หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 114

ตอนที่ 114 วันเกิดของทาวัต

อย่างไรก็ตามหากว่าทาวัตได้รู้เรื่องก่อน ก็จะดีใจเข้าไปใหญ่

วรินทรคิดไม่ถึงว่ารอยแดงบนร่างกายนั้นถึงจะทายาไปแล้วก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้มาก เพียงแค่ทำให้เธอไม่คัยไม่เจ็บปวดเท่านั้น อาจเป็นเพราะผิวหนังของเธอนั้นไม่เหมือนคนอื่น ถึงจะทายาไปทั้งวัน ก็ไม่ได้เห็นผลอะไรที่ชัดเจนมาก

เมื่อเป็นแบบนี้ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะไม่ให้คนเห็น การที่วรินทรเพิ่งจะสามารถออกไปเดินเล่นได้

ยังโชคดีที่คฤหาสน์นั้นกว้างใหญ่ ถึงจะเดินไปเดินมาทั้งวันก็ไม่เบื่อ

แล้วยิ่งวันนี้เป็นวันเกิดของทาวัตอีก วรินทรก็ไม่มีเวลาไปเดินเล่น ทำได้แค่อยู่ในคฤหาสน์อย่างเชื่อฟัง

วรินทรก็เพิ่งรู้ว่า สถานที่จัดงานคือบ้านธัมรุจินันท์ ซึ่งไม่ใช่ที่นี่

ทาวัตไม่ค่อยชอบที่นี่เพราะมีคนเข้าออกตลอด แม้แต่ธารี เพราะหลังจากวันนั้นวรินทรก็ไม่ได้เจอหน้าเธออีก

แต่หัวใจที่เหมือนโดนมีดแทง ก็ยังไม่สามารถดึงมันออกได้

วรินทรได้เตรียมของขวัญเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คือเนคไทแบบใหม่ ซึ่งเธอก็ไม่ได้ใช้วิธีที่พิเศษใดๆ แค่เห็นครั้งแรกแล้วรู้สึกว่าเหมาะกับทาวัต ก็หยิบมาเลย

งานวันเกิดจะจัดขึ้นในตอนกลางคืน ที่บ้านธัมรุจินันท์ก็กำลังตกแต่งสถานที่ วรินทรกับกวินจึงไม่รีบมาก ก็ยังนั่งกินผลไม้บนโซฟาของห้องอาหาร

ทาวัตก็ออกไปข้างนอกตั้งแต่เช้า ที่บ้านธัมรุจินันท์ก็มีธรรศกับนรชัยและก็ยังมีน้าลิงที่กำลังตกแต่งสถานที่ โดยที่เขาไม่ต้องลงมือทำอะไรเลย

วรินทรคาดเดาว่า เขาคงจะไปหาธารีแน่ๆ

ธารีก็ตื่นนอนแต่เช้าตรู่ ก็ให้จันทร์ทราเชิญช่างแต่งหน้าชื่อดังจากต่างประเทศมาแต่งหน้าทำผมให้ และเลือกชุดเดรสแบบใหม่ล่าสุดของฤดูกาลนี้ เพื่อใช้ประโยชน์จากความสัมพันธ์กับทาวัต เธอจึงเลือกเสื้อแบบใหม่ทั้งหมดซึ่งเธอไม่ได้ใส่ และก็ไม่มีใครกล้าว่าเธอแม้แต่คำเดียว

งานเลี้ยงของคืนวันนี้ ธารีได้ใส่ชุดที่อลังการที่ดึงดูดสายตาผู้คนไปร่วมงาน และเพื่อเป็นการทำให้วรินทรตกตะลึง

เพื่อทำให้เธอกระจ่างว่า สรุปแล้วในใจของทาวัตให้ความสำคัญกับใครมากกว่า

ด้วยเหตุนี้ ธารีจึงใช้ความคิดในการแต่งตัวมาก ถึงแม่ว่าขาจะเดินไม่ได้ แต่ไม่ต้องห่วง เธอยังมีความสง่าและความสวย เธอต้องพึ่งพาสิ่งเหล่านี้เพื่อให้เป็นจุดเด่นในงาน

“เอ้อใช่จันทร์ทรา บริษัทของทาวัตมีสร้อยคอที่เขาออกแบบเองด้วยไม่ใช่หรอ? ช่วยไปเอามาให้หน่อย บอกว่าฉันต้องการ” ธารีพูดกับจันทร์ทราไปพร้อมๆกับใส่ตุ้มหูตรงหน้ากระจก

เธอเคยเห็นสร้อยเส้นนั้นแค่ครั้งเดียว และยังเป็นการไปเห็นรูปในมือถือของทาวัตอย่างไม่ได้ตั้งใจ เป็นสร้อยที่สวยมากเส้นหนึ่ง มีความหมายว่าคนที่รักเพียงหนึ่งเดียว

ได้ยินมาว่าสร้อยเส้นนั้นได้ถูกวางไว้ที่ตู้แสดงผลงาน ไม่มีใครกล้าไปหยิบมา

จันทร์ทรามองที่เธออย่างไม่สบายใจแล้วพูดว่า “คุณธารีคะ นั่นยิ่งไม่ใช่ของของคุณ ดังนั้น จันทร์คงจะไม่มีทางจะไปเอามาให้คุณได้หรอกค่ะ”

สร้อยคอเส้นนั้น เป็นสร้อยที่ทาวัตออกแบบเองกับมือ และยังเป็นแค่เส้นเดียวที่เขาออกแบบด้วย เธอเคยได้ยินเขาพูดว่า จะให้สร้อยเส้นนั้นกับคนที่เขาชอบตอนเด็กๆ ในวันนี้คนๆนั้นดูเหมือนจะเป็นวรินทรไปแล้ว

“ไม่ใช่ของฉัน? แล้วมันเป็นของใคร?” ธารีเริ่มจะไม่พอใจ ไม่พอใจที่ของที่ตัวเองหวังจะได้มานาน กลับตกไปเป็นของคนอื่น

เช่นเดียวกับชายที่เธอรักมาก ซึ่งตอนนี้ไม่ใช่ของเธออีกแล้ว

ครั้งหนึ่งเคยมีคนวิจารณ์ผลงานของเธอว่า ถ้าอธิบายจากหลักการออกแบบแล้ว ก็จะเห็นสไตล์และเอกลักษณ์ของนักออกแบบอย่างชัดเจน

พูดอีกแบบก็คือ งานออกแบบของเธอสามารถแสดงความเป็นตัวเธอออกมาได้

“อะไรนะ? คุณป่วยหรอ? งั้นเดี๋ยวผมไปเยี่ยมตอนนี้เลย” ประภาพที่เป็นคนสุขุมและมีน้ำเสียงที่นุ่มนวลก็เริ่มที่จะกังวลเป็นครั้งแรก เขาเป็นห่วงเธอจริงๆ

“ไม่ต้องหรอก ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร แค่แพ้น้ำหอมเฉยๆ พักสองสามวันก็หาย” วรินทรรีบปฏิเสธ ในใจคิดถึงธารีที่มีความสัมพันธ์กับทาวัตที่ไม่สามารถเข้ามาที่นี่ได้ ประภาพมาที่นี่ก็ไม่มีประโยชน์ สู้ไม่มาซะดีกว่า เสียเวลาเปล่าๆ

“แพ้น้ำหอม?”ประภาพก็หยุดคิดชั่วขณะ คิดไปถึงตอนที่พาเธอไปห้องทดลองน้ำหอม ตอนนี้แทบอยากจะเอาน้ำหอมที่อยู่บนโต๊ะโยนทิ้งไปเลย

เห็นชัดๆอยู่ว่าเมื่อเธอได้กลิ่นน้ำหอมจะรู้สึกคลื่นไส้ยังจะพาเธอไปดูอีก ไม่ว่าจะพูดยังไง มันก็เป็นความผิดของเขาเอง

“อื้ม” วรินทรไม่คิดว่าประภาพจะมีความรู้สึกผิด ก็หัวเราะออกไป “วันนี้เป็นวันเกิดของทาวัต ฉังจึงต้องรอเขาก่อน ค่อยเจอกันตอนฉันหายป่วยนะ”

“......” วันนี้วันเกิดทาวัต? ประภาพรู้สึกสับสนไปหมด เมื่อตั้งสติได้จึงลุกขึ้นมานั่งแล้วตอบไปว่า “ไม่เป็นไร ไม่แน่คืนนี้อาจเจอกัน คุณก็รักษาสุขภาพด้วยนะ”

“อื้ม โอเค” วรินทรตอบอย่างยิ้มๆ แล้วจึงวางสาย โดยที่ไม่ได้พิจารณาถึงความหมายในคำพูดของประภาพ จึงกินผลไม้และดูโทรทัศน์ต่อ

บางครั้ง การที่เป็นคนโง่ๆไม่รู้อะไรก็ยังดีกว่า

ประภาพเอามือลูบคิ้ว แล้วเอาหลังไปพิงที่หลังเก้าอี้ แล้วก็หมุนเก้าอี้ สายตาอันอบอุ่นของเขาก็จ้องมองไฟเพดาน

“นายก็รู้ๆอยู่ว่าถ้าเธอได้กลิ่นน้ำหอมแล้วจะคลื่นไส้แล้วยังจะพาเธอไปอีก นายกำลังคิดอะไรอยู่นะ?” ในห้องทำงานตอนนี้เขาได้ยินแค่เสียงของตัวเอง เสียงที่แฝงไปด้วยความโมโห ราวกับกำลังโทษตัวเอง