หลินไป๋หลัน นิยาย บท 18

"สินค้าต่อไปเป็นโอสถล้ำค่าที่ไม่เคยปรากฏที่ใดมาก่อน เชิญนำออกมา" คนเชิญสินค้าเดินถือถาดที่มีผ้าคลุมเอาไว้ออกมาตั้งวางบนแท่น พร้อมกับเปิดผ้าคลุมออก

"สินค้าชิ้นนี้เรียกว่า โอสถพิษไร้พ่ายความบริสุทธิ์ระดับ10!!" สิ้นเสียงบนเวทีก็ปรากฏโอสถสีทองแววาว ส่องแสงระยิบระยับอยู่ในขวดแก้วจำนวนห้าเม็ด และเมื่อพิธีการบนเวทีเปิดฝาขวดออกกลิ่นหอมชื่นใจของดอกไม้ก็ลอยออกมา ส่งกลิ่นหอมอบอวลไปทั่ว

ผู้คนส่งเสียงฮือฮา ตื่นเต้นเพราะเม็ดยาสีทองระยิบนั่นแถมกลิ่นยังหอมชุ่มชื่นใจอีกต่างหาก

หนานเหวินหลงที่นั่งอยู่บนชั้นลอยห้องรับรอง เมื่อได้กลิ่นหอมชื่นใจลอยมา มันเป็นกลิ่นที่เขารู้สึกคุ้น ๆ เหมือนเคยได้กลิ่นมาจากไหนสักแห่ง เมื่อนึกขึ้นได้ก็ลุกพรวด!!จากเก้าอี้ด้วยความตกใจ

กลิ่นนี้...เขาจำได้แล้ว!

"โอสถพิษไร้พ่ายเป็นโอสถรักษาพิษได้ทุกชนิดไม่ว่าพิษจะร้ายกาจแค่ไหน มันสามารถฉุดชีวิตผู้คนออกมาจากประตูปรโลกได้ เราจะประมูลโอสถพิษไร้พ่ายหนึ่งขวดจำนวนห้าเม็ดเปิดประมูลในราคาหนึ่งล้านเหรียญทอง"

"สองล้าน"

"ห้าล้าน"

"สิบล้าน"

"ร้อยล้าน"

"หนึ่งพันล้าน"

"สองพันล้าน"

"มีใครให้ราคาสูงกว่านี้อีกหรือไม่ข้าจะนับแล้วนะขอรับ สองพันล้านครั้งที่หนึ่ง สอง สา…

"ห้าพันล้านเหรียญทอง" หนานเหวินหลงเอ่ยออกไป

"มีใครให้ราคาอีกหรือไม่ขอรับ นับหนึ่ง นับสอง นับสาม โอสถพิษไร้พ่ายเป็นของท่านประมุขหนานเหวินหลงขอรับ "

ตงชินและตงชุนสององครักษ์เงามีสีหน้าตกตะลึง เพราะไม่เคยเห็นท่านประมุขสนใจสินค้าชิ้นใดเลย แสดงว่าของชิ้นนี้ต้องมีสำคัญต่อท่านประมุขเป็นอย่างมากถึงให้ราคาสูงลิบขนาดนั้น

เมื่อจบงานประมูลผู้คนต่างพากันแยกย้ายออกไปหนานเหวินหลงจึงเอ่ยบอกองครักษ์คนสนิท "ตงชินไปรับโอสถมาให้ข้าและให้ทางหอหมื่นโอสถส่งคนไปรับตั๋วเงินที่พรรคจันทรา แล้วสอบถามมาด้วยว่าโอสถเป็นของผู้ใด"

"ขอรับท่านประมุข" ตงชินเอ่ยตอบ

# พรรคจันทรา

"โอสถพิษไร้พ่ายที่ท่านประมุขประมูลมาจำนวนห้าเม็ดขอรับ" ตงชินเอ่ยพร้อมส่งขวดโอสถพิษไร้พ่ายให้ผู้เป็นนายทันที

"แล้วเรื่องที่ให้ไปสอบถามได้ความว่าอย่างไรบ้าง"

“เรียนท่านประมุขทางหอหมื่นโอสถบอกว่าเจ้าของโอสถไม่ขอเปิดเผยข้อมูลขอรับ ข้าน้อยพยายามถามก็ไม่ได้ความอะไรเลยขอรับ" ตงชินเอ่ยบอกผู้เป็นนายของตน

"เจ้าไปได้แล้ว" หนานเหวินหลงเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่สามารถรับรู้ได้ว่าเขารู้สึกเช่นไร

"ขอรับ"

ทางหอหมื่นโอสถคงไม่ยอมเปิดเผยข้อมูลเป็นแน่ 'นางช่างเป็นบุคคลที่ลึกลับตามตัวยากเสียจริง' หนานเหวินหลงคิดในใจพลางเปิดฝาขวดยาออกแล้วยกขึ้นดม!!

สิบวันถัดมา เถ้าแก่จางได้ส่งคนไปแจ้งที่บ้านสกุลหลินท้ายตลาดให้มารับเงินค่าโอสถที่นำไปประมูล หลินเฉินหยางและหลินไป๋หลันได้เดินทางมายังหอหมื่นโอสถทันที

"คาราวะเถ้าแก่จางขอรับ/เจ้าค่ะ" ทั้งสองเอ่ยขึ้น

"ตามสบายเถิด โอสถของเจ้าประมูลได้ราคาห้าพันล้านเหรียญทอง ทางหอหักเอาไว้ร้อยละห้าของราคาที่ประมูลได้ เจ้าจะได้เงินสี่พันเจ็ดร้อยห้าสิบล้านเหรียญทองนี่คือตั๋วเงินของเจ้า" เถ้าแก่จางเอ่ยพร้อมกับหยิบตั๋วเงินออกมาแล้วส่งให้สตรีตัวน้อยตรงหน้า

"ขอบคุณเจ้าค่ะเถ้าแก่" ไป๋หลันเอ่ยพลางคิดว่า 'นางได้เงินมากมายขนาดนี้เชียวหรือ? '

"ไม่ต้องเกรงใจถ้ามีสมุนไพรหรือโอสถที่ต้องการขายก็มาที่ร้านได้เลย" เถ้าแก่จางเอ่ยบอกทั้งสองด้วยความยินดี

"เจ้าค่ะ เช่นนั้นพวกเราขอตัวลาเจ้าค่ะ/ลาขอรับ" ทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมกัน เมื่อเดินออกมาจากหอหมื่นโอสถก็เดินเข้ามายังตลาด

"พี่ใหญ่ แวะร้านขายอาภรณ์หน่อยเจ้าค่ะ ข้าขอดูอาภรณ์ชุดใหม่สักหน่อย" ไป๋หลันเอ่ยบอกพี่ชาย

"ได้สิ" เฉินหยางตอบรับคำ ถึงแม้ว่าจะสงสัยว่านางจะซื้อทำไมกันของนางก็มีเต็มตู้ไปหมด

เมื่อเข้ามาภายในร้านนางก็ขอคนขายดูชุดนั้นชุดนี้ทั้งของเด็กของผู้ใหญ่ชายและหญิง เมื่อดูเสร็จเรียบร้อยนางก็ซื้อชุดให้พี่ชายหนึ่งชุด

"ซื้อให้พี่ทำไมหรือหลันเอ๋อร์ อาภรณ์ของพี่มีมากมายแล้ว" เฉินหยางเอ่ยบอกน้องสาว

"ป้าหายป่วยดีแล้ว ร่างกายก็แข็งแรงขึ้นมาก ต้องขอบคุณคุณหนูมากจริงๆที่เมตตา"

"ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ ข้ายินดี"

"ท่านลู่ตงกลับมาเยี่ยมบ้านหรือขอรับ" เฉินหยางเอ่ยถาม

"ข้าลาออกจากงานแล้ว เพราะเป็นห่วงท่านแม่และลูกชายอยู่บ้านกันตามลำพัง ข้าว่าจะไปหางานในตลาดดู แต่งานมันช่างหายากนัก" ลู่ตงเอ่ยตอบ

"ถ้าอย่างนั้นท่านป้าฝู ท่านลู่ตงและลู่คง จะย้ายไปอยู่ที่ศูนย์พักพิงหรือไม่เจ้าคะ ข้าจะสอนอาชีพให้กับทุกคนที่สนใจ และอยู่ที่นั่นก็ไม่ต้องกลัวอด เพราะพวกเราปลูกผัก เลี้ยงปลา เลี้ยงไก่ เอาไว้ให้ชาวบ้านทำอาหารเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ยชักชวน เพราะบ้านของพวกเขาตอนนี้ก็ทรุดโทรมลงมากแล้ว

"ข้าแล้วแต่ท่านแม่ ถ้าท่านไปพวกเราก็ไป" ลู่ตงเอ่ย

"ข้าอยากไปขอรับท่านย่า ท่านพ่อ วันก่อนข้ายังไปช่วยชาวบ้านปลูกผักเลยขอรับ ที่นั่นน่าอยู่มากเลยขอรับ" ลู่คงเอ่ย

"ถ้าเจ้าอยากไปเช่นนั้นเราก็ย้ายไปกันเถิด" ป้าฝูเอ่ยบอกทุกคน

"เย้!!...ขอบคุณขอรับท่านย่า" ลู่คงตะโกนขึ้นอย่างดีใจ

"ท่านลู่ตงเคยทำงานคุ้มกันสินค้าคงพอมีวิชาติดตัวอยู่บ้างใช่หรือไม่ขอรับ" เฉินหยางเอ่ยถาม

"ใช่แล้วคุณชายข้ามีธาตุดินพลังปราณระดับสี่ขั้นกลางและฝึกดาบจับอาวุธอยู่บ่อย ๆ" ลู่ตงเอ่ย

"เช่นนั้นข้าจะแต่งตั้งท่านลู่ตงให้เป็นผู้ใหญ่บ้าน!!.ดูแลลูกบ้านภายในศูนย์ของเราเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ยขึ้น นางคิดว่าคนผู้นี้มีความซื่อตรงอยู่ไม่น้อย

"อะไรคือผู้ใหญ่บ้านหรือ? หรือหลันเอ๋อร์" เฉินหยางเอ่ยถามขึ้น เพราะเห็นว่าท่านลู่ตงเองก็มีสีหน้าสงสัยด้วยเช่นกัน

"ผู้ใหญ่บ้านก็คือผู้ที่คอยดูแลและคอยช่วยเหลือชาวบ้านที่อยู่ภายในศูนย์ถ้าใครมีปัญหาอะไรก็ให้มาแจ้งได้ที่ผู้ใหญ่บ้านหรือพูดให้เข้าใจง่ายๆก็คือคล้ายกับท่านเจ้าเมืองที่ดูแลเมืองนั่นแหละเจ้าค่ะ" ไป๋หลันเอ่ยอธิบาย

"อ้อ...ข้าเข้าใจแล้วขอรับ ข้าจะทำหน้าที่ให้ดีที่สุด" ลู่ตงเอ่ยตอบ

"แล้วท่านก็สามารถแต่งตั้งผู้ช่วยไว้คอยช่วยเหลืองานท่านสักสองสามคนก็ได้นะเจ้าคะเรียกพวกเขาว่าผู้ช่วยผู้ใหญ่บ้าน" ไป๋หลันเอ่ย

"ได้ขอรับคุณหนู" ลู่ตงเอ่ย