หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 201

เพราะชัชนันท์นั่งอยู่กับภรรยาของรองประธานาธิบดี เพราะงั้นจึง เป็นผู้ที่ได้รับความสนใจมากที่สุดในงาน

สายตาของผู้คนมองมาที่พวกเธออยู่บ่อยๆ

เพราะงานประมูลยังไม่เริ่มขึ้น คนเหล่านั้นที่ร่ำรวยและมีอำนาจมากมายที่อยู่ชั้นบน เข้ามาทักกชมนอย่างไม่ขาดสาย

กชมนนอกจากตอบรับพวกเขาอย่างสุภาพแล้ว ก็ยังแนะนำชัชนันท์ให้พวกเขาอีกด้วย

ในหมู่คนเหล่านี้ บางคนถึงขั้นที่เป็นคุณชายตระกูลเศรษฐีในแวดวงผู้มีอำนาจและร่ำรวย

เนื่องจากความสัมพันธ์ของกชมน รวมถึงความสวยของตัวเอง ทุกคนต่างก็เกรงใจชัชนันท์กัน

ถึงขั้นที่ว่ายังมีผู้มีอำนาจและร่ำรวยบางส่วน ริเริ่มที่จะมาขอเพิ่มเพื่อนไลน์กับชัชนันท์

เพียงชั่วครู่หนึ่ง ชัชนันท์โดดเด่นดึงดูดความสนใจอย่างมาก

เหล่าผู้หญิงทุกคนในงาน ต่างก็อิจฉาเธอ รวมถึงมารีญาด้วย

แต่เมื่อเห็นท่าทางชัชนันท์สุขสมหวัง มารีญาก็เดือดดาลแทบคลั่ง

ทำไมชัชนันท์ถึงได้โชคดีขนาดนั้น? ได้รู้จักภรรยาของรองประธานาธิบดีด้วย ถึงขั้นที่ว่าสามารถคบค้าสมาคมกับผู้มีอำนาจและร่ำรวยเหล่านั้นได้อย่างไม่ต้องใช้ความพยายามมากมาย แต่มารีญาเธอก็โชคร้ายอย่างยิ่งไปตลอดทั้งคืน

ภรรยาของรองประธานาธิบดีแนะนำชัชนันท์ให้กับคุณชายตระกูลเศรษฐี มีหลายคนในนั้นเป็นคนที่เธออยากรู้จักด้วย

ยิ่งมองสิ่งเหล่านี้ เธอยิ่งอิจฉาจนตัวสั่น ไม่ยุติธรรม！โลกใบนี้ไม่มีความยุติธรรมเอาซะเลย！

ในขณะที่สายตาของชัชนันท์เหลือบไปมองมารีญาอย่างไม่ได้ตั้งใจ ก็เห็นมารีญามองมาที่เธอด้วยท่าทางที่โกรธสั่นพอดี ในใจก็รู้สึกสบายอกสบายใจครู่หนึ่ง

เธอไม่ได้สนใจคนๆนี้ มองเธอด้วยแววตาที่นิ่งสงบมาก และจากนั้นก็กลับมามองเหล่าผู้มีอำนาจและร่ำรวยที่อยู่รอบตัว

ท่ามกลางคนเหล่านี้ มีหลายคนมีประโยชน์ต่อ Xเอนเตอร์เทนเมนท์ รวมถึงรัตนากรกุลกรุ๊ป ดังนั้น เธอจึงต้องระมัดระวังในการวางตัว

ผ่านไปสิบกว่านาที การประมูลได้เริ่มขึ้น

ทุกคนถึงได้กระจายแยกย้ายกันไปอย่างต่อเนื่อง

ชัชนันท์ก็นั่งลงอย่างสงบ ให้ความสนใจกับเวทีการประมูลด้านล่างพร้อมกันกับกชมนแล้ว

หลังจากผู้ตั้งประมูลสาวสวยสวมชุดกี่เพ้ากล่าวเปิดงานอย่างยาวนาน ก็เข้าสู่เนื้อหาสำคัญแล้ว

ลำดับต่อมา โบราณวัตถุล้ำค่าแต่ละชิ้น ปรากฏขึ้นภายใต้การแนะนำของผู้ตั้งประมูล

โบราณวัตถุทุกชิ้น สามารถดึงดูดการประมูลของผู้คนในห้องประมูลได้อย่างดุเดือด……

กชมนที่อยู่ข้างกายชัชนันท์ สนใจกับของทุกชิ้นอย่างมาก ประมูลไม่หยุด และก็ได้รับมามากเช่นกัน

แต่ชัชนันท์กลับไม่สนใจสักเท่าไหร่ เพียงแค่มองดูคนข้างๆและฟังอย่างตั้งใจ เหมือนดั่งดอกโบตั๋นสีขาวบนภูเขาลึกยังไงอย่างนั้น

แม้ว่าเธอจะเงียบมาก สายตาของผู้ชายทั้งชั้นบนและชั้นล่างก็ยังคงล่องลอยมองมาที่เธออยู่บ่อยครั้ง

นอกจากโบราณวัตถุล้ำค่า สิ่งที่ดึงดูดดวงตาผู้ชายมากที่สุด ก็เป็นชัชนันท์อย่างไม่ต้องสงสัยเลย……

หลังจากที่ประมูลผลงานลายมือแท้ของถังป๋อหู่เสร็จแล้ว ไม่นานบอดี้การ์ดสองคนในชุดสูทรองเท้าหนัง นำถุงหอมสีเงินลายดอกองุ่นและนกออกมา

ถุงหอมเหมือนกับวัตถุโบราณชิ้นอื่นๆ เก็บเอาไว้ในตู้กระจกที่ไร้ฝุ่นไม่มีสิ่งสกปรก

มันเป็นการออกแบบทรงกลมกลวง ด้านนอกแกะสลักด้วยเถาวัลย์ที่พันกัน ดอกไม้และนก และองุ่น

ส่องแสงระยิบระยับ ทำให้ผู้คนละสายตาไม่ได้

ดวงตาของชัชนันท์ โดนดึงดูดในทันที ความรู้สึกอยากครอบครองที่รุนแรงเพิ่มขึ้นทันที

เห็นได้ชัดว่ากำลังทำให้เธอลำบากใจ ถ้าหาก เธอตอบคำถามไม่ได้ งั้นก็คงอับอายขายหน้าคนอื่นแย่

ในช่วงเวลาสำคัญ เธอโยนไปให้ชัชนันท์ “นันท์……สู้ให้เธอบอกกับทุกคนจะดีกว่า ฉันเป็นคนขี้อาย พูดต่อหน้าคนมากมายฉันตื่นเต้น……ฉันเห็นว่าเธอยกมือขึ้นเมื่อกี้ ให้เธอพูดดีกว่านะ”

มาถึงจุดนี้แล้ว เธอไม่สนใจอะไรมากแล้ว

ชัชนันท์ยกมือขึ้น ดังนั้นตอนนี้เธอต้องโยนคำถามให้ชัชนันท์ แม้ว่าชัชนันท์จะขายหน้าผู้คน ภรรยาของรองประธานาธิบดีก็ไม่ว่าอะไรหรอก

สุดท้ายแล้วเป็นเพราะชัชนันท์ยกมือขึ้น จึงจะสามารถส่งต่อชัชนันท์ได้

ถึงตอนนั้น ถ้าชัชนันท์ตอบคำถามไม่ได้ อีกฝ่ายเพียงแค่รู้สึกว่าชัชนันท์เสแสร้งทำให้ตัวเองขายหน้า และก็จะไม่โทษมาที่มารีญา

หลังจากที่ปลอบใจตัวเองเช่นนี้ ภายในใจของมารีญาก็สงบลงเยอะ

จากนั้น เธอก็ค่อยๆมองไปที่ตัวของชัชนันท์ รอดูชัชนันท์ปล่อยไก่อย่างเงียบๆ

คิดว่าอีกประเดี๋ยว ชัชนันท์จะอับอายต่อหน้าทุกคน อีกอย่างถูกผู้คนนับหมื่นหัวเราะเยาะ เธอรู้สึกอารมณ์ดีอย่างยิ่ง

สายตาของคนอื่นๆ ก็มองตามเธอไปด้วย

จุดสนใจของทั้งงาน ย้ายจากมารีญา ไปที่ชัชนันท์แล้ว

ชัชนันท์จะไม่รู้ได้อย่างไร ว่ามารีญาโยนคำถามให้เธอเช่นนี้ ไม่มีอะไรมากไปกว่าการต้องการให้เธอปล่อยไก่? ความเจ้าเล่ห์ของมารีญา แค่เดาก็ดูออกแล้ว

เขาเหลือบมองมารีญานิ่งๆ จากนั้นก็นำไมโครโฟนตั้งโต๊ะตรงหน้ากชมน มาไว้ตรงหน้าของตน มองไปที่มารีญาและพูดว่า “ตอนนั้นพระเจ้าถังเสวียนจงหลงรักหยางอวี้หวน หยางอวี้หวนรักในการเต้น ดังนั้น เขาจึงให้คนทำถุงหอมชิ้นนี้มาโดยเฉพาะเพื่อหยางอวี้หวน เขาหวังว่าหยางอี้หวนจะสามารถร่ายรำอย่างสวยงาม และนำสิ่งของนี้ห้อยติดตัวไว้ตลอดเวลา

“เพราะเขาหลงใหลหยางอวี้หวนมากเกินไป ดังนั้นค่อยๆทิ้งงานราชการ จนนำไปสู่การเปลี่ยนแปลงหม่าเหวยในภายหลัง ภายใต้การชักชวนของเกาลี่ซือ เพื่อที่จะสามารถป้องกันตัว เขาจำใจต้องฆ่าหยางอวี้หวนด้วยไวน์พิษเศษทองคำที่เนินหม่าเหวย

“แต่ตอนนั้นในใจของเขา รู้สึกอาลัยอาวรณ์เธออย่างยิ่ง ดังนั้นถุงหอมชิ้นนี้ที่ติดตัวเธอ ก็ไม่ได้ถูกถอดออกมา แต่ให้ถุงหอมจากไปพร้อมกับเธอแทน เขาหวังว่าหลังจากที่ตนตายไป ก็จะสามารถตามกลิ่น ไปหาเธอได้”