หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 163

ตอนที่163 หลังจากนี้ก็เป็นแค่เพื่อนกัน

กวินกลับเชิดหน้าอย่างภูมิใจ “ลูกไม่ใช่เด็กขี้ขลาดนะ การแอบหลังแดดดี้ไม่ใช่พฤติกรรมของลูกผู้ชาย!”

เขากวินหากโดนใครรังแก ควรจะเอาคืนเป็น2เท่า จะยืนให้คนอื่นรังแกเฉยๆได้ยังไง?

อย่างนั้นมันขี้ขลาดเกินไป ไม่ใช่ทำเนียบของเขา!

ถึงแม้ว่า…..คำพูดคำนั้นของแดดดี้จะทำให้เขาดีใจอยู่ลึกๆ ความรู้สึกที่ก่อเรื่องแล้วก็แอบหลังพ่อ เขาไม่เคยได้สัมผัสมันเลย

กวินกวักสายตาไปมา คิดในใจว่าจะหาโอกาสลองสัมผัสดูดีไหม?

“ฮ่าๆๆๆ ดี นี้ถึงจะเป็นลูกของพ่อ” ทาวัตยืนขึ้น อุ้มร่างเล็กๆของกวินเหวี่ยงเป็นวงกลม

ได้ยินมาว่าเด็กๆทุกคนชอบเล่นแบบนี้ นี้ทาวัตถุงกับค้นหาในเน็ตมาเป็นพิเศษเลย

กวินยิ้ม เขาชอบเวลาที่อยู่กับทาวัต ไม่มีแรงกดดันใดๆ ไม่เหมือนตอนอยู่กับวรินทร แต่เขาชอบมาก

อยู่ดีๆมีเสียงส่งมาจากนอกคฤหาสน์ ทำลายบรรยากาศหมด

ทาวัตขมวกคิ้ว อุ้มกวินเดินออกไปนอกคฤหาสน์

บนสนามหญ้านอกคฤหาสน์ คนใช้กำลังล้อมไม่รู้กำลังดูอะไร ดูจากมุมของพวกเขาแล้วเห็นเพียงเสื้อสีขาวที่อยุ่ท่ามกลางผู้คน

วรินทรที่ตอนแรกอยุ่ในห้องนอนดีๆ แต่ก็รออยู่นานกลับไม่มีใครมาเปิดประตูเธอ เธอโมโหเลยหาทางลงมาทางระเบียงห้อง ที่แรกเธอกะจะโดดลงสระว่ายน้ำ แต่ไม่ได้ดูทิศทางดีๆ เลยตกลงมาที่สนามหญ้าข้างสระว่ายน้ำ

ครั้งนี้ถึงแม้จะไม่ได้บาดเจ็บอะไร แต่เท้าก็แพลงแล้ว

วรินทรนั่งอยู่บนสนามหญ้า จับขาที่บาดเจ็บของตัวเอง เริ่มบวมขึ้นมาแล้ว ต่อหน้าคนมากมาย เป็นตายยังไรก็ไม่ยอมบอกว่าตัวเองบาดเจ็บ

“เกิดอะไรขึ้น?” ทาวัตกับกวินเดินมาถึงด้านหน้าวรินทร นั่งมองร่างกายเธอ

วรินทรมองไปรอบๆ กวาดสายตามองดูคนใช้ที่รายล้อม เธอปิดปากไม่ยอมพูด

ทาวัตสายตาเยือกเย็น หัวคิ้วกระดิก พูดกับคนใช้เหล่านั้นว่า “มาล้อมอะไรอยู่ตรงนี้? ถ้าว่างมากก็ไปเอาเงินเดือนก้อนสุดท้ายกับน้าลิงแล้วออกไปซะ”

คนใช้ต่างรีบแยกย้ายกันไป อย่างรวดเร็วตรงนี้ก็เหลือเพียงทาวัต วรินทรและกวิน สามคน น้าลิงให้คนใช้บางคนแอบดูอยู่ไกลๆ ไม่ให้ใครเข้าไป

“ผมขอดูหน่อย” ทาวัตเอามือของเธอที่จับข้อเท้าไว้ออก เป็นอย่างที่คิด มันแดงจนไม่เป็นรูปเป็นร่างแล้ว

“หม่ามี้! ทำไมต้องคิดสั้นโดดตึกละ?!” กวินจ้องมองวรินทร มองหน้าเธออย่างผิดหวัง แล้วขยับเข้าไปดูข้อเท้าวรินทร เป่าเบาๆที่ข้อเท้าเธอ “ลูกเป่าให้ เป่าแล้วจะหายเจ็บ”

วรินทรมองหน้ากวินอย่างซาบซึ้ง กวินลูกเธอที่น่ารักที่สุด

“หม่ามี้นะโง่!” ทาวัตใช้นิ้วแทงไปที่หน้าผากวรินทรหนึ่งที และอุ้มเธอขึ้น เดินเข้าคฤหาสน์ไป

กวินก้าวขาสั้นๆรีบตามไป

ในสายเงียบไปหลายวิ ธารีไม่ได้คำตอบ เลยพูดต่อ “ฉันตั้งใจอวยพรให้คุณกับคุณวรินทรจริงๆ ฉันคิดดีแล้ว หลังจากนี้ ก็เป็นเพื่อนกันดีไหม?”

คุณคิดดีแล้วเหรอ” เสียงของทาวัตยังนิ่งเหมือนน้ำเหมือนเช่นเดิม ไม่มีการเปลี่ยนแปลงมากนัก แต่คิ้วที่ขมวดกันเป็นปมค่อยๆคลายลง

“จริงๆ ถ้าหลังจากนี้ฉันเกิดไปชอบผู้ชายคนอื่น คุณต้องค่อยช่วยฉันนะ ไม่ให้เขารังแกฉัน”

“ไม่มีปัญหา” วินาทีนี้ทาวัตวางใจแล้วจริงๆ จริงๆเขาเกลียดผู้หญิงที่หาเรื่องไม่ปล่อยมาก แต่ว่าธารีมีบุญคุณกับเขา ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลหรือบุญคุณ เขาก็ไม่ควรทำร้ายจิตใจเธอ ตอนนี้เธอคิดเองได้แล้ว มันก็ดีแล้ว

“อือ ถ้าไม่มีอะไร ฉันวางแล้วนะ ฝันดีค่ะ” ธารีมองดูจอโทรศัพท์ตัวเอง กดเปิดสปีกเกอร์โฟน หวังว่าทาวัตจะบอกเธอเหมือนกันว่าฝันดี

แต่ว่าจินตนาการมันสวยงามเกินไปเสมอ แต่เรื่องจริงมันโหดร้าย

“ได้” ทาวัตตอบแล้วก็วางสายแบบไม่มีเยื่อใย มองดูเวลาบนจอโทรศัพท์ หันหลังเกินเข้าห้องนอน

กลับเห็น ไม่รู้ว่ามานอนอยู่บนเตียงตั้งแต่เมื่อไร วรินทรที่ใช้ผ้าห่มห่อตัวเองจนแน่น เหมือนเธอจะหลับแล้ว

เพราะขาบาดเจ็บทำให้ไม่คล่องแคล่วเหมือนเก่า ทาวัตเดินไปข้างเตียง นิ้วมือที่เรียวยาวสัมผัสใบหน้าที่หลับใหลของวรินทร เขาดูถูกความสามารถในการทนต่อการทุบตี

ที่พักของธารี

จันทร์ทราค่อยๆนั่งลงมาเก็บเศษแก้วบนพื้น และยังมีเศษเซรามิกราคาแพง เซรามิกพวกนี้รวมๆกันราคาไม่ต่ำกว่าสิบล้าน

ด้านหลังธารียังไม่หยุดหยิบทุกอย่างที่มือเอื้อมถึงโยนลงพื้น ตามด้วยเสียงกริ้ด เศษต่างๆกระจายลงพื้นไม่หยุด แต่เธอกลับเก็บเศษพวกนั้นลงถังขยะที่ละชิ้นด้วยสีหน้านิ่งเฉย

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์