หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 127

ตอนที่ 127 พี่ชาย ฉันกลับมาแล้ว！

เอาคัตเตอร์บัตออกมาจากถุงไม่กี่อัน ทาวัตนั่งอยู่บนเตียง ระยะค่อนข้างที่จะใกล้วรินทร ก็กำลังจะไปดึงเสื้อส่วนหัวไหล่ของเธอ

“เดี๋ยวก่อน ฉันเอง”วรินทรรีบจับเสื้อของตนไว้ทันที น้ำเสียงอ่อนหวาน มีความรู้สึกอายนิดหน่อย

เธอมองหน้าทาวัตท่าทางรอเธอถอดแต่ก็ไม่ได้มีแววตาที่ทะลึ่งหรือโรคจิตอะไร รู้สึกว่าตนเองคิดมากไปจริงๆแหละ ทาวัตคงไม่ใช่คนที่ชอบโฉยโอกาสคนอื่นหรอกมั้ง？

ที่จริงแล้วคุณวรินทร คุณเชื่อผิดไปแล้วแหละ

ทาวัตเป็นคนที่ชอบโฉยโอกาสคนอื่นมากๆ แต่แค่ไม่ได้แสดงออกมาให้เห็นเท่านั้นเอง

เจ้านายคนนี้ที่ดำทั้งไส้ รู้จักปล่อยเชือกยาวตกปลาใหญ่ ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลา รอมีโอกาสปุ๊ป คุณอยากจะวิ่งยังวิ่งไม่ทันเลย ก็โดนกลืนกินเข้าไปก่อนแล้ว

วรินทรหันหน้าทรงไข่ไปอีกทาง ไม่ไปมองหน้าทาวัตที่เสมือนปีศาจแต่ก็หล่อ เหมือนหัวใจกำลังตีกลอง พูธงพูธง เต้นจนเธอตั้งตัวไม่ได้

ภูมิต้านทานของเธอสามารถต้านทานผู้ชายที่หล่อเสมือนเทวดาได้ แต่ว่ากับทาวัตเธอทำอะไรไม่ได้เลย

“ทาวัต”วรินทรพูดขึ้นมากระทันหัน หันหน้าไปมองทาวัต ดวงตาประกาย เหมือนกำลังจะพูดอะไรสักอย่าง

“อื้ม？”เขาตอบไปคำหนึ่ง ยักคิ้วมองเธอ เสียงต่ำมีเสน่ห์ ท่าทางดึงดูดคนจนทนไม่ไหว

แก้มของวรินทรแดงอมชมพู ปากจู๋ ใบหน้าท่าทางอ้อนวอน“คุณนั่งทับขาฉัน ชาเลย......”

มือที่ถือคัตเตอร์บัตก็กระตุกไปที คิ้วเต้นไปไม่กี่ที เขาไม่ควรคาดหวังว่าเธอจะพูดคำโรแมนติกให้เข้ากับบรรยากาศตั้งแต่แรก!

วรินทรกระพริบตา มองทาวัตที่สีหน้าเริ่มแย่ลงลุกขึ้นยืน เธอพูดอะไรผิดหรอ?

“เรื่องที่เกิดขึ้นกับบ้านพูลสวัสดิ์ เป็นฝีมือคุณใช่ไหม？”วรินทรจัดเสื้อที่ไหล่ดีดี ทุบขาที่ชาไปด้วยแล้วถามเขาไปด้วย

แววตาทาวัตประกายเบาๆ โยนคัตเตอร์บัตเข้าไปในถังขยะ“ไม่ใช่”

ห้ะ ไม่ใช่หรอ？

วรินทรขยับมุมปากไปมา นอกจากทาวัตเธอคิดไม่ออกจริงๆว่าใครเป็นคนทำ

แต่ว่าเป็นไปไม่ได้ที่ทาวัตจะโกหก งั้นคนที่ระเบิดบ้านพูลสวัสดิ์ทิ้งคือใคร?

หรือว่าจะเป็นเรื่องบังเอิญจริงๆ?

บาดแผลของวรินทรรักษาไปหนึ่งอาทิตย์เต็มๆถึงจะมีผลที่ชัดเจนออกมาหน่อย ถึงแม้ว่ายังคงเจ็บอยู่ แต่ก็ยังดีกว่าช่วงก่อนที่ขยับแค่นิดเดียวก็เจ็บจนต้องกัดปากกัดฟัน ดีขึ้นเยอะเลย

โชคดีนะที่งานออกแบบออกมาเป็นรูปเป็นร่างแล้ว แค่เพิ่มเติมนิดหน่อย ก็สามารถทำสำเร็จได้แล้ว

ถึงจะเป็นแบบนั้น แต่แผลของวรินทรอยู่ที่ไหล่ขวา มือขวาอยากจะจับดินสอ ก็ไม่ง่ายเลยนะ

พาทา

วรินทรนั่งอยู่บนเก้าอี้อาบแดดที่ระเบียง มองดินสอที่หล่นลงพื้นซ้ำๆนับครั้งไม่ถ้วน ไม่มีอารมณ์ไปเก็บมันขึ้นมาแล้ว

เหลือระยะเวลาที่สันติกำหนดไว้ให้แค่หนึ่งอาทิตย์ วรินทรรู้ดี ถึงจะให้เวลาสองอาทิตย์ เธอก็ไม่สามารถหายดีหมด

แต่ว่า เธอก็รู้สึกไม่อยากปล่อยโอกาสครั้งนี้ไป สำหรับชุดน้ำหอมนั้น เธอก็มีความมั่นใจมากนะ

เป็นทาวัตแน่นอน！

มั่นใจมาก ทีนาร์เดินไปที่ระเบียง น้ำเสียงที่กลมกล่อม“พี่ชาย ฉันกลับมาแล้ว！”

วรินทรที่กำลังเคร่งเครียดก็ตกใจเสียงของเธอ แล้วหันหน้าไปมอง

ทีนาร์ ถึงแม้ว่าจะเคยเจอกันตอนเด็กๆ แต่ว่าเธอก็ยังคงจำเธอได้

คิดไม่ถึงเลยว่าเธอกลับประเทศตั้งนานแล้ว แต่เพิ่งมาเจอเธอวันนี้

ทีนาร์ตกใจตะลึงจนตาโต จ้องวรินทรด้วยท่าทางที่เหมือนไม่อยากจะเชื่อ เช่นเดียวกันเธอก็ยังคงจำได้

“ไม่เจอกันนาน ทีนาร์”วรินทรยิ้มอ่อนที่มุมปาก ใช้สายตาที่เฉยๆมองเธอ

“เธอ เธออยู่ที่นี้ได้ยังไง？！”ทีนาร์ดึงสมาธิกลับมา เดินไปตรงหน้าวรินทร ครึ่งตะลึงครึ่งวุ่นวายแล้วมองเธอ

“นี้เป็นที่ที่เธอควรมาหรอ？ทำไมเธอต้องมาเกาะแกะพี่ชายฉันไม่ปล่อยสักที？”สีหน้าของทีนาร์เบี้ยวบูด จ้องวรินทรด้วยความไม่ชอบใจ

“เห้อะๆ”วรินทรห้ามไม่ได้ที่จะขำออกมา เธอเกาะแกะทาวัต？เธออยากจะหลบหนีเขายังไม่ทันเลยจะไปเกาะแกะเขาเนี่ยนะ？คนของบ้านธัมรุจินันท์มีความคิดที่เหมือนกันตั้งแต่เกิดทุกคนเลยใช่ไหม คิดว่าไม่ว่าใครเข้าใกล้พวกเขาก็มีเป้าหมายไปหมดงั้นหรอ？

แน่นอนคนพวกนี้ที่แลดูสูงส่งดูแพงสง่า ที่จริงแล้วร้ายกาจกว่าคนทั่วไปซะอีก

“เธอหัวเราะอะไร？”ทีนาร์เชิดหน้าขึ้นด้วยความโอ้อวด ใช้สายตาที่่รังเกียจดูถูกมองวรินทร

“ใช่ฉันหรือเปล่าที่เกาะแกะพี่ชายเธอ เธอควรไปถามเขาเองนะ！แค่เขาบอกให้ฉันไป ฉันรับประกันว่าจะไปจากที่นี้ตอนนี้เลย”วรินทรสามารถนึกภาพออกแล้ว ภาพที่ตอนทีนาร์เห็นกวินแล้วตกใจหนักกว่าเก่าจะเป็นยังไง