หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 242

พูดจบ ตำรวจที่เดินนำเข้ามาก็เข็นมารีญาออกไปทันที

มารีญารีบหันมา มองดวงพร “แม่คะ เรื่องนี้อย่าให้พ่อรู้เด็ดขาดนะ”

ดวงพรพยักหน้า จากนั้นจึงรีบเปิดสมุดรายชื่อของตนเอง หาเบอร์โทรทนายของวงศ์ดีประสิทธิ์กรุ๊ป แล้วกดโทรไปหา “ทนายอรุณ สวัสดีค่ะ ฉันต้องการความช่วยเหลือจากคุณ”

พูดจบ ดวงพรรีบอธิบายเรื่องที่มารีญาทำ ให้คนปลายสายฟังอย่างรวดเร็ว รวมไปถึงขอร้องให้อีกฝ่ายเก็บเป็นความลับด้วย

อรุณตอบกลับมาทันที “ผมจะเก็บเป็นความลับครับคุณนาย......”

“อรุณ คุณต้องรีบช่วยมารีของพวกเราออกมานะ” แค่ดวงพรนึกถึงมารีญาที่มีสภาพอย่างนั้นแล้วยังต้องไปอยู่ที่สถานีตำรวจอีก หัวใจก็เจ็บปวดราวกับโดนมีดเฉือน

ทางฝั่งอรุณจึงพูดขึ้น “คุณวางใจเถอะครับ ในเมื่อธนิดานั่นไม่ได้มีหัวนอนปลายเท้าอะไร งั้นถ้าอยากจะพาตัวคุณหนูของพวกเราออกมานั่นก็เป็นเรื่องที่ง่ายดายครับ”

............

ตอนที่มารีญามาถึงสถานีตำรวจ อรุณที่รีบร้อนตามมาจึงได้เจอกับเธอพอดี

เห็นอรุณมาถึง มารีญาที่อยู่บนรถเข็นก็ยิ้มมุมปากอย่างอวดดี “ลุงอรุณ มาถึงสักทีนะคะ”

อรุณยิ้มให้มารีญา แล้วพูดที่ข้างหูเธอ “คุณหนูครับ ผมจัดการทุกอย่างไว้หมดแล้ว คุณสบายใจได้”

แววตาของมารีญาปรากฏความปลาบปลื้มยินดีออกมา “จริงเหรอคะ?”

อรุณยิ้ม พูดเบาๆอีกครั้ง “เข้าไปเล่นละครตบตาก็พอครับ”

“พ่อฉันล่ะคะ? รู้เรื่องหรือเปล่า?” มารีญาถามอย่างระมัดระวัง

อรุณส่ายหัว

มารีญาจึงสบายใจได้เต็มที่ พิงพนักพิงรถเข็น ยินยอมให้ตำรวจเข็นตนเองเข้าไปด้านใน

หลังจากเข้าประตูไป ตำรวจหลายคนนั้นก็เข็นมารีญาเข้าไปในห้องสอบสวน

ส่วนอรุณเดินตามอยู่ข้างหลัง

ด้านในมีตำรวจรออยู่ก่อนแล้ว เมื่ออีกฝ่ายเห็นอรุณ จึงรีบส่งสายตาให้กันและกันทันที

ส่วนนายตำรวจที่เข็นมารีญามาถึงหน้าโต๊ะสอบสวน ก็แยกตัวออกไปจากห้อง

อรุณนั่งลงข้างๆมารีญา

ตำรวจที่รับผิดชอบการสอบสวนกดเปิดกล้องทันที มองมารีญาแล้วพูดขึ้น “คุณมารีญา ไม่ทราบว่าคุณรู้จักคนพวกนี้หรือเปล่าครับ?”

จากนั้น ตำรวจก็ดันรูปภาพกองหนึ่ง มาที่ด้านหน้าของมารีญา ทั้งหมดเป็นคนที่มีส่วนร่วมในการโจมตีธนิดาทั้งนั้น

มารีญาต้องส่ายหัวอยู่แล้ว

อรุณพูดขึ้น “เธอไม่รู้จักคนพวกนี้ แล้วเธอก็ไม่ได้มีเจตนาทำร้ายใครด้วย ตอนนี้พวกคุณมีแค่คำให้การของคนพวกนั้น ไม่ได้มีหลักฐานสำคัญอะไร ผมจึงมีเหตุผลที่จะสงสัยว่า คนที่ชื่อธนิดานั่นอาจจะจงใจร่วมมือกับคนพวกนั้น ใส่ร้ายคุณหนูของพวกผมก็ได้”

“คุณหนูของพวกผม ไม่กี่ชั่วโมงก่อนหน้านี้ เพิ่งจะมีเรื่องขัดแย้งกับเธอ การที่เธอคิดจะสร้างเรื่องใส่ร้ายคุณหนู ก็ไม่ใช่ว่าเป็นไปไม่ได้ เธอมีแรงจูงใจที่จะทำความผิดมากพอสมควร”

“ผมหวังว่าพวกคุณ จะพาตัวธนิดามาที่นี่ และสอบสวนให้เต็มที่ ห้ามปฏิบัติกับคนดีๆอย่างไม่เป็นธรรม ยิ่งห้ามปล่อยคนเลวไปเด็ดขาด” อรุณพูดต่อ

ได้ฟัง มุมปากของมารีญาก็อมยิ้มอย่างพึงพอใจ อารมณ์ดีสุดๆ

“ถ้าไม่มีเรื่องอะไรอีก ผมจะพาคุณหนูกลับแล้ว ร่างกายของเธอบาดเจ็บสาหัส ตามหลักแล้วไม่ควรไปไหนมาไหนตามอำเภอใจ ถ้าติดเชื้อขึ้นมาก็ไม่อยากจะคิดถึงผลที่ตามมาเลย” พูดๆแล้วอรุณก็รีบลุกขึ้น เข็นมารีญาเดินออกไปข้างนอก

ทุกอย่างราบรื่นไร้อุปสรรค

เกินไป นี่มันเกินไปจริงๆ

ไม่นึกว่ามารีญาจะทำให้สีดำ กลายเป็นสีขาวขึ้นมาได้!

“ธนิดา อยากจะสู้กับฉัน แต่เธอยังอ่อนหัดไปหน่อยนะ เธอไม่ดูหน่อยล่ะว่าเธอเป็นใคร ก็แค่ชาวบ้านต่ำต้อยทั่วๆไปคนหนึ่งเท่านั้น!” มารีญาตะโกนเสียงดังไปที่แผ่นหลังของเธอ

ประโยคนี้ ราวกับไฟ ที่กำลังลุกไหม้ถุงระเบิดในใจของธนิดา

ถ้าไม่ใช่ว่าตอนนี้โดนใส่กุญแจมืออยู่ เธออยากจะกลับไปตบบ้องหูมารีญาสัก2-3ที!

“ลุงอรุณ ถ้าโดนลงโทษฐานจงใจใส่ร้ายคนอื่น จะโดนตัดสินจำคุกนานขนาดไหนคะ?” มารีญา มองแผ่นหลังที่น่าเวทนาของธนิดาแล้วถามขึ้น

“ความผิดประเภทที่ไม่ได้สร้างความเสียหายให้คุณอย่างหนักหนา โดยปกติจะต้องจำคุกหนึ่งปีถึงสามปีน่ะครับ” อรุณพยักหน้าอย่างนอบน้อม

“เยี่ยมเลย เวลานั้นที่เธอเข้าไปแล้ว ต้องจัดการให้เธออยู่ร่วมกับนักโทษป่าเถื่อนเสียสตินะ ฉันอยากให้ยัยนั่น ได้ใช้ชีวิตอย่างทุกข์ทรมานอยู่ข้างใน!” มารีญายิ่งคิดก็ยิ่งตื่นเต้น กำมือทั้งคู่โดยไม่รู้ตัว แววตาเย็นยะเยือก

“แน่นอนครับ” พูดจบ อรุณก็ประคองมารีญาขึ้นรถ

พับรถเข็นเธออย่างดี หลังจากวางไว้ที่หลังรถแล้วอรุณก็สตาร์ทรถ

มารีญาพิงเบาะ มองอรุณถามออกมา “ลุงอรุณคะเรื่องทั้งหมดนี้จัดการเรียบร้อยแล้วจริงๆใช่ไหม? มันจะไม่มีข้อผิดพลาดอะไรใช่ไหมคะ?”

“เรื่องที่ผมจัดการคุณสบายใจได้ครับ ผู้บังคับบัญชาคนใหม่ของสถานีตำรวจนี้เป็นเพื่อนสนิทผมเอง เขาจะช่วยคุณจัดการเรื่องทั้งหมดอย่างดี”

“ทางฝั่งเขาได้ลบบันทึกการติดต่อระหว่างคุณกับคนกลุ่มนั้นทั้งหมดทิ้งไปแล้ว นอกจากนั้น คนร้ายหลายคนนั้น เขาได้ทำการเจรจาต่อรองด้วย แค่พวกเขายินยอมแว้งกัดธนิดา ก็จะลดโทษให้เบาลง พวกเขาจึงตกลงแล้วครับ” อรุณพูดต่ออย่างมีแผนในใจ “วางใจเถอะครับ การที่พวกเราต้องต่อกรกับคนไม่มีหัวนอนปลายเท้าอย่างธนิดา มันเป็นเรื่องที่ง่ายมากๆ”

มารีญายิ้มได้อีกครั้ง “งั้นก็ดีค่ะ”

รับมือกับคนมีเงินมีอำนาจ อาจจะไม่ได้ง่ายดาย แต่รับมือกับคนธรรมดาๆอย่างธนิดาน่ะ ง่ายกว่าเหยียบมดตัวหนึ่งให้ตายซะอีก