หลีกทางหน่อย... ยัยเป็ดขี้เหร่กลับมาแล้ว นิยาย บท 89

"นัดเพื่อนไว้เหรอ?" แทนไทถาม

"อืม" ชัชนันท์พยักหน้าแล้วพูดขึ้น

"คนที่ไปช่วยทะเลาะเป็นเพื่อนคุณครั้งนั้นน่ะเหรอ หรือว่าคนอื่น?"

"ใช่ค่ะ"

"โอเค งั้นคุณสนุกต่อไปเถอะ อย่าดึกมากนักล่ะ มีอะไรก็โทรหาผม" เขากำชับด้วยแววตาอันไร้อารมณ์

ชัชนันท์พยักหน้า สามีจอมปลอมของเธอคนนี้ใส่ใจเธอมากเกินไปหรือเปล่านะ?

ทำไมเธอถึงมีความรู้สึกว่าเขาเป็นสามีจริงๆ ของเธอ?

"นี่ คุณห้า พวกเราแค่เล่นละครตบตาคนอื่นอยู่ คุณเข้าใจใช่ไหม?" แววตาของชัชนันท์เต็มด้วยความค้นหา

"อืม" เขาตอบรับอย่างสงบนิ่ง

"ถ้าอย่างนั้นก็ดี" ชัชนันท์ตอบ

เขาไม่ได้พูดอะไรออกมาอีก ได้แต่ก้าวขาเรียวยาวของตนออกไปข้างนอกราวกับนายแบบที่เจิดจ้า

ทันใดนั้นดูเหมือนเธอจะนึกถึงเรื่องสำคัญมากขึ้นมาได้ ชัชนันท์จึงรีบตามเขาออกไปทันที

ลมเหนือด้านนอกประตูพัดโชยเข้ามา

การที่เธอเพิ่งเดินทางออกมาจากห้องอันแสนอบอุ่น เมื่อเผชิญกับความหนาวจึงทำให้เธอรู้สึกไม่คุ้นชินและตัวสั่น

ขณะนี้รถฮอนด้าสีดำคันหนึ่งจอดอยู่ตรงทางเข้าผับ เขาตรงเข้าไปในรถท่ามกลางสายตาของเธอที่มองไป

ภายในรถกระจกใส เธอสามารถมองเห็นข้างในได้ ยังคงเป็นเพื่อนสามคนก่อนหน้านี้ที่เธอเห็น

คนที่ขับรถนั้นก็คือคมสัน

"เดี๋ยวก่อน......" ชัชนันท์รีบวิ่งเข้าไปแล้วเคาะกระจกรถอย่างรวดเร็ว

เขาจึงรีบลดกระจกลดลงแล้วถามเธอว่า "มีอะไรเหรอ?"

อีกสามคนในรถนั้นมองการอย่างรู้ความหมายอันลึกซึ้งในทันที

"พอดีว่าฉันยังมีธุระ คุณลงจากรถก่อนได้ไหม"

แทนไทรีบกดกระจกรถขึ้นแล้วลงจากรถ

แสงไฟอ่อนๆ จากด้านข้างของถนน ส่องมาที่ร่างของพวกเขาทั้งสองทำให้เกิดเงาสะท้อนทอดยาว

กรรณที่นั่งอยู่ข้างคนขับ แอบลดกระจกลงครึ่งหนึ่ง หูของเขาแนบไปที่กระจกเพื่อฟังสถานการณ์ด้านนอก

"มีเรื่องอะไรครับ?" เขาถาม

"คือฉันอยากจะบอกว่าถ้าข้อศอกของคุณดีขึ้นมากแล้ว ตอนที่คุณแช่ข้อศอก สามารถลดปริมาณของยาลงได้ ใส่แค่สองในสามส่วนก็พอ แล้วก็หยุดกินยาแก้ปวดได้แล้ว ถ้าสามารถทนต่อความปวดระดับนั้นได้ ทางที่ดีอย่าได้กินยาแก้ปวดอีกเพราะมันจะไม่ดีต่อร่างกาย" ชัชนันท์พูดด้วยท่าทางจริงจัง

น้ำเสียงอันนุ่มนวลของเธอ ราวกับสามารถทำให้ภูเขาน้ำแข็งละลายได้

เขาพยักหน้าตอบรับ "ครับ มีอะไรอีกมั้ย?"

"ค่ะ ฉันมีคำถามหนึ่งอยากจะถามคุณ" ชัชนันท์พูด

"ถามมาสิครับ"

"ข้อตกลงของเราคุณบอกกับพวกเขาหรือเปล่า ไม่อย่างนั้นทำไมคมสันถึงได้เรียกฉันว่าพี่สะใภ้อย่างนั้นล่ะ?" ท่าทางของชัชนันท์ดูจริงจัง

"ที่จริงจะถือว่าผมพูดก็ไม่ได้" แทนไทตอบ

ท่าทางของชัชนันท์เปลี่ยนไปเป็นหงุดหงิดเล็กน้อย คิ้วอันได้รูปของเธอขมวดเข้าหากัน "คุณหมายความว่ายังไง?"

"มีอยู่ครั้งหนึ่งคุณส่งข้อความมาหาแล้วบังเอิญคมสันเห็นเข้าพอดี" ครั้งนี้เขาตอบอย่างตรงไปตรงมาด้วยใบหน้าอันจริงจัง

"ทำไมคุณไม่ปิดโทรศัพท์ไว้บ้างเนี่ย?" ชัชนันท์ถาม

แทนไทยกมือขึ้นกุมหน้าผากของตัวเอง "อืม ผมผิดไปแล้ว"

"แล้วตอนนี้จะทำยังไงล่ะ ปากพวกเขาปิดสนิทหรือเปล่า?" ชัชนันท์ดูท่าทางเป็นกังวล

"วางใจเถอะครับ ไม่มีใครกล้าพูดอะไรหรอก" แทนไทพูด

"จริงเหรอคะ?"

"ครับ"

ชัชนันท์ถอนหายใจออกมาอย่างช่วยไม่ได้ "ก็ได้ค่ะ ฉันจะลองเชื่อคุณดู"

"คุณโกรธเหรอ?" แววตาของเขาสื่อถึงความค้นหา

ยังไม่ทันไรก็ทำให้ผมของทั้งสองคนขาวโพลน

ภายใต้แสงไฟอันอบอุ่น เกล็ดหิมะนั้นดูเหมือนจะเปลี่ยนแปลงเป็นอุ่นไปด้วย

ชัชนันท์ถูกมือของเธอเบาๆ แล้วพูดกับเขาว่า "ถ้าไม่มีเรื่องอะไรแล้ว คุณขึ้นรถไปเถอะค่ะ ฉันก็จะเข้าไปข้างในแล้ว หนาวจัง"

แทนไทพยักหน้า "ไว้เจอกันพรุ่งนี้ครับ"

ชัชนันท์โบกมือให้เขา "ค่ะไว้เจอกันพรุ่งนี้"

เมื่อพูดจบ เธอก็วิ่งผ่าพายุหิมะเข้าไปในผับอย่างรวดเร็ว

เมื่อเข้าไปในประตูเธอก็สะบัดหิมะที่ตกลงมาใส่ร่างเธอ แล้วเดินเข้าไปที่บาร์

แทนไทยังคงยืนอยู่ที่เดิมจนกระทั่งร่างของเธอหายลับตาไป เขาจึงตั้งใจหันกลับไปขึ้นรถ

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นก็พบกับคมสันซึ่งวางศีรษะไว้บนกระจกรถที่ลดลงมาครึ่งหนึ่ง ขณะนี้กำลังโบกมือมาให้เขา

เขาไม่ได้สนใจแล้วก้าวเข้าไปในรถ

จากนั้นกรรณก็ลงจากรถแล้วเปิดประตูรถฝั่งที่แทนไทนั่ง ก่อนจะเบียดเข้าไปตรงข้างหลัง

จากนั้นเขาก็ทำการปิดประตูรถ มองไปที่ใบหน้าของแทนไทแล้วพูดอย่างจริงจังว่า "แทน แกเปลี่ยนไป"

"เหรอ" แทนไทดูท่าทางเฉยเมย

"ฉันไม่เคยนับถือใครมาก่อน แต่ตอนนี้ฉันนับถือชัชนันท์เหลือเกิน ที่สามารถติดปีกให้มัจจุราชกลายเป็นเทวดาได้" กรรณพูดขึ้นอีกครั้ง

แทนไทขมวดคิ้วขึ้น "......ใครคือมัจจุราช?"

"นี่นายไม่รู้หรือยังไงกัน พวกผู้หญิงที่แอบรักนายแต่ไม่ได้ครอบครอง พวกหล่อนพากันเรียกนายว่ามัจจุราชลับหลังนาย" คมสันพูดขึ้นแล้วมองย้อนกลับไปที่แทนไทซึ่งนั่งอยู่ด้านหลัง

"......" แทนไทหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาแล้วเปิดดูสเตตัสของชัชนันท์

"นี่อทน นายทำแบบนี้เลือกปฏิบัติ สองมาตรฐานชัดๆ ปกตินายไม่เคยเห็นมาดูสเตตัสของพวกเราเลย แล้วก็ไม่อ่อนโยนกับฉันแบบนั้นด้วย" กรรณบ่นขึ้น

"นายมันไม่คู่ควร" แทนไทตอบอย่างเย็นชา

"เชอะ!" กรรณกลอกตามองเขา

"ก็รู้คำตอบอยู่แล้วจะถามให้ขายหน้าตัวเองทำไม?" จิตรินที่นั่งเงียบอยู่ตลอดเวลาเอ่ยล้อเลียนขึ้น