หลินไป๋หลัน นิยาย บท 74

ทางด้านของไป๋หลันที่หลังจากจบงานเลี้ยงทุกคนก็ต่างแยกย้ายพักผ่อนกัน นางจึงเดินกลับเรือนพักของตน เมื่อเปิดประตูเข้ามาก็ต้องตกใจ...แต่นางก็พอจะเดาออกว่าเป็นใคร ไป๋หลันพรูลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกที่คิดว่าเจอดีเข้าแล้ว

              "พี่หลงข้าตกใจหมดนึกว่าสัมพเวสี ทำไมถึงมานั่งมืด ๆ แบบนี้" ไป๋หลันเอ่ยเสียงสูง พลางจุดตะเกียงเพื่อให้มีแสงสว่าง

             "ถ้าพี่จุดตะเกียงคนในบ้านเจ้าจะไม่สงสัยหรือ?" หนานเหวินหลงเอ่ย เสี่ยวหลันของเขาช่างไม่รู้เรื่องกระไรเลย

             "เออ...ก็จริงฮ่า ๆ ๆ" ไป๋หลันคิดตามก็พลันหัวเราะออกมาที่พี่หลงฉลาดรอบคอบ

             "แล้วทำไมไม่มาร่วมงานเลี้ยงด้วยกันเล่าเจ้าคะ ท่านพ่อท่านแม่ไม่ว่ากระไรหรอกเป็นคู่หมั้นกันแล้วแท้ ๆ" ไป๋หลันเอ่ยถามคนตรงหน้า

"พี่อยากอยู่กับเจ้าตามลำพังมากกว่า" หนานเหวินหลงเอ่ยด้วยน้ำเสียงออดอ้อน

              "อ้อ...เป็นเช่นนั้นหรอกหรือ" ไป๋หลันพยักหน้ารับรู้

               หนานเหวินหลงลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาคนตัวเล็กจากนั้นก็จูงมือมานั่งลงบนตักแกร่งของเขา วงแขนแกร่งโอบกอดคนตัวเล็กเอาไว้แน่นอย่างหวงแหน

               "พี่หลงข้ายังไม่ได้อาบน้ำเนื้อตัวมีแต่กลิ่นอาหาร" ไป๋หลันเอ่ยบอกคู่หมั้นหนุ่ม ที่เอาหน้ามาเกยอยู่บนหัวไหล่ของนาง

               หนานเหวินหลงซุกหน้าลงตรงซอกคอขาวสูดลมหายใจเข้าฟอดใหญ่แล้วเอ่ย "ไม่เห็นเหม็นเลย หอมมากต่างหาก" หนานเหวินหลงเอ่ย ตัวนางหอมกลิ่นดอกไม้อ่อน ๆ แถมยังหอมเย็นสดชื่นทำให้ร่างกายที่อ่อนล้ารู้สึกกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที

            ไป๋หลันที่โดนสัมผัสที่ซอกคอก็พลันขนลุกเกรียวสยิวไปทั้งร่างกาย อันตรายต่อใจจริง ๆ คนผู้นี้

            "พี่หลงรอข้าประเดี๋ยวนะเจ้าคะ ถึงตัวข้าจะไม่เหม็นแต่มันเหนียวตัวมากขออาบน้ำสักครู่เดียว" ไป๋หลันเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นยืนแล้วเดินปรี่ไปทางด้านหลังฉากกั้นเพื่ออาบน้ำทันที

            หนานเหวินหลงยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจที่ได้แกล้งคนตัวเล็กสำเร็จ ก็ปกตินางชอบจู่โจมเขาตลอด หนานเหวินหลงนั่งรอคนตัวเล็กอย่างว่าง่าย เขาไม่อยากรุกล้ำนางมากเกินไปด้วยวัยที่ยังเยาว์นัก เขาอยากรอให้นางเติบโตขึ้นมากกว่านี้อีกสักหน่อย...

           ไป๋หลันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อยก็เดินมาหาคู่หมั้นทันที เพราะกลัวเขารอนานเขาคงจะมาหานางเพราะพรุ่งนี้เช้าต้องเดินทางไปสำนักเซียนแล้ว และอีกนานนับปีกว่าจะได้กลับมาเขาคงอยากใช้เวลาในคืนนี้อยู่ด้วยกันเป็นแน่

          "พี่หลงมาส่งข้าหรือเจ้าคะ" ไป๋หลันเอ่ยถาม

          "เป็นเช่นนั้น แล้วพี่จะให้ตงชุนคอยติดตามเจ้าไปด้วย" 

          "ข้าเกรงใจเจ้าค่ะ อีกอย่างอยู่ที่สำนักเซียนคงไม่มีเรื่องอะไรต้องเป็นห่วง" ไป๋หลันเอ่ย 

          "พี่ตัดสินใจแล้ว ห้ามปฏิเสธ" หนานเหวินหลงเอ่ยเสียงเข้มข่มขวัญคนตัวเล็กที่ปฏิเสธความห่วงใยของตน

           'หึ่ย...คนอะไรดุเป็นบ้า...แต่ก็น่ารักอ่ะ' ไป๋หลันคิดในใจ

           "ดึกแล้วเจ้าไปนอนเถิดคืนนี้พี่จะอยู่เป็นเพื่อนเอง" หนานเหวินหลงพาคนตัวเล็กมานอนที่เตียง คืนนี้เขาอยากนอนกอดนางเอาไว้นาน ๆ เพราะคงอีกนานกว่าจะได้มีโอกาส

เฉินหยางยกยิ้มอย่างอารมณ์ดี ความรู้สึกที่มีในใจเขาได้เอื้อนเอ่ยออกไปทั้งหมดแล้ว และหลังจากนี้คงต้องใช้เวลาในการพิสูจน์ความรักที่เขามีให้นางได้เห็นจากนี้ต่อไป

ไป๋หลันและมีมี่ แต่งตัวเสร็จแล้วก็ออกมานั่งดื่มกาแฟและกินขนมรองท้องกันที่โถงใหญ่ มีท่านพ่อท่านแม่และพี่ใหญ่นั่งอยู่ด้วย

นางจะเดินทางโดยรถม้า มีลูกน้องของท่านพ่อสองคนเป็นผู้บังคับม้าไปส่ง นางไม่อยากให้มีคนคุ้มกันติดตามไปมาก ส่วนสัมภาระทั้งหลายของพวกนางนั้นถูกจัดเก็บเอาไว้ในแหวนมิติเรียบร้อยแล้ว

ไป๋หลันและมีมีย่อกายเคารพบิดามารดาของพวกนางและสวมกอดพวกเขาทั้งสองเพื่อเก็บเกี่ยวความอบอุ่นเอาไว้ ท่านทั้งสองอวยพรให้พวกนางโชคดี

ไป๋หลันเข้ากอดพี่ชายแน่นด้วยความอบอุ่นพร้อมหอมแก้มทั้งสองข้างอย่างรักใคร่ไม่ยอมถอยห่าง ส่วนเฉินหยางก็กอดน้องสาวเอาไว้แน่นเช่นกันเพราะเขาไม่เคยต้องจากกันไกลเลยสักครั้ง 

มีมี่ดันร่างบางของไป๋หลันออก แล้วสวมกอดร่างแกร่งอันอบอุ่นบ้างเฉินหยางก็โอบกอดกลับอย่างรักใคร่เช่นเดียวกัน

"แล้วพบกันนะเจ้าคะพี่หยาง ห้องด้านบนไม่จำเป็นไม่ต้องเข้าไปนะให้พนักงานเข้าไปแทนเข้าใจหรือไม่" มีมี่ไม่ลืมเอ่ยย้ำคนตัวโตสามีหมาดๆของนาง

"เข้าใจแล้ว พี่ขอให้พวกเจ้าทั้งสองเดินทางปลอดภัยและรีบกลับมาโดยเร็วเพราะพี่คิดถึง..." เฉินหยางเอ่ยเสียงเศร้าลงเล็กน้อย

หลังจากร่ำลากันเรียบร้อยทั้งสองก็ก้าวเท้าขึ้นนั่งรถม้า แล้วเปิดผ้าม่านออกมา โบกไม้โบกมือให้คนอยู่ด้านนอก

"บ้าย...บ่าย...เจ้าค่ะ เเล้วจะรีบกลับมา..." ทั้งสองโบกมือจนลับสายตา หลังจากตัวป่วนทั้งสองออกเดินทางไปแล้ว ทั้งหมดก็เดินคอตกกลับเข้าจวนด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน...