หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 68

"อย่าเพิ่งใจร้อนไปค่ะ ฉันมีวิธี!"สไตล์ลิสต์คนหนึ่งหยิบเข็มกลัดออกมาจากกระเป๋าเครื่องสำอางสองสามตัว กลัดลงไปที่ช่วงเอวแล้วก็ช่วงหลังของเธอ

เสื้อผ้าพอดีตัวขึ้นมาทันที

จากนั้น เธอก็หยิบผ้าคลุมหน้าที่อยู่บนโต๊ะเครื่องแป้งขึ้นมา คลุมลงบนหัวของชลิตาอย่างรวดเร็ว

ผ้าคลุมหน้าปิดหน้าของเธอเอาไว้ ข้างหลังลากยาวลงมาถึงพื้น

เข็มกลัดนั้นเป็นสีขาว บวกเข้ากับการปกปิดจากผ้าคลุมหน้า ทำให้ดูไม่ชัดเจนขนาดนั้น

ชลิตามองตัวเองในกระจกด้วยสีหน้าประหลาดใจ"ตอนนี้ดีขึ้นเยอะเลย"

จากนั้นเธอก็หันตัวไปดูด้านหลังของตัวเองในกระจก"อื้อ......เข็มกลัดก็มองไม่ค่อยเห็นเหมือนกัน"

แต่ตอนที่สายตามองไปที่ใบหน้าที่แห้งกร้านไร้ซึ่งความมันเงาของตัวเองนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าของชลิตาก็นิ่งชะงักลงทันที

"ขอบใจเธอมาก เธอชื่ออะไร?"เธอมองสไตล์ลิสต์อย่างเย็นชาพร้อมกับพูดถามขึ้น

"ยูริค่ะ"อีกฝ่ายเงยหน้าขึ้นมาช้าๆอย่างยิ้มแย้ม ไม่นานในกระจกก็มีใบหน้าที่แต่งหน้าจัดใบหน้าหนึ่งโผล่เข้ามา

มองใบหน้าของชลิตาในกระจก แล้วค่อยมองหน้าของตัวเอง ยูริรู้สึกว่าโลกนี้มันไม่ยุติธรรมจริงๆ

เห็นๆอยู่ว่าเธอไม่ได้ดูแย่ไปกว่าชลิตาเลยสักนิด แต่ชลิตาเนื่องจากสถานภาพสูงส่ง ก็เลยได้เป็นภรรยาของลูกหลานตระกูลร่ำรวยแบบมาวิน ส่วนเธอเนื่องจากสถานภาพต่ำต้อย ก็เป็นได้แค่ของเล่นของพวกคุณชายร่ำรวยพวกนั้นเท่านั้น

ไม่ว่าจะเป็นมาวิน หรือว่าคนอื่นๆ พวกเขาเล่นเธอเสร็จแล้วก็ทิ้งไป แทบจะไม่สนใจเธอเลยแม้แต่น้อย

ความอิจฉาริษยาจางๆ เริ่มผ่านเข้ามาในหัวใจของเธอ

"ยูริเธอดูฉลาดเฉลียว อีกเดี๋ยวมาเป็นสไตล์ลิสต์ประจำตัวของฉันคอยประกบฉันก็แล้วกัน เธอว่าไง?"เธอกำลังอยากจะมีสไตล์ลิสต์ส่วนตัวสักคนอยู่พอดี

ถ้าเป็นแบบนี้ล่ะก็ตอนที่เข้าร่วมงานเลี้ยงตามปกติทั่วไป ก็ไม่ต้องไปแต่งหน้าแต่งตัวข้างนอกแล้ว

ในฐานะที่เป็นคุณผู้หญิงของตระกูลวงศ์ดีประสิทธิ์ สถานภาพของเธอสูงส่งกว่าเมื่อก่อนแล้ว พวกสิทธิ์ผลประโยชน์ต่างๆก็ต้องเพิ่มสูงขึ้นเป็นธรรมดาอยู่แล้ว

"ยูริเป็นสไตล์ลิสต์ประจำตัวของคุณดวงพรถ้าคุณต้องการล่ะก็ ต้องถามท่านสิคะถึงจะถูก"ยูริพูดขึ้น

ถ้าได้เป็นสไตล์ลิสต์ประจำตัวของชลิตาล่ะก็ เธอก็เต็มใจแน่นอนอยู่แล้ว

เพราะว่า ถ้าเป็นแบบนั้นล่ะก็โอกาสที่เธอจะได้ใกล้ชิดกับมาวินก็มีเยอะขึ้นแล้ว ถึงตอนนั้นโอกาสที่จะเกิดเรื่องต่างๆนานาขึ้นก็จะสูงเพิ่มขึ้นเหมือนกัน

ถ้าเกิดมีความสัมพันธ์กันครั้งแล้วครั้งเล่า อย่างน้อยเธอก็ยังจะสามารถเป็นเมียน้อยของมาวินก็ได้

"ได้ เดี๋ยวถึงตอนนั้นฉันจะบอกกับเธอให้เอง"ชลิตาพูดขึ้น

ลูกสะใภ้คนใหม่เข้าตระกูลไป ขอสไตล์ลิสต์กับเธอสักคน เธอจะต้องให้อย่างแน่นอน

"พี่ตาพี่ช่างดูดีจริงๆ"ยูริพูดอย่างยิ้มเล็กน้อย ประจบประแจงต่อหน้าของเธอ

"พอเถอะ ดูดีกับผีน่ะสิ หน้าลอกหมดแล้ว"พอพูดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของชลิตาก็มืดมนลงทันที

"ไม่เป็นไรค่ะ จุดบกพร่องบนใบหน้าอยู่ไกลๆดูไม่ออกหรอค่ะ"ยูริพูด

"แต่ถ้าดูใกล้ๆก็เห็นน่ะสิ......"

"ไม่เป็นไรค่ะ ต่อให้หน้าลอก คุณก็เป็นผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกอยู่ดี วันนี้จะต้องฆ่าตายเรียบทั้งงานแน่นอน"ยูริควงแขนของชลิตาอย่างสนิทสนม พูดชมขึ้นมาอีกครั้ง

ชลิตาถูกเธอยอจนอารมณ์ดีขึ้นมาไม่น้อย ทั้งที่รู้ดีว่าเธอกำลังประจบประแจงตนเองอยู่ แต่ก็รู้สึกสบายใจอยู่เหมือนกัน

ในเวลานี้เองเสียงที่ดังสนั่นของเฮลิคอปเตอร์ก็ดังขึ้นมา

หทัยรีบจัดระเบียบทรงผมที่เพิ่งจะมวยเสร็จและชุดเดรสผ้าไหมแขนเจ็ดส่วนสีแดงแจ๋ของตัวเองทันที"เร็วเข้า เฮลิคอปเตอร์มารับแล้ว พวกเราต้องไปที่งานแล้วนะ"

......

เรื่องที่ชลิตากำลังจะได้กลายเป็นภรรยาที่ถูกต้องของมาวินเรื่องนี้ มันก็เป็นเรื่องที่ภายในใจของพวกเธอต่างก็รู้สึกอิจฉาริษยาที่สุด

"ชัชนันท์ล่ะ? ทำไมถึงยังไม่มา? วันนี้เธอจะต้องพาสามีของตัวเองมาเปิดตัวไม่ใช่เหรอ? คงจะไม่ใช่เพราะว่าอีกฝ่ายน่าเกลียดเกินไป ก็เลยทำให้เธอไม่กล้าพามาหรอกใช่ไหม?"

พูดจบ สายตาของมารีญาก็กวาดมองไปรอบๆหนึ่งรอบอย่างรวดเร็ว น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

"น่าจะเป็นแบบนั้นแหละ ฟังจากที่ตาบอกมา ฉันรู้สึกว่าสามีคนนั้นของชัชนันท์น่าจะเป็นพวกที่ไม่กล้าพาออกมาเจอหน้าใครล่ะ"รัมภาพูดอย่างเย้ยหยัน

"นั่นมันแน่นอนอยู่แล้ว ไม่อย่างนั้นก็คงจะไม่เอาแต่หลบซ่อนเอาไว้ทั้งที่แต่งงานกับเขาแล้วหรอก ตาบอกว่าไม่แน่อีกฝ่ายอาจจะเป็นพวกนักเลงหัวไม้ก็ได้นะ ฉันรู้สึกว่าอันนี้มันก็น่าเชื่อถืออยู่เหมือนกันนะ"

สายขิมปอกลำไยหนึ่งเม็ดอย่างช้าๆไม่รีบไม่ร้อน พูดขึ้นเบาๆ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย

"อยากจะรู้จริงๆว่าคนคนนั้นน่าเกลียดถึงขั้นไหน จริงๆแล้วฉันคิดว่าไม่แน่นะวันนี้ชัชนันท์อาจจะไม่กล้ามาก็ได้"มารีญาจ้องมองไปที่ประตูทางเข้าด้วยสีหน้าตั้งตารอคอย

อยากจะเห็นอะไรสนุกๆจริงๆ

"มารีญา วันนี้เธอแต่งหน้าสวยมากเลย แต่งหน้าโทนสีพีชเข้าคู่กับชุดเดรสเกาะอกลายตารางสีชมพู เหมือนกับเจ้าหญิงมากๆเลย"แขนภาเริ่มประจบสอพลอมารีญา

มารีญาได้ฟังแบบนั้นก็ยิ้มไม่หุบ ก้มหน้าลงมองชุดเดรสของตัวเอง ก่อนจะพูดขึ้น"ขอบใจนะ"

"น่าจะเป็นเพราะว่ามารีญาแน่ๆเลย โต๊ะของพวกเราก็เลยถูกเหล่าพวกหนุ่มๆหันสายตามาจ้องมองเยอะที่สุด"มิ่งขวัญก็เริ่มพูดเสริมเธอขึ้นมา

"ใช่ๆ"พรรณอนงค์เสริม

ทุกคนต่างก็แอบรู้สึกดีอกดีใจ เพราะว่าถูกสายตาของเหล่าหนุ่มๆจับจ้องมาขนาดนี้

มารีญาได้ฟังแบบนั้น รอยยิ้มบนใบหน้าก็ยิ่งลึกซึ้งมากขึ้น สองตาก็ยิ่งดูสดใสร่าเริงมากไปอีก

"นี่มันสิบเอ็ดโมงห้าสิบหกแล้วนะ ฉันว่าชัชนันท์ไม่น่าจะมาแล้วล่ะ"มารีญาก็หันไปมองที่ประตูอีกครั้ง พร้อมกับพูดขึ้น

จากนั้นเธอก็ส่งข้อความไปหาชัชนันท์"ทำไม? ผู้ชายคนนั้นน่าอายไม่กล้าสู้หน้าคนเกินไปหรือไง ก็เลยไม่กล้ามา?"