หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 13

ตอนที่ 13 มีคนกระโดดตึก

เวลาที่ทาวัตให้กับเธอคือสามวัน ตอนนี้ผ่านไปแล้วสองวัน

ตอนแรกวรินทรคิดจะไปหาคนคนนั้นขอยืมเงิน แล้วพาแม่หนีไปจากที่ที่วุ่นวายนี้ ให้ทาวัตหาเธอไม่เจอ แต่โทรหาคนคนนั้นไม่ติด

ในขณะที่เธอรีบร้อนไม่รู้จะทำอย่างไงดีก็มีโทรศัพท์จากโรงพยาบาลโทรมาหา

“คุณวรินทร ขอถามหน่อยค่ะ วันนี้คุณได้มาที่โรงพยาบาลหรือเปล่า แถมยังพาแม่คุณออกจากโรงพยาบาลหรือเปล่าคะ ?”

วรินทรตกใจ“ทำไมหล่ะ แม่ผมไม่ได้อยู่ที่โรงพยาบาลเหรอ ?”

วันนี้เธอมีเรียนอยู่ที่โรงเรียนทั้งวัน ไม่ได้ไปที่โรงพยาบาลเลย

“คืออย่างงี้ค่ะ เช้าวันนี้ตอนที่พยาบาลไปตรวจห้อง พบว่าคุณทมยันตีแม่ของคุณไม่อยู่ที่ห้อง และวันนี้ทั้งวันก็ไม่ได้กลับมา พวกเราหาทั้งโรงพยาบาลก็ไม่เจอ ดังนั้นจึงอยากถาม...”

“คุณพูดอะไรนะ ?”วรินทรตัดบทคำพูดของพยาบาล“แม่ฉันหายไปรึ”

เธอโยนโทรศัพท์ทิ้ง ไม่ได้สนใจพยาบาลพูดอะไรอีก รีบวิ่งออกจากห้องเรียน วิ่งไปถึงหน้าโรงเรียน โบกแท็กซี่และไปโรงพยาบาลทันที

ตลอดทางใจของเธอกังวลอย่างมาก

แม่หายไปได้ยังไง ?

ท่านไม่อยู่ที่โรงพยาบาลแล้วจะไปที่ไหนได้ ?

วรินทรไม่เข้าใจจริงๆ อยู่ดีๆคนป่วยไตวายขั้นสุดท้ายจะหายไปจากโรงพยาบาลได้อย่างไง

เพราะหน้าโรงพยาบาลห้ามจอดรถ คนขัยรถจึงจอดรถที่ด้านตรงข้ามของถนน วรินทรรีบร้อยจ่ายเงินไปแล้วผลักประตูก้ลงรถ แต่ไฟเขียวพอดี เธอไม่ทันคิดเลยรีบข้ามถนนไป

จนไม่ได้สังเกตว่ามีรถบรรทุกขนาดใหญ่คันหนึ่งผ่าไฟแดงวิ่งมาทางเธอ

“ปิ๊บบบบบ”ได้ยินเสียงดังแสบแก้วหู รถบรรทุกแล่นผ่านไปแบบกระฉันชิดไหล่เธอ วรินทรล้มลงไปที่ข้างถนน ทันใดนั้นมีมือขนาดใหญ่กอดที่เอวของเธอไว้ เธอตกใจอกสั่นขวัญตา หันหน้ากลับมองเจ้าของของมือใหญ่คู่นั้นอย่างงุนงง

เห็นเป็นทาวัตนั่งอยู่บนพื้น ประคองร่างเธอเอาไว้ สีหน้าของเขามีความโมโห

คนคนนี้อ่อนแอกว่าที่เขาคิดเอาไว้ ไม่เหมือนผู้ชายแม้แต่น้อย

วรินทรเดินกะเผลกไปยังตึกผู้ป่วยใน พยาบาลที่ดูแลแม่ของเธอลงจากตึงมาพอดี มองเห็นเธอแล้วถามอย่างตกใจ“คุณวรินทร คุณเป็นอะไรคะ ?”

วรินทรไม่ตอบแต่ถามว่า“ได้ข่าวแม่ผมไหม ?”

“ยังเลยค่ะ พวกเราหาทั่วโรงพยาบาลแล้ว.....”ขณะที่พยาบาลกำลังพูดอยู่ ก็มีเสียงตะโกนมาจากด้านหลัง

“รีบมาดู ! มีคนกระโดดตึก !”

วรินทรตกใจ เงยหน้าขึ้นไปมองที่ยอดตึก

ภายใต้แสงอาทิตย์ที่สว่างจ้า ผู้หญิงคนหนึ่งใส่ชุดคนไข้ยืนอยู่ที่ดาดฟ้าของชั้นยี่สิบ ขาหนึ่งข้างยื่นออกมานอกราวกั้น

วรินทรมองแวบเดียว ก็รู้สึกว่าเจ็บจนหน้ามืดราวกับใจถูกคนอื่นจับอยู่ ผู้หญิงที่ยืนอยู่ดาดฟ้าบนนั้น ถ้าไม่ใช่แม่ของเธอจะเป็นใครไปได้หล่ะ ?!

ตาคู่นั้นของเธอแดงก่ำ ตะโกนออกไปเสียงดัง“แม่——”