หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 144

ตอนที่144 เธอกำลังทำอะไร

เดิมทีเขาก็ไม่คิดเล็กคิดน้อยหรอก แต่ว่าพอได้ยินคำว่า วริน แล้วเขากลับหยุดเดิน

ชนุตรพยักหน้า มองเขาอย่างตื่นตัวกลับรู้สึกว่าเขานั้นจะยื่นขอเสนอเพื่อให้ชดใช้ค่าเสียหายแต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ใช่แบบนั้น

มุมปากของทาวัตค่อยๆยกขึ้น พูดอย่างไม่ร้อนรนและไม่ใจเย็นว่า “ในเมื่อเป็นอย่างนี้ งั้นก็รบกวนคุณชนุตรเอาค่าเสียหายให้วรินด้วย ส่วนจะเท่าไหร่นั้นก็แล้วแต่คุณจะเห็นชอบก็แล้วกัน”

พูดจบก็หันหลังกลับไปยังห้องคนไข้ที่วรินทรนั้นอยู่

ชนุตรอึ้ง เป็นครั้งแรกที่เขาพบว่ามีคนแผนสูงที่ต้องการได้ค่าเสียหายอย่างนี้อยู่

ถ้าแบ่งให้น้อยไปแสดงว่าเขาบริสทธิ์ใจไม่พอ แต่ว่าถ้าแบ่งมากก็จะดูเหมือนเขาไม่มีอะไรที่ต้องเสียหาย แต่ฝ่ายที่ต้องเสียหายกลับเป็นบริษัทดาวรุ่ง

เช่นนี้ แล้วชนุตรก็ผ่ายไหล่ เดินจากไปอย่างไม่สนใจ

ทาวัตอุ้มวรินทรมาที่ลานจอดรถของโรงพยาบาล เปิดที่นั่งเบาะเสริมเพื่อให้วรินทรได้เข้าไปนั่ง หลังจากนั้นก็กลับไปยังที่นั่งคนขับแล้วสตาร์ทรถขับออกไป

วรินทรใบหน้าขื่มขม จากมาได้แล้วแต่ว่าเพียงไม่นานก็ถูกลากกลับไป

บวกกับที่ร่างกายของเธอนั้นได้รับบาดเจ็บยังไม่ถึงอาทิตย์ไม่ต้องคิดว่าจะฟื้นคืนให้หายเหมือนแต่ก่อนแล้ว

แต่ว่าไม่ได้ยินดีนักก็ถูกจับกลับไปอย่างนี้

วรินทรถอนหายใจเบาๆ หันหน้าออกไปมองที่หน้าต่าง แต่ว่าสายตาที่จ้องอยู่นั้นกลับไม่ใช่บรรยากาศภายนอกหน้าต่างแต่กลับเป็นมุมสะท้อนของหน้าต่างรถเป็นใบหน้าของทาวัต

ทุกครั้งที่มองนั้นใจสั่นถึงขั้นหายใจไม่ออก แม้ว่าวรินทรจะปกปิดไว้สุดกำลังแต่ว่าเธอต้องยอมรับว่าทาวัตนั้นเป็นคนที่เกิดมาแล้วน่าดึงดูด

ผู้ชายทุกคนที่วรินทรเคยพบนั้นรวมไปถึงพี่ชายที่หน้าตาเธอั้นก็ไม่เท่าทาวัตที่น่าดึงดูด

นั่นไม่เหมือนกันอยู่ที่ว่าความดึงดูดนั้นพบกันครั้งแรกที่จะมีอาการนี้ แต่เมื่อไม่ว่าคุณจะมองยังไงมองเมื่อไหร่ก็ดึงดูดสายตาของคุณทุกเมื่อ

วรินทรไม่ได้บ้าผู้ชายแต่ว่ามองเขาอย่างนี้หัวใจก็เต้นระส่ำระสาย

เธอยื่นมืออกมาโดยไม่รู้ตัว วางไว้หน้าต่างรถร่างกายนั้นขัดขวางทัศนะในการมองของเขา นิ้วมือที่อยู่บนหน้าต่างค่อยๆวาดภาพสเกตของเขา

วาดระเอียดจนขนตาก็ไม่เว้น

“เธอกำลังทำอะไร”เสียงของเขาค่อนข้างดังขึ้นในความเงียบอย่างกระทันหัน ทำให้วรินทรตกใจเก็บมือไม่ทัน

ทาวัตแค่เห็นว่าเธออิงหลังนั้นไม่รู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่สงสัยเลยถามขึ้นมา

ร่างกายของวรินทรกลับมาขึงตึงโดยเร็ว แอบคิดเงียบๆว่าเมื่อกี้นี้เขาคงไม่เห็นกริยาท่าทางและความคิดของตัวเอง เก็บความโชคนี้นั้นไว้ในใจนิ้วมือนั้นก็เช็ดบนหน้าต่าง “ไม่มีอะไร เห็นว่ากระจกรถมันเปลื้อนเลยเช็ดให้”

ท่าทางที่ไร้เดียงสาอย่างนี้ ไม่ว่าวรินทรจะตายไปก็ไม่สามารถบอกให้ทาวัตฟังได้

ทาวัตไม่ได้พูดอะไรต่ออีก สายตาทอดมองไปข้างหน้า ฟ้ามืดลงแล้ว เห็นรถเมล์สวนทางเปิดกระพริบแสงไฟ แสงเข้ามาในรถแล้วไม่นานก็มืดต่อ

เป็นอย่างนี้ด้วยแสงไฟที่วนเวียนไปมา

“เธอรู้ได้ไงว่าฉันอยู่ที่โรงพยาบาล” วรินทรไม่ชอบบรรยากาศที่เงียบๆก็เลยพูดขึ้นมา

ทาวัตพยักหน้าเบาๆ อุ้มวรินทรขึ้นไปชั้นบน

พี่ลิงเรียกฉากนี้ว่ากลับมาหวานกันโดยอัตโนมัต ยิ้มอย่างเบิกบานใจแล้วก็เช็ดจานกระเบื้องเคลือบต่อ

ทีนาร์ออกมาจากห้องพอดี เห็นภาพวรินทรอยู่ในอ้อมกอดของทาวัตเหมือนนกเกาะคน ในใจก็โกรธขึ้นมาฉับพลันมือกอดอกเดินตามทาวัตเข้าไปในห้องของพวกเขาท่าทางฮึดฮัด

“โอ้โห ขนาดเดินยังต้องให้คนอุ้มสำออยเสียจริง” คำพูดเสียดสีออกมาจากปากสีแดงพร้อมกับใบหน้าที่สวยงามของทีนาร์

เธอไม่ชอบวรินทร ถ้าไม่ใช่เพราะโทรศัพท์เกิดปัญหา เธอจะเอารูปให้ทาวัตดูเป็นแน่

ตอนที่โทรศัพท์ถูกเขวี้ยงโดยทาวัตนั้น ซิมการ์ดและซิมโทรศัพท์นั้นพังไปพร้อมกัน ถึงแม้จะเอาไปใส่กับเครื่องใหม่ก็ไม่มีทางกลับมาดูได้

พอคิดมาถึงตรงนี้ทีนาร์ยิ่งโกรธเข้าไปใหญ่ โอกาสดีอย่างนั้นแต่เธอลังเลจึงพลาดขนาดนี้ ไม่แน่นะว่าอาจจะเหนี่ยววรินทรให้ตกลงไปได้

แต่ว่าเธอไม่รู้หรอกว่าทาวัตนั้นได้เห็นรูปนั้นเรียบร้อยแล้วกลับไม่ได้โกรธวรินทร ถ้าเธอรู้เกรงว่าในใจนั้นคงไม่สบายมากขึ้น

ทาวัตวางวรินทรเบาๆไว้บนเตียงที่นุ่มสบาย เขายื่นมือออกมาข้างเตียงอีกด้านหนึ่งเอาหมอนให้วรินทรนั้นอิงหลัง ก็ได้ยินคำพูดเสียดสีที่ทีนาร์ได้เอ่ยขึ้น

“วรินถูกรถชนได้รับบาดเจ็บ เธอรู้ไม่ใช่หรอ ใครสั่งสอนเธอให้ใจดำอย่างนี้” ทาวัตคิ้วขมวดในตาจับจ้องไปที่ทีนาร์ รอบกายแพร่กระจายไปด้วยอารมณ์ไม่พอใจ

ทีนาร์เผยอปากขึ้นยังมีความกลัวในตัวทาวัตอยู่บ้าง ดังนั้นกระทืบเท้าด้วยความโกรธทีหนึ่งแต่ไม่ได้พูดว่าอะไร

ในขณะที่อารมณ์ของทีนาร์กำลังจะเย็นลงนั้นก็ต้องทำให้เธอนั้นตะลึงงันไปอีกยก

“แดดดี้กับหม่ามี๊กลับมาหรือยังครับ” กวินได้ยินเสียงฝีเท้ามาจากทางนี้เลยวิ่งออกมาดู ได้ยินเสียงที่อยู่ในห้องนอนดังนั้นเลยเปิดประตูเข้าไป