ตอนที่ 107 ทำงาน
แล้วดึงผ้าห่ม นอนหลับ!
แต่ทรมานทาวัตที่อยู่ในห้องอาบน้ำแล้ว ค่ำคืนในสวนคฤหาสน์ก็เย็นพอแล้ว เขายังต้องอาบน้ำเย็นอีก ยืมอันนี้มาลดความร้อนแรงในตัวละกัน
ไม่รู้ว่าอาบไปนานเท่าไหร่ เขาถึงจะรู้สึกว่าความร้อนแรงในตัวลดลงไปแล้ว ลืมตาขึ้น น้ำไหลตามใบหน้าที่หล่อเหลาลงไปสู่หน้าอกที่เซ็กซี่ของเขา
เขาคิดไม่ถึงเลย ว่าความร้อนแรงที่ตนอยากจะเอาวรินทรจะโหดขนาดนี้ เพียงแค่การสัมผัสโดนนิดเดียว ก็ทำให้เขารู้สึกว่าเกือบจะห้ามไว้ไม่ไหวแล้ว
แมวตัวนี้ เขาต้องรีบอุ้มกลับบ้านแล้ว......
ตอนที่ทาวัตออกมา วรินทรก็ได้หลับไปแล้ว เหมือนกลัวจะโดนทาวัตกระทำเหมือนเมื่อกี้อีก ครั้งนี้เธอห่มหน้าเธอไว้ด้วย มีแค่เส้นผมที่อ่อนนุ่มโผล่ออกมา
เขาหัวเราะออกมาโดยไม่ได้ตั้งตัว เขาอยู่ในใจเธอหิวโหยขนาดนั้นเลยหรอ?
อีกอย่างถ้าเธอไม่สมยอม เขาไม่บังคับเธอแน่นอน
แต่ว่าดอกเบี้ยที่ติดตน เธอต้องคืน
วันที่สอง ตอนที่วรินทรตื่นขึ้นมา ผ้าห่มบนตัวก็ไม่อยู่แล้ว เธอรีบลุกขึ้นนั่ง แล้วล้วงจากล่างพื้น ก็ล้วงขึ้นมาได้จริงๆ
แล้วเธอก็นอนลงบนเตียงอีก หันตัวแล้วหลับต่อ
แต่ว่าตื่นมาแปปเดียวแล้วจะหลับต่อได้ยังไง?วรินทรปิดตาไปได้ไม่นาน ก็ลืมตาขึ้นอีกแล้ว
นอนไม่หลับยังไงก็นอนไม่หลับ ลุกขึ้นนั่ง แต่ว่าเธอพบว่า ปากของตนเหมือนโดนอะไรกัด บวมๆรู้สึกเจ็บนิดๆ ตรงคอก็รู้สึกไม่ค่อยสบายเท่าไหร่
เจอผีหรือไงวะ?เธอบ่นไปสักพัก เดินไปห้องอาบน้ำเตรียมตัวอาบน้ำ
“อรา้ยยยย!”ตอนที่เธอมองตัวเองในกระจก จึงกรี๊ดอย่างตกใจ ตนในกระจกไม่เพียงแค่ปากบวม คอและไหปลาร้าก็เต็มไปด้วยรอยประทับสตรอเบอรี่สีแดง ถึงจะโง่แค่ไหนก็คงจะรู้แล้วแหละว่าเกิดอะไรขึ้น!
ทาวัต!!
ดวงตาของวรินทรมีไฟลุก ไอ่ห่านี้กล้าดียังไงมาโฉยโอกาสกินเต้าหู้เธอตอนเธอหลับ!!
ทำอะไรไม่ได้ วรินทรได้แค่หาเสื้อที่คอเสื้อสูงๆมาใส่ ปล่อยผมลง ก็พอบังไว้ได้
ลงมาชั้นล่าง มาถึงห้องครัว ทาวัตกับกวินกำลังนั่งทานข้าวอยู่ตรงนั้น เห็นวรินทรลงมา กวินโบกมือทางเธอ
“มอนิ่งครับม๋ามี๊”
“มอนิ่งลูก”วรินทรจ้องทาวัตไปทีหนึ่ง สภาพนั้นเธออยากจะฆ่าหั่นศพทิ้งจริงๆ แล้วนั่งไปที่ที่นั่งตำแหน่งของตน
ทาวัตหรี่ตามองเธอไปแวบหนึ่ง ยิ้มอ่อน
“ม๋ามี๊ แดดดี๊ ทำไมไม่มีจูบมอนิ่งกันละครับ?”กวินลืมตาโตมองทาวัตกับวรินทรมองแล้วมองอีก สีหน้ามึนงง
มือที่จับแก้วนมวัวของวรินทรกระตุกที แล้วก็ทำให้นึกถึงภาพเมื่อคืนและสิ่งที่ตนเจอตอนเช้า รู้สึกละอายใจ
“เป็นเด็กเวลาทานข้าวห้ามพูดมาก ทานของแกไป”แล้วยื่นมือไปหยิบขนมปังมาหนึ่งอันยัดเข้าปากกวิน
กวินขมวดทั้งใบหน้า ม๋ามี๊ง่าวมาก นี้เขากำลังจะพัฒนาความสัมพันธ์ของเธอกับแดดดี๊!
“แต่ว่า บนทีวีเขาก็แสดงกันแบบนี้ไม่ใช่หรอ ใช่ะปะครับ แดดดี๊?”กวินหันหน้าไปมองทาวัต กระพริบตา
ทาวัตหัวเราะ “อืม ลูกพูดได้สมเหตุสมผลมาก”
หนังอะไรกันทำร้ายคนขนาดนี้ วรินทรบ่นเบาๆ ไม่พูดเรื่องที่เมื่อคืนทาวัตกินเต้าหู้เธอไปเท่าไหร่ จูบมอนิ่ง?อย่าแม้แต่จะคิด
“ม๋ามี๊?”กวินทำท่าทางน่าสงสารมองวรินทร
“ไม่ทราบว่ามีอะไรหรือเปล่าคะ?”
“เมื่อไม่นานนี้อิงดาวกับนวีนก็กลับบ้านเกิดไปแต่งงานแล้วค่ะ ส่วนอมันด้าเชื่อว่าคุณวรินทรก็น่าจะรู้ดี เพราะฉะนั้นห้องทำงานก็จะเหลือเพียงคุณวรินทรคนเดียว”เลขานิธูรพูดอย่างช้าๆเบาๆ
อิงดาวกับนวีนคบหากัน ?วรินทรรู้สึกตะลึงและเซอร์ไพร์มาก อีกอย่างพวกเขาก็โตมาด้วยกันตั้งแต่เด็ก แต่แค่คิดไม่ถึงว่าจะแต่งงานกันเร็วขนาดนี้
เธอกับทาวัตเปาะมีลูกกันส่ะละ แต่ว่าอย่าว่าแต่แต่งงานเลย แม้แต่เงาการแต่งงานยังไม่มี
“ครั้งก่อนที่ประชุมสรรหาคุณวรินทรทำได้ยอดเยี่ยมมาก ประธานจึงให้คุณวรินทรเลื่อนตำแหน่งเป็นนักออกแบบชั้นนำของCRค่ะ”
นักออกแบบชั้นนำ?วรินทรตะลึงนิดหน่อย “ฉันเพิ่งมาไม่นาน ยังไม่ค่อยเข้าใจรู้ลึกอะไรเกี่ยวกับCR จะรับผิดชอบได้ไง......”
“คุณวรินทรไม่ต้องผลักดันหรอกค่ะ สิ่งที่ประธานตัดสินใจแล้ว ไม่เก็บกลับมาแน่นอนค่ะ อีกอย่าง คุณวรินทรก็มีความสามารถจริงๆ”ไม่พูดก็ไม่ได้ เลขานิธูรจริงๆแล้วก็นับถือวรินทรมาก เธออายุน้อยแต่กลับมีพรสวรรค์มากมาย ได้รับสิ่งที่คนอื่นไม่รู้ว่าจะได้มาเมื่อไหร่
ถ้าบอกว่าทาวัตเป็นตำนานที่ควบคุมทั้งเมืองC งั้นวรินทรก็เป็นตำนานที่ควบคุมโลกแฟชั่น
วรินทรเงียบ เพราะถ้าอย่างนี้ วันหลังโอกาสที่จะเจอทาวัตก็ไม่เพียงแค่ใช้นิ้วนับแล้วแหละ แต่คือจะเจอทุกครั้งแม้ไม่จำเป็นต้องเจอ
ถ้ารู้ตั้งแต่แรก เธออยู่ที่คฤหาสน์ดีกว่า จะได้ไม่ต้องเจอหมาป่านี้ทุกวัน
“ประธานยังบอกอีกว่า เงินเดือนเป็นสองเท่าของเมื่อก่อน”เลขานิธูรนึกคำพูดสุดท้ายที่ทาวัตสั่งไว้ได้ จึงพูด
ทันใดนั้นดวงตาของวรินทรก็สว่างทันที สองเท่าสองเท่า!
เสมือนมีธนบัตรติดปีกบินมาหาเธอไม่อั้นนับไม่ถ้วน
ทาวัตจับประเด็นเธอได้ตรงนี้เลยมั่นใจขนาดนี้แน่ๆ!
ในเวลาเดียวกัน ทาวัตถือแก้วกาแฟแล้วนั่งอยู่หน้าโต๊ะทำงาน ไขว้ขา มองใบหน้าที่หล่อเท่ห์บนหน้าจอ ดวงตาสีฟ้าสุดหล่อของต่างประเทศ
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์
ก็รู้นี่นาว่าตอนที่หายไปกำลังท้อง ทำไมไม่ถามถึงเด็ก...