หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 96

บทที่96 โกรธจนตาแดงฉาน

“ฉันมาแล้ว เกิดอะไรขึ้น คนเยอะขนาดนี้” ซือซือมือถือชานม อีกมือหนึ่งถือน้ำแร่ของเป้ยฉ่ายเวยอยู่ เธอมองหาคนทุกที่ ทันใดนั้นเธอก็สังเกตเห็นฝูงชนกำลังมุงกัน เธอจึงแทรกตัวเข้าไป

จนเธอเห็นได้เต็มตาว่าผู้หญิงที่โดนทำร้ายจนทั้งตัวเต็มไปด้วยแผลคนนั้นคือเวยเวย ขวดน้ำแร่ในมือก็ถูกบิดจนเปลี่ยนรูปทรงในทันที

ดวงตาตันเฟิ่งกลายเปลี่ยนเป็นสีแดง หน้าเธอขมึงตึง ริมฝีปากเซ็กซี่ขดแน่นเป็นเส้น จู่โจมใส่ผู้หญิงที่ยังคงเตะอยู่ทันที

เธอกรีดร้องเสียงเบาๆ “หนานฉิง…”

หนานฉิงหันหน้าไปโดยจิตใต้สำนึก “ใคร…”

ชานมหกในทันที ตั้งแต่หัวจรดเท้าของหล่อน เสียงติ๋งๆของน้ำหยดลงบนเท้า กลิ่นหวานของชานมยังลอยฟุ้งอยู่รอบตัวหล่อน

เสียงเธอกรีดร้องก้องอยู่ในอากาศ “อ้า---ซือซือนังชั่วแกมาเทชานมใส่ฉัน”

ฝูงชนสับสนกับสถานการณ์ตรงหน้า ผู้หญิงผมแดงคนนั้นเป็นใครกัน ช่างเปี่ยมไปด้วยพลัง

ซือซือไม่แม้แต่จะมองหนานฉิง เธอช่วยพยุงเป้ยฉ่ายเวยที่กองอยู่ตรงพื้นขึ้นมาและกระซิบที่ข้างหูเธอ “เป้ยฉ่ายเวย เธอนี่มันยังไม่ได้เรื่องเหมือนเดิมเลยนะ”

เป้ยฉ่ายเวยเอนกายง่อนแง่นซบซือซือ มุมปากเธอโค้งงอขึ้น ซือซือหาเธอเจอแล้ว

“ตอนนี้ยังจะมีหน้ามายิ้มอีก น่าโมโหจริงๆ” ซือซือพูดไปก็แสบตาไป

เป้ยฉ่ายเวยเธอนี่มันซื่อบื้อจริงๆ

“ซือซือเธอหมายความว่ายังไง เธอช่วยเป้ยฉ่ายเวยผู้หญิงสารเลวคนนี้ไว้ทำไม เธอสมรู้ร่วมคิดกันใช่หรือเปล่า” หนานฉิงรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกดูถูกอย่างที่ไม่เคยมีใครกล้ามาก่อน หล่อนโกรธจนแทบเสียสติ

ซือซือจ้องมองหนานฉิงซึ่งพร้อมจะระเบิดและพูดอย่างเย็นชา “เธอน่าจะดีใจนะที่ฉันไม่ได้ถือชานมร้อนมา ไม่อย่างนั้นร่างเธอได้ถูกลวกอย่างแน่นอน”

ถ้าหากไม่ใช่เพราะเวยเวยดึงเธอไว้ไม่ยอมปล่อยล่ะก็ หล่อนคงไม่ได้เจอแค่ชนนมธรรมดาๆแค่นี้หรอก ถ้ารู้แต่แรกน่าจะซื้อเครื่องดื่มร้อนมา ราดผู้หญิงมีพิษคนนี้เสียให้เข็ด

หนานฉิงคำรามใส่ทั้งคู่ “ซือซือทำไมเธอทำอย่างนี้กับฉัน เธอรู้แต่แรกแล้วใช่ไหมว่านังนี่มันไปอ่อยอาเจ๋อ ใช่รึเปล่า”

“หนานฉิงเธอช่างเป็นผู้หญิงอ่อนต่อโลก การที่จะบอกว่าใครต่ำ ผู้หญิงต่ำกับผู้หญิงปากร้ายในตลาดแตกต่างกันตรงไหน ตระกูลหนานบ้านเธอสอนฉันให้เข้าใจแล้ว”

ซือซือต้องการที่จะลงทุนน้อยที่สุด แต่ให้เกิดความเสียหายแก่ศัตรูมากที่สุด

ด้วยความเมตตาของซือซือเธอต้องการทำให้คนรอบตัวถูก “เตือนสติ” และตอบสนองว่าผู้หญิงตรงหน้านี้คือใคร

“ตระกูลหนาน นั่นคือลูกสาวของนายกเทศบาลหนานเทียนหยาง…”

“ไม่ใช่หรอกมั๊ง ตามข่าวลูกสาวของนายกเทศบาลหนานเทียนหยางออกจะมีการศึกษาและจิตใจดี จะมาลงไม้ลงมือกับคนต่อหน้าต่อตาอย่างนี้ได้อย่างไรกัน”

“แต่จะว่าไป ก็ดูเหมือนอยู่ไม่น้อยนะ”

หลิวเหม่ยฉีที่คอยยืนดูความวุ่นวายอยู่ตลอดนั้นเมื่อหล่อนเห็นคนที่มาช่วยเหลือเป้ยฉ่ายเวยไว้ก็คือซือซือ ด้วยภูมิหลังเรื่องการต่อสู้ของเธอแล้ว หล่อนจึงถอยตัวหลบเข้าไปอยู่ในฝูงชน

หนานฉิงได้ยินเสียงที่คนรอบๆวิพากษ์วิจารณ์กัน เธอก็รีบตะโกนขึ้นอย่างรวดเร็ว “ซือซือเธอย่าพูดไร้สาระ ตอนนี้เป้ยฉ่ายเวยขโมยแฟนของเพื่อนรัก คนที่เป็นมือที่สามไร้ยางอายก็คือหล่อน”

ซือซือรู้สึกได้ว่าเป้ยฉ่ายเวยพิงเธอแน่นขึ้นเล็กน้อย เธอโกรธเป็นอย่างมาก เธอไม่ควรเห็นแก่เวยเวยที่ให้ความเมตตาไอ้ผู้หญิงสารเลวคนนี้เลยจริงๆ

“คนที่ฟ้าควรผ่ามากที่สุดก็คือพ่อแม่ของแกนั่นล่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะพ่อแม่ของแกมาเป็นก้างขวางคอ แกคิดว่าฉูเจ๋อหยางจะอยากสานสัมพันธ์กับแกหรือยังไง”

“ว่าไงนะ ซือซือแกพูดบ้าบออะไร” จิตใต้สำนึกของหนานฉิงจ้องมองซือซือด้วยแววตาเดือดเป็นไฟ โดยไม่รู้เนื้อรู้ตัวเธอถอยหลังไปทีละก้าว

ผู้หญิงคนนี้กำลังพูดอะไร ความก้าวหน้าของอาเจ๋อเกี่ยวอะไรกับพ่อแม่ของเธอ

ดูเหมือนว่าเป้ยฉ่ายเวยรู้ว่าซือซืออยากจะพูดอะไร เธอเปิดปากอย่างโรยแรง “ซือซือ อย่าพูดเลย”

“เวยเวยอย่ามาห้ามฉัน ผู้หญิงคนนี้ต้องได้รับบทเรียนซะบ้าง”

ซือซือพร้อมแววตาดุเดือดของชาวตัวเฟิ่งบดขยี้ไปที่หนานฉิงไม่ลดละ น้ำเสียงนั้นเยือกเย็นและแน่วแน่มาก

“สามปีก่อนถ้าไม่ใช่เพราะว่าพ่อแกคิดว่าภูมิหลังของฉูเจ๋อหยางยากจนเกินไป เขาก็เริ่มเข้ามาแทรกแซงการดำเนินงานของฉูเจ๋อหยาง ออฟฟิศของฉูเจ๋อหยางก็เริ่มต้นตั้งแต่เมื่อสามปีก่อน”

“ถ้าไม่ใช่เพราะความกดดันจากพ่อของคุณ ด้วยความสามารถของฉูเจ๋อหยางเอง จะสำหรับมาถึงวันนี้หรอ และคนที่อยู่เคียงข้างฉูเจ๋อหยางในยามที่เขาต้องเผชิญกับความยากลำบากก็คือเวยเวย ขณะที่แกละทิ้งเขาไปอยู่ต่างประเทศสบายๆ”

“ไม่ เป็นไปไม่ได้ แกพูดจาไร้สาระ ทั้งหมดเป็นเรื่องหลอกลวง” หนานฉิงตกตะลึง เธอรับความจริงเรื่องนี้ไม่ได้ พ่อแม่ไม่ได้ชื่นชมอาเจ๋อมาตลอดหรอกหรือ พวกท่านจะทำเรื่องเหล่านี้ได้อย่างไร

ต้องเป็นเรื่องไม่จริงแน่ ต้องเป็นซือซือที่พยายามหาข้อแก้ตัวให้เป้ยฉ่ายเวยผู้หญิงสารเลวคนนี้ถึงเจตนาแต่งเรื่องนี้มาแน่

เธอไม่เชื่อ ไม่เชื่อเด็ดขาด