หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 117

ตอนที่ 117 ลูกก็มีแล้ว ยังจะพูดว่าไม่ได้เป็นอะไรกัน?

นักข่าวคนนั้นก็กลืนน้ำลาย เมื่อเห็นทาวัตแล้วก็รู้สึกกลัว แต่ก็ได้แต่ก้มหัว

“ปกเกศ” ทาวัตพูดด้วยน้ำเสียงที่เข้ม

“คุณชาย” ปกเกศไม่รู้ว่าจะต้องมาอยู่ข้างๆทาวัต จึงต้องก้มหัวตามไป

“หลังจากที่พาเขาออกไป ในหนึ่งวันนี้ ผมหวังว่าจะไม่เห็นสำนักพิมพ์นี้อยู่อีก” ทาวัตพูดจบ แล้วก็กวาดสายตาเพื่อเตือนนักข่าว แล้วก็พาวรินทรออกไปจากกลุ่มคนนี้

นักข่าวคนนั้นก็หน้าซีด เขารู้ว่านี้มันจบแล้ว ไม่เพียงแค่ทำงานพลาด ยังจะทำให้ทั้งสำนักพิมพ์ต้องเดือดร้อนอีก

ปกเกศจึงใช้มือข้างเดียว แล้วค่อยๆดึงนักข่าวคนนั้นออกไป

นักข่าวคนอื่นๆเห็นเหตุการณ์ก็รู้สึกสั่นอย่างรู้แรง เพราะเมื่อกี้ นักข่าวคนนั้นแค่อยากจะเข้าใกล้วรินทรแค่นั้น แต่ถูกทาวัตเห็นเข้า จึงโดนแบบนี้

เรื่องนี้ทำให้พวกเขาเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งว่า บางคน ก็ไม่ควรไปยั่วโมโหเขา แม้แต่การเข้าไปใกล้ก็ไม่ได้.......

คาร่าเห็นทาวัตพาวรินทรเดินไป จึงเริ่มตามหานรชัย สุดท้ายก็ล็อคเป้าหมายที่มุมเล็กๆ ดวงตาก็เริ่มแววเป็นประกาย จึงก้าวเท้าที่ใส่ส้นสูงไปตรงนั้น

ขณะที่เดินก็คิดด่าในใจ โดยปกติเธอไม่ใช่คนใส่ส้นสูง คืนนี้มาใส่ พรุ่งนี้เช้าขาของเธอคงจะต้องบวมแน่ๆ

“โอเคล่ะ ปล่อยฉันเถอะ” วรินทรส่งสัญญาณให้ทาวัตปล่อยมือ เมื่อมองไปด้านหลัง พวกนักข่าวที่ไม่สบอารมณ์ก็แยกย้ายไปกันหมดแล้ว

แต่ที่เธอไม่เข้าใจคือ ทำไมทาวัตถึงให้นักข่าวเข้ามาเยอะขนาดนี้?

“ลูกล่ะ?” ทาวัตยืนนิ่ง แล้วถามคำถามสำคัญกับวรินทรที่เพิ่งเข้ามาเมื่อสักครู่

นี่มันเป็นงานเลี้ยง ส่วนสำคัญของงานก็คือกวินกับวรินทร ตอนนี้วรินทรมางานแล้ว กวินไม่ได้มา ถ้าดูจากการที่กวินตัวติดกับวรินทรแล้ว มันก็ดูแปลกๆจริงๆ

“ไม่ได้มา” วรินทรก็ตอบตรงๆ เวลาตอนนี้ งานเลี้ยงควรจะเริ่มได้แล้ว ทำไมบรรยากาศในงานถึงรู้สึกแปลกๆอย่างนี้

“เกิดอะไรขึ้น?” ทาวัตกระพริบตา สายตาแสดงออกถึงความกังวล ลูกไม่สบายหรอ?

“ไม่มีอะไร ลูกแค่ไม่อยากมา ดังนั้น ฉันจึงให้เขาอยู่ที่บ้าน” ทักษะการโกหกของวรินทรนับวันยิ่งเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ เธอได้พูดออกมาโดยที่สีหน้าไม่เปลี่ยนแปลง

ทาวัตเริ่มจะยิ้มออกมา แล้วหันไปมองที่วรินทรอย่างเย็นชา “แปดสิบเปอร์เซ็นต์ของเรื่องคือคุณบังคับให้ลูกอยู่บ้านเองใช่มั๊ย?ผมจะให้คนไปรับลูกมา ”

“ไม่จำเป็นหรอก” วรินทรพูดออกมา “ไปรับมาแล้วคุณจะทำอะไร?บอกทั้งโลกว่าเขาเป็นลูกชายคุณ? หลังจากนั้นทั่วทั้งโลกก็จะรุมล้อมถามว่าแม่ของลูกคือใครหรอ? ทาวัต นอกจากลูกแล้ว พวกเราเป็นอะไรกัน?”

ทาวัตก็ไม่ได้สะทบสะท้าน ความพูดของวรินทรทำให้เขาคิดอะไรได้บางอย่าง

คนรัก? สามีภรรยา? ก็ไม่ใช่

นอกจากกวินแล้ว ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่ได้เป็นอะไรกันจริงๆ

แต่ว่า ทาวัตก็ยังไม่สบายใจ เธอพูดออกมาชัดเจนขนาดนี้ แสดงให้เห็นถึงความสัมพันธ์ที่ชัดเจน

พอคิดได้ดังนั้น บอสใหญ่ทาวัตได้ทำกิริยาที่ทำให้คนตกตะลึง

“ทุกคนก็ได้ยินมาจากจันทร์ทราน่ะค่ะ วันนี้เป็นวันเกิดคุณ ฉันเลยมาอวยพรให้คุณเป็นการพิเศษ” ธารีพูดแบบยิ้มๆ พร้อมกับนำของขวัญที่อยู่ในมือให้ทาวัตดู

คราวหน้าจันทร์ทราต้องโดนจัดการ

“หลังจากนี้ถ้ามีธุระอะไร ก็ฝากมากับจันทร์ทรามาก็ได้นะ ขายังเดินไม่สะดวก รักษาให้หายก่อนเถอะ” ทาวัตรับกล่องของขวัญแล้วส่งต่อไปให้ปกเกศ แล้วพูดกับธารีด้วยน้ำเสียงอันอบอุ่น

ธารีรู้สึกปลื้มใจ แล้วพูดกับทาวัตด้วยเสียงหวานๆว่า “โอเค ฉันรู้ว่าคุณเป็นห่วงฉันมากที่สุด”

พวกนักข่าวก็เริ่มที่จะตั้งคำถามกับฐานะของธารี ที่สามารถทำให้ทาวัตเป็นกันเองขนาดนี้ จะต้องไม่ใช่คนธรรมดา ไม่แน่ว่าอาจจะเป็นคนโปรดของวรินทรก็ได้แต่ก็ไม่แน่ใจนัก

วรินทรมองพวกเขาเอาเงียบๆ แต่ก็ไม่ได้อารมณ์เสีย ได้แต่มองดูอย่างไร้ความรู้สึก

เธอไม่เคยเห็นทาวัตพูดกับคนอย่างใส่ใจขนาดนี้ น้ำเสียงที่ทั้งอบอุ่นและอ่อนน้อม ใส่ใจมาก ราวกับคุยกับแฟนของตัวเอง

เพราะอย่างน้อย ก็ไม่เคยพูดกับเธอแบบนี้

วรินทรก็ไม่รู้เลยว่า ทาวัตพูดกับเธอคนนั้นด้วยความใส่ใจอย่างอบอุ่นมาหลายครั้งแล้ว แค่เธอไม่ได้สังเกตเท่านั้นเอง

“พวกคุณคุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวฉันไปหาคาร่าก่อน ” วรินทรพูดด้วยรอยยิ้ม แล้วก็หันหลังไปอย่างไม่มีเยื่อใย

ทาวัตได้แต่อึ้ง มองด้านหลังของวรินทรแล้วได้แต่สับสน

ในคำพูดและการกระทำของตัวเอง ดูๆแล้ววรินทรไม่ได้แคร์ อยากจะใช้วิธีนั้นมาทดสอบเธอ แต่ที่สุดแล้ว เขาไม่ค่อยมีความมั่นใจในตัวเองเลย อีกอย่างก็คือ ทาวัตในสายตาของวรินทร ยังจะเชื่อใจอะไรได้อีก?