หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 160

ตอนที่ 160 ผมไม่เคยพูดเล่น

ทุกครั้งที่วรินทรอยู่ด้วย เขาไม่มีเธอในสายตาเลย

ธารีปิดตาลงอย่างขมขื่น เธอเสียขาสองข้างไปก็เพื่อเขา ทำไมยังไม่แต่งงานกับเธออีก?

“ระหว่างพวกเขา ไม่ใช่ว่าจะเข้าไปก้าวก่ายได้”คาร่าพูดอย่างจุดประเด็น

ดวงตาธารีส่องประกาย ยิ้มอ่อนโยน “ทาวัตเขาก็เคยพูดว่าถ้าอยากแต่งงานล่ะก็ เขาจะพิจารณาฉันก่อนเลย” ก้มหน้าก้มตาพูดอย่างเขินอาย

คาร่ากับวรินทรมองหน้ากัน โกรธปนเหม่อลอย

“หมายความว่ายังไง?”วรินทรมองธารีอย่างสงสัย เธอไม่เข้าใจจริงๆ ว่าทำไมถ้าจะงานจะต้องพิจารณาเธอก่อน? พวกเขามีความสัมพันธ์อะไรกัน?

“ก็หมายความว่าทาวัตจะแต่งงานกับฉันยังไงละคะ” ธารีมองเธออย่างเขินอาย จากนั้นก็ฉาบยิ้มบนปาก

ดูเหมือนว่าทาวัตจะแต่งงานกับเธอ

“อ๋อ”วรินทรพยักหน้า ในใจกระสับกระส่าย

ทาวัตแต่งงานกับเธอ? แปลว่าก่อนหน้านี้คือล้อฉันเล่น?

คาร่าอยู่ข้างๆฟังแล้วรู้สึกกังวล ยัยธารีนี่ไม่ได้มีเจตนาดีแน่ พูดกับวรินทรแบบนี้ ไม่ใช่ว่าจะเสี้ยมให้ความสัมพันธ์วรินทรกับทาวัตเกิดความบาดหมาง?

แต่วรินทรคือยัยโง่ เชื่อไปแล้วล่ะมั้ง?

“คุณไปรอผมในรถ” ทาวัตไม่รู้กลับมาร้านอาหารตั้งแต่เมื่อไหร่ มองไปที่ธารี แต่พูดกับวรินทร

“ทาวัตคะ?”ธารีเหม่อไป นึกว่าทาวัตพูดกับเธอ

“ฉันขอตัวไปกับคาร่าก่อน” วรินทรยักไหล่ ธารีเพิ่งพูดทำให้เธอไม่สบายใจสำเร็จ เธออยากไปจาผู้ชายคนนี้ให้ไกล!

“กลับมา”ทาวัตมองที่วรินทร นำกุญแจรถในมือยื่นให้เธอ

จะให้เธอไปรอในรถ? วรินทรหยิบกุญแจรถ โต้ตอบช้าไปนิด คาร่าทนมองต่อไปไม่ไหวเลยลากวรินทรออกมาจากร้านอาหาร

เมื่อไหร่ยัยวรินทรจะฉลาดต่อหน้าทาวัตขึ้นบ้าง เธออยากจะร้องไห้!

ทาวัตมองวรินทรกับคาร่าออกไป นั่งลงไขว่ห้าง สายตามองจ้องธารีตรงหน้า

ธารีดีใจที่ทาวัตปล่อยให้วรินทรออกไป ให้เธออยู่ต่อ มองเขาด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม สายตาหวานเยิ้ม “ทาวัตคะ คุณอยากจะพูดอะไรกับฉันหรือเปล่า?”

“คุณเพิ่งพูดว่าผมจะแต่งงานกับคุณหรอ?” เขายกแก้วกาแฟบนโต๊ะขึ้นมาจิบเบาๆ ดูเท่ หล่อเหลาจนยากที่จะมอง

เสียงทุ้มต่ำชัดเจน เหมือนเสียงน้ำไหลหลาก ไม่มีอะไรไม่เหมาะสม

สุดท้ายธารีคิดว่าทาวัตก็เข้าใจเธอ ยอมรับเธอแล้ว!

“ไม่ใช่หรอคะ? ก็คุณให้ความหวังฉัน” ธารีอธิบายเสียงอ่อนเพื่อยืนยันความสงสัยของทาวัต

ทาวัตไม่มองเธอ นิ้วก็ใช้ช้อนคนแก้วกาแฟ ได้ยินเธอพูดแบบนี้ มุมปาก ดวงตาดำมืด “

คุณยังจำตอนที่คุณเพิ่งมาประเทศC แล้วพูดอะไรกับผมไว้ได้ไหม?“

“อะไรนะคะ?” ธารีอึ้ง นึกถึงคำพูดที่ทาวัตเคยพูดกับเธอ ทุกคำพูดเธอจำได้หมด แต่ว่าเป็นประโยคไหนล่ะ เธอไม่รู้

คิดผิดแล้ว

วรินทรยัยโง่เอ๊ย โง่กว่าทาวัตคิดไว้ หวังว่าเธอจะรู้ตัวสักที มันเป็นเรื่องที่ยากจริงๆ

ดังนั้นตอนที่ธารีพูดกับเธอ วรินทรไม่ได้แสดงท่าทีอะไร ถามก็ไม่ถาม เขาคาดการณ์เอาไว้แล้ว

มันกำหนดไว้แล้ว เขารักเธอข้างเดียว อาจจะบอกไม่ได้ว่าลึกซึ้ง

แต่แม้ว่าวรินทรไม่ได้ใส่ใจ แต่ทาวัตใส่ใจ พอรู้ว่าธารีพูดแบบนั้น ไม่อยากให้วรินทรได้มีปฏิกิริยาอะไร แต่ทาวัตก็ไม่ได้หวังจะเปลี่ยนสถานะภรรยาเธออยู่แล้ว

แต่ก่อนคือวรินทร ทั้งชีวิตนี้ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลง

ทาวัตเพียงแค่อยากเตือนธารี ใครที่รังแกวรินทร เขาจะไม่ไว้หน้าแน่

ไม่ว่าจะเรื่องเล็กหรือเรื่องใหญ่

“คุณรักเธอ คุณอยากแต่งงานกับเธอ แล้วฉันจะทำอย่างไร?” น้ำเสียงของธารีสั่นเครือเหมือนร้องไห้ นัยน์ตาคลอไปด้วยน้ำตาใส มองทาวัตด้วยความน่าสงสาร

“ขาฉันก็เป็นแบบนี้แล้ว คุณจะให้ฉันใช้ชีวิตอย่างไร? ใครจะมาอยากได้ผู้หญิงแบบฉัน? ทาวัตคะ ทำไมคุณใจร้ายแบบนี้?”น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของธารี ไหลลงบนหลังมือ

เธอใฝ่ฝันฉากแต่งงานเธอกับทาวัตนับไม่ถ้วน และใฝ่ฝันว่าทาวัตคุกเข่าขอเธอแต่งงาน โดยไม่นึกเลยว่าเขาจะพูดอย่างตรงไปตรงมา

ขาเธอก็พิการ อยากรักษาก็ไม่รู้จะหายเมื่อไหร่ ไม่มีเขาเธอจะทำอย่างไร?

ทาวัตเลิกคิ้ว ถอนหายใจเบาๆ เขาพูดต่อ “ธารี ผมติดหนี้คุณครั้งหนึ่งแล้ว แต่วิธีคืนมีหลายทาง ผมไม่อยากเดิมพันคนที่ผมรักมากที่สุดกับคุณ”