หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 166

ตอนที่166 เธอเริ่มมีใจแล้ว

ทาวัตรู้ กวินเป็นพันธะที่ผูกวรินทรไว้ไม่ให้ไปไหนได้แต่ถ้าจะให้เธอยอมอยู่ข้างเขาด้วยใจ ก็มีอยู่ทางเดียวคือต้องรักเขาอย่างแท้จริง

จะให้ดีมี่สุด ต้องรักเขาเหมือนที่เขารักเธอ

“ทาวัตคุณกล้าพนันกับผมสักครั้งไหม?” ประภาะก็ยืนขึ้น ตาจ้องตากับทาวัต คนหนึ่งดูลึกลับน่ากลัว คนหนึ่งยิ้มอย่างสภาพ ทำให้อุณหภูมิในห้องเหมือนน้ำแข็งกับไฟปะทะกัน ไม่มีใครยอมใคร

ทาวัตไม่ตอบ แค่มองเขาเงียบๆ

ประภาพก็ไม่สน พูดต่อว่า “คุณทาวัตให้วรินทรมาเป็นพรีเซ็นเตอร์งานแสดงสินค้าครั้งนี้ ใช้เวลาแค่หนึ่งอาทิตย์ ภายในเวลานี้คุณทาวัตต้องไม่มาก้าวก่ายงานของเรา ถ้าสุดท้ายวรินทรยังเลือกที่จะกลับไปหาคุณ งั้นผมจะยอมแพ้ “

“เป็นวิธีการที่ไม่เลวเลย” ทาวัตยิ้มคลุมเครือ มืออยู่ในกระเป๋ากางเกง มองประภาพทีหนึ่ง “แต่ว่า คุณเอาอะมาแน่ใจว่าผมจะเล่นกับคุณละ? แล้วคุณเอาอะไรมาแน่ใจอีกว่าผมจะยอมปล่อยวรินทร แล้วจากไปเงียบๆ”

พูดจบ ยิ้มมุมปากอย่างเยือกเย็น

ประภาพขมวดคิ้ว เห็นสายตามาวัตมีความไม่เห็นด้วย “คุณทาวัต นี้คุณกำลังบังคับให้วรินทรอยู่กับคุณนี่! คุณไม่เคารพการตัดสินใจของเธอเลย!”

ทาวัตหัวเราะทีหนึ่ง แล้วก็มองเขานิ่งๆ พูดกับเขาทีละคำ “บังคับให้เธออยู่กับผม? คุณลืมตาดูดีๆ เธอมีอาการไม่ยินยอมที่จะอยู่กับผมหรือเปล่า ถ้าคุณประภาพเข้าใจเธอจริงๆ ทำไมถึงจะไม่รู้ว่าเธอเป็นผู้หญิงแบบไหน ถ้าบังคับเธอจะทำตามไหม?”

เขาแค่ร่วมมือกับกวินทำให้วรินทรอยู่ด้วย เขาแค่ร่วมมือกับกวินเพื่อให้วรินทรยอมอยู่ที่คฤหาสน์ดีๆเท่านั้น บังคับเธอเหรอ? ทาวัตยิ้มเยาะ ถึงจะบังคับแล้วยังไง ขอแค่เธอยอมอยู่ เขาสามารถใช้ทุกวิธีทาง

คำพูดพวกนี้ทำให้ประภาพอึ้งไปเลย เหมือนที่ทาวัตพูด เขารู้จักวรินทรดี และก็รู้ว่าเธอไม่ใช่คนที่จะยอมทำสิ่งที่ตัวเองไม่เต็มใจเพราะคนอื่นบังคับได้ เธอรักความอิสระ ที่วันนี้ยอมอยู่กับทาวัต อาจเป็นเพราะ เธอเริ่มมีใจให้ทาวัตแล้วละมั้ง

เมื่อทำให้ประภาพเข้าใจผิดแล้ว ทาวัตอยู่ไม่นาน หันหลังเดินออกจากห้องรับรอง

ตอนออกมากลับเห็นวรินทรที่ทำหน้าทะเล้นใส่ประตูอยู่ เธอไม่คิดจะมีคนออกมา สะดุ้งตกใจ เกือบกริ้ดออหมาแล้ว

“คุณกำลังทำอะไร?”ทาวัตยกคิ้วมองเธอ เห็นสิ่งที่เธอทำเมื่อกี้อย่างชัดเจน

ถึงแม้…….จะดูน่ารักดี

คนที่โดนจับได้รู้สึกหน้าตัวเองร้อนๆ มองทาวัตแวบเดียว แล้วรีบก้มหน้า “ไม่มีอะไร!”

เธอไม่มีทางบอกว่าเพราะไม่พอใจท่าทางเลยมาปลดปล่อยอารมณ์ใส่ประตูบานนี้

นี้มันต่างจากที่ธรรศกอดเสาแล้วจูบตรงไหน?

ทาวัตหัวเราะขึ้นมา ยกมือขึ้น ขยี้หัวนรินทร นัยน์ตาแสดงถึงความอบอุ่นแล้วเอ็นดูที่พบได้ยาก

ปีศาจชัดๆ หญิงสาวผู้เป็นตัวจริงยังยืนอยู่ตรงนี้ ยังจะทำท่าทางยั่วยวนขนาดนี้อีก? นี้คืออยากอวดเธอเหรอ?

“ตอนนี้ผมอารมณ์ไม่ดี ไม่อยากบอกคุณละ” ทาวัตถอยหลัง นัยน์ตามีความเยาะเย้ย เห็นสีหน้าของวรินทรเปลี่ยนไป ตัวเองกลับอารมณ์ดี

อะไรคืออารมณ์ไม่ดี ไม่อยากบอกเธอเหรอ?!

วรินทรกำมือทั้งสองข้างที่อยู่ข้างลำตัว จ้องชายที่ตรงหน้าที่กำลังทำท่าเยาะเย้ย สีหน้าของเขาแสดงออกอย่างชัดเจน “ผมอารมณ์ดีมาก แต่ผมก็แค่ไม่อยากบอกคุณ คุณจะทำไรผมได้?

ไร้เหตุผลมากกว่านี้ได้อีกไหม?

วรินทรสูดลมหายใจ ระงับอารมณ์ที่อยากระเบิดใส่ทาวัตไว้ มองเขาด้วยรอยยิ้ม รอยยิ้มอบอุ่น สวยงามเหมือนดอกไม้ที่กำลังผลิบาน น้ำเสียงก็อ่อนโยนมากกว่าปกติ “งั้นรอให้คุณอารมณ์ดีก่อน…….”

ทาวัตขมวดคิ้ว เบิกตามองเธอ ฮะ นิ่งขนาดนี้เลย ไม่ใช่สไตล์ของเธอเลย

“ให้อารมณ์ของคุณวิ่ง โหลดแน่นเหมือนอาปาก้าเถอะ!!”นรินทรหุบยิ้มอย่างเร็ว กลายเป็นดอกไม้กินคนในชั่วพริบตา ตะโกนใส่มาวัต

ตะโกนเสร็จ เธอก็กระทืบเท้า จ้องเขาเหมือนแมว

มาวัตไม่รู้จะทำอะไร ส่ายหัว ตาทั้งสองข้างจ้องไปที่ใบหน้าที่กำลังโมโหนั้น พูดอย่างเยาะเย้ยว่า “คุณจะลองทำแบบผู้หญิงคนอื่นไม่ได้เลยหรือไง พูดจาเพราะๆอ่อนโย ดูสิตอนนี้ผู้หญิงที่ไหนเป็นเหมือนคุณ ออดอ้อนหน่อย ทำปากเล็กปากน้อย? ต้องโหดเหี้ยมขนาดนี้?”