หลงรักทนายคนเลว นิยาย บท 99

บทที่99 ถูกตำหนิที่โกหก

“หวังดีกับหนูหรอ ฮ่าฮ่า มันน่าตลกดีนะคะ พ่อกับแม่รู้ไหม ตอนที่หนูอยู่เมืองนอกคนเดียวหนูต้องเจอกับอะไร” หนานฉิงหัวเราะเสียงดังขึ้นมา หัวเราะจนไม่สามารถหยุดได้ เหมือนกับคนบ้าคลั่ง

“เสี่ยวซือ หนูเป็นอะไรไปลูก อย่าทำให้แม่ตกใจสิ”

เหาเสว่ฉินเริ่มตื่นตระหนก เธอมองกลับไปที่หนานเทียนหยางอย่างกังวลใจ น้ำเสียงที่เปี่ยมด้วยความเคารพโดยปกตินั้นหายวับไป เธอแม้กระทั่งตะโกนเรียกชื่อจริงของเขา

“หนานเทียนหยาง เสี่ยวซือเป็นลูกของคุณไม่ใช่ศัตรู ทำไมคุณถึงได้ลงไม้ลงมือ เสี่ยวซืออยากจะคบกับใครก็คบกับคนนั้น ฉูเจ๋อหยางจะร้ายกาจยังไงตระกูลหนานเราก็เอาอยู่”

หนานฉิงเองก็คิดว่าพ่อคงจะเห็นด้วยกับคำพูดของแม่

แต่ไม่รู้ว่าทำไมพ่อซึ่งปกติตามใจเธอเสมอกลับใจแข็งอย่างกับหิน เขาไม่ยอมให้เธอกับอาเจ๋อคบกันต่อไป ไม่เหลือพื้นที่ให้ต่อรอง “ไม่ได้ เสี่ยวซือเธอต้องรู้ตัวว่ากำลังใช้นามสกุลอะไร”

หนานฉิงหรี่ตาลงครึ่งหนึ่ง เธอยังตัวเองลุกขึ้นอย่างว่องไว เธอกัดริมฝีปากจนแดงและหลั่งน้ำตาไม่หยุดหย่อน

เธอพูดด้วยความขมขื่น “พ่อ พ่อไม่ยอมให้หนูคบกับอาเจ๋อ หนูจะขอตายดีกว่า พ่อกับแม่รู้ไหมเพราะว่าการกระทำของพ่อกับแม่ในตอนนั้น ทำให้ลูกสาวต้องเผชิญกับเรื่องอะไรที่ต่างประเทศ”

หนานเทียนหยางเห็นนัยน์ตาหนานฉิงเต็มไปด้วยความเศร้าโศกเขาเองก็ไม่อาจทำใจสงบนิ่ง “เสี่ยวซือ…”

“ใช่ค่ะ พ่อ ตอนนั้นหนูถูกคนข่มขืนที่ต่างประเทศ มีลูกสาวอยู่คนเดียว ซึ่งตอนนี้หนูก็ยอมรับผู้ชายคนหนึ่งได้แล้ว ผู้ชายที่หนูรักที่สุดในชีวิต หรือพ่อต้องการที่จะฆ่าลูกสาวตัวเองจริงๆคะ”

หนานฉิงตะโกนใส่หนานเทียนหยาง

ใช่แล้ว เพื่อที่จะคบกับอาเจ๋อ เธอไม่แคร์อะไรทั้งนั้น อย่างไรก็ตามเขามีลูกสาวเพียงแค่คนเดียว แค่เปลี่ยนวิธีพูดเท่านั้น ผลลัพธ์อย่างไรก็ยังเหมือนเดิม

ลูกสาวที่เกิดกับผู้ชายคนนั้นคงไม่ได้มาที่เมืองจีนอีกตลอดชีวิตนี้ เธอไม่มีอะไรที่จะต้องกังวล

เหาเสว่ฉินรับเรื่องนี้ไม่ได้และเธอก็ร่วงลงกับพื้น เธอพึมพำกับตัวเอง “เป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร เป็นอย่างนี้ไปได้อย่างไร…”

“ฉันจะไปฆ่าไอ้ผู้ชายคนนั้น” หนานเทียนหยางโกรธมาก เขาสลัดคำที่หนานฉิงพูดว่า “ข่มขืน” ออกไปจากหัวไม่ได้

“เรื่องในอดีตของพ่อหนูไม่อยากพูดถึงอีกต่อไป อยากคิดถึงมันอีก หนูแค่อยากให้พ่อช่วยหนูเรื่องอาเจ๋อ”

หนานฉิงเริ่มจับมือของหนานเทียนหยางอย่างอ่อนแรง เธอพูดอย่างน่าสงสาร “พ่อไม่ต้องกลัวหรอกว่าอาเจ๋อจะแก้แค้นบ้านของเรา ตราบใดที่พ่อให้เวลาหนู หนูจะพิสูจน์ให้พ่อเห็นเองว่าอาเจ๋อไม่มีทางมีความคิดเช่นนั้น”

เธอมองพ่อและไม่พูดอะไร ได้แต่เพิ่มแรงที่มือ “พ่อ ความจริงแล้วเมื่อสองสามวันก่อนอาเจ๋อขอหนูแต่งงาน เขาต้องการหมั้น หนูยังไม่ทันได้บอก”

ใบหน้าหนานเทียนหยางกล้ำกลืนเล็กน้อย “เสี่ยวซือ ลูกพูดจริงหรอ”

“อื้อ” หนานฉิงเอียงอายและพยักหน้า “ขอแค่พ่อให้โอกาสหนูกับอาเจ๋อ”

หากไม่ใช่เพราะหนานฉิงประสพกับเรื่องเลวร้ายมา หนานเทียนหยางไม่มีทางยอมให้หนานฉิงคบกับฉูเจ๋อหยาง สามสิบกว่าปีในการประกอบวิชาชีพ เขาได้รับการฝึกฝนความสามารถในการมองผู้คน ถึงแม้ว่าเขาจะมั่นใจเพียงแปดสิบเปอร์เซ็นต์ว่าอาเจ๋อไม่ได้มาดี

แต่ว่าแปดสิบเปอร์เซ็นต์ก็เพียงพอที่จะให้เขากำจัดศัตรูที่ซ่อนตัวอยู่ หากไม่ใช่เพราะลูกสาว เขาจะทำให้ฉูเจ๋อหยางไม่มีที่ยืนอยู่ในเมืองจิ่นอัน กำจัดเจ้าตัวอันตรายนี้ซะ

ตอนนี้เพื่อลูกสาวเพียงคนเดียว เขาจะยอมแพ้ไม่ได้ “เสี่ยวซือ ถ้าหากว่าฉูเจ๋อหยางพูดอย่างนั้นจริงๆ หนูก็ชวนเขามาทานข้าวที่บ้านสักมื้อสิ”

“จริงหรอคะพ่อ ดีจังเลยค่ะ” หนานฉิงยิ้มทั้งน้ำตา

เหาเสว่ฉินเป็นคนที่ผ่านร้อนผ่านหนาวมาก่อน ทำไมเขาจะฟังไม่ออกว่าลูกสาวของเขาต้องการจะสื่ออะไร เธอตบหลังลูกสาวด้วยความเอ็นดู “เสี่ยวซือหนูใจดีเกินไปแล้ว หนูถึงโดนผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้าพวกนั้นรังแกเอา จำไว้ว่าหนูเป็นลูกสาวของนายกเทศบาลตระกูลหนาน”

“สู้ผู้หญิงที่อยู่หน้าโต๊ะไม่ได้ เพื่อนผู้ไม่ประสงค์ดี เราไม่ต้องให้ความสำคัญ”

“แม่คะ เวยเวยไม่ใช่คนแบบนั้นหรอกค่ะ” หนานฉิงแสร้งทำเป็นพูดแก้ให้เป้ยฉ่ายเวย

“เสี่ยวซือหนูช่างเดียงสาเกินไป ผู้หญิงประเภทนี้แค่เห็นแวบแรกก็รู้ว่าจิตใจไม่ดี ไม่ต้องห่วงแม่รู้ว่าจะต้องจัดการอย่างไร”

หนานฉิงได้ยินแม่เธอเหมือนกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง ขณะที่ทุกคนไม่ทันสังเกตเห็นเธอก็อมยิ้มขึ้นมาอย่างสะใจ

เป้ยฉ่ายเวยเธอกล้าแย่งผู้ชายของฉัน ฉันจะทำให้เธอตายทั้งเป็น

“เสี่ยวซือ แม่จะพาไปเปลี่ยนเสื้อผ้าสะอาดชุดใหม่ วันนี้หนูพักผ่อนอยู่ที่บ้านก่อน พรุ่งนี้ค่อยช่วยแม่เตรียมจัดอาหารเย็นกัน” เหาเสว่ฉินช่วยพยุงหนานฉิงลุกขึ้นจากพื้น

“แม่หนูทำเองได้ค่ะ อีกอย่างหนูก็ไม่แน่ใจว่าพรุ่งนี้อาเจ๋อจะมาได้ไหม” เมื่อพูดถึงฉูเจ๋อหยาง ใบหน้าของหนานฉิงก็เต็มไปด้วยความละอาย

“เสี่ยวซือของพวกเราช่างขี้กลัวจริงๆ เอาเถอะ หนูรีบไปเปลี่ยนชุดเถอะ” เหาเสว่ฉินยังมีเรื่องที่ยังไม่ได้พูดกับหนานเทียนหยางให้จบ

หนานฉิงพูดกับหนานเทียนหยางเบาๆ “พ่อ หนูไปข้างบนก่อนนะคะ”

หนานเทียนหยางพยักหน้า ท่าทีสง่างามแต่เปี่ยมไปด้วยความรัก “เชื่อฟังแม่ของเธอนะ วันนี้พักผ่อนอยู่บ้านซะ”

“ทราบแล้วค่ะพ่อ” หนานฉิงบรรลุวัตถุประสงค์ของตัวเองแล้ว เธอจึงจากไปด้วยความสบายอกสบายใจ