทนไทพูด

พงศ์พรได้ยินดังนั้นก็ยืนขึ้นดีอกดีใจ “ได้ ฉันไปเดี๋ยวนี้……”

คิดว่าอีกเดี๋ยวตัวเองจะได้นอนกับหนุ่มหล่อตัวท็อป เขาก็ตื่นเต้นอย่างยิ่ง

เขาตรงไปที่ห้องน้ำชาด้านข้าง หยิบแก้วน้ำลายครามสองแก้ว เทน้ำอุ่นสองแก้ว แล้วเติมเม็ดฟู่สีขาวเม็ดหนึ่งลงไปในแก้วหนึ่งอย่างรวดเร็ว

เม็ดฟู่ละลายอย่างรวดเร็ว หายไปอย่างไร้ร่องรอย

นี่คือยาสลบอันลึกลับของเขา แค่กินหนึ่งเม็ด อีกฝ่ายก็จะสลบไปหนึ่งวันหนึ่งคืน

เขาจะทรมานยังไงก็ได้

ถือสองแก้วไว้ในมือ เขารอไม่ไหวรีบกลับไปข้างกายแทนไท จากนั้นก็นำแก้วที่มีปัญหาให้เขา “ดื่มสิ……น้ำอุ่น”

แทนไทยิ้ม “อืม ไม่รีบครับ……คุณไปปิดผ้าม่านได้ไหม? ผมรู้สึกว่าแสงมันแยงตาเกินไป”

พงศ์พรในใจคิด อีกเดี๋ยวก็ต้องปิดผ้าม่านอยู่แล้ว จึงวางน้ำตัวเองที่โต๊ะหัวเตียง แล้วลุกขึ้นไปหน้าต่างเตรียมปิดผ้าม่าน

แทนไทแค่นเสียงเฮอะ รีบเอายาเม็ดเล็กสีขาวเม็ดหนึ่งออกมาจากกระเป๋า แล้วโยนลงไปในแก้วน้ำ……

วินาทีต่อมา ยาเม็ดเล็กก็ละลายอย่างรวดเร็ว

ในช่วงเวลานั้น ผ้าม่านปิดสนิทพอดี พงศ์พรยิ้มชอบใจกลับไปข้างกายเขาแล้วถามขึ้น “นายอยากดื่มน้ำไม่ใช่เหรอ? ทำไมไม่ดื่ม?”