หมอเทวดา หวางเฟยร้ายร้อยเล่ห์ นิยาย บท 4

หลงชีชีขมวดคิ้ว ชายคนนี้มีไอสังหารที่แข็งแกร่ง ซึ่งเป็นออร่าของนักรบในสมรภูมิรบ มือเปื้อนเลือดนับไม่ถ้วน และดุร้ายมาก

นางมักจะหลีกเลี่ยงคนประเภทนี้มาโดยตลอด เพราะเราตัดสินไม่ได้ว่าเขาจะถูกหรือผิด

ใบหน้าของฮ่องเต้น้อยซีดเซียวในทันใด และร่างกายของเขาสั่นเครือ "เสด็จ......ลุงกลับมาได้อย่างไร?"

เสด็จ...ลุง? หรือว่าจะเป็นเซ่อเจิ้งหวาง*(คำอธิบาย ผู้สำเร็จราชการแทนพระองค์ )ในตำนาน?

ทว่าในชั่วพริบตาเดียว เหล่าชายชุดดำที่ตายก็ตาย ที่หนีก็หนี ไม่มีการไว้ชีวิตผู้ใดเลย ราวกับรู้แต่แรกแล้วว่าพวกเขารับคำสั่งจากผู้ใด

"หนีเร็ว!" ฮ่องเต้น้อยเห็นว่าสถานการณ์วิกฤตในที่เกิดเหตุได้ยุติลงแล้ว แต่วิกฤตของเขาเองยังไม่สิ้นสุด ดังนั้นจึงดึงหลงชีชีเพราะต้องการที่จะวิ่งหนี แต่ก้อนหินที่อยู่ข้างใต้เดิมทีก็ไม่มั่นคงนัก และเมื่อเขาขยับตัว ก้อนหินจึงถล่มลงมาทันที ร่างของหลงชีชีและฮ่องเต้น้อยดำดิ่งลงไปเป็นแนวเส้นตรง

“ช่วยด้วย!” ฮ่องเต้น้อยตะโกนร้องอย่างเสียงดังสะท้านนภา

เชือกหลิวซิงสั่วสองเส้นตกลงมาจากฟากฟ้า แล้วผูกเอวของทั้งสองไว้อย่างรวดเร็ว ก่อนดึงกระชากด้วยพลังมหาศาล และในพริบตาเดียว ทั้งสองก็ได้ขึ้นมายืนอยู่บนพื้นอย่างมั่นคงแล้ว

ฮ่องเต้น้อยตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว แล้วพูดอย่างอ้ำๆ อึ้งๆ "เสด็จลุง......"

ดาบยาวสองเล่มวางพาดอยู่บนไหล่ของหลงชีชีในเวลาเดียวกัน นางเงยศีรษะขึ้นและมองเข้าไปในดวงตาคู่หนึ่งซึ่งดูเย็นชายิ่งนัก

ต้องขอบคุณใบหน้าที่ฟกช้ำดำเขียวของนางที่ทำให้สวามีของนางจำนางไม่ได้

“ข้าช่วยเขาไว้!” หลงชีชีชี้ไปที่ฮ่องเต้น้อยและกล่าวอย่างจริงจัง

สายตาอันเย็นชาเคลื่อนไปยังพระพักตร์ของฮ่องเต้น้อย ฮ่องเต้น้อยก้มพระเศียรลงช้าๆ “ไม่ควรนับอย่างนั้น นางต้องการจับตัวหลาน จนทำให้หลานเกือบต้องตกเหวตาย”

เสด็จลุงมีสายตาที่เฉียบคม อย่างไรก็ต้องมองออกแน่นอนว่าเมื่อครู่เขาคิดจะหนี

ทุกคนตะลึงงัน ผู้ยิงธนูช่างเล็งได้อย่างแม่นยำยิ่งนัก ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้จะช่วยฮ่องเต้ไว้จริงๆ แต่น่าเสียดายที่นางหนีเคราะห์กรรมไม่พ้น

เชือกหลิวซิงสั่วพันรอบเอวของหลงชีชีจากด้านหลัง ทันใดนั้นนางก็บินขึ้นไป พร้อมกับถูกเชือกหลิวซิงสั่วรัดจนแน่น และในทันทีทันใดนางก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของคนผู้หนึ่ง

ที่ข้างหูของนางมีลมหายใจอันแผ่วเบาของคนผู้นั้น ซึ่งทำให้ผมที่ยุ่งเหยิงในบริเวณรอบใบหูของนางปลิวไหวเล็กน้อย หลังของนางแนบชิดกับหน้าอกของเขา แต่นางแทบจะไม่รู้สึกถึงการเต้นของหัวใจของเขาเลย

เขายกมือขึ้นเล็กน้อย ซึ่งพาดผ่านแขนของนางไป ท่าทางดูใกล้ชิดกันยิ่งนัก แต่กลับทำให้นางรู้สึกถึงความเหินห่างและเย็นชา

ร่างกายของหลงชีชีแข็งทื่อ และนางก็มองไปยังหนิงอ๋องที่ควบม้าอีกตัวอยู่ข้างๆ โดยไม่รู้ตัว แต่เห็นได้ชัดว่าหนิงอ๋องไม่สนใจนางด้วยซ้ำ เพราะง่วนอยู่กับการจัดการผู้ยิงธนู

จากนั้นเสียงที่ไม่แยแสและไร้ความใส่ใจก็ดังขึ้นที่ข้างหู "เปิ่นหวางเองก็ช่วยชีวิตเจ้าไว้เช่นกัน ถ้าเจ้าแพร่งพรายเรื่องวันนี้ออกไปแม้เพียงนิดเดียว เจ้าจะต้องตาย"

เขาลากยาวคำว่า "ตาย" และสิ้นสุดประโยคอย่างสวยงาม แต่มันกลับทำให้นางรู้สึกถึงไอสังหารที่พุ่งเข้ามาหาตัวนาง