หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 182

ตอนที่ 182 ท้าแข่ง

ทำเสื้อผ้า?

ผู้หญิงคนอื่นก็มองไปที่เธออย่างไม่เชื่อ ที่นี่ไม่มีอะไรที่จะมาทำเสื้อผ้าได้เลย?

“คุณพูดเล่นใช่มั๊ย......” ผู้หญิงคนนั้นเริ่มที่จะกลัว ทำเสร็จผ้า ตัวเธอเองก็ไม่ใช่วรินทร จะไปทำได้ไง?

“หรือจะเอางี้ พวกคุณช่วยกันก็ได้นะ ขอแค่มาหยิบจากตัวฉันได้เพียงชิ้นเดียว ก็ถือว่าพวกคุณชนะแล้ว”

คำพูดของวรินทรทำให้คนอึ้ง

ผู้หญิงพวกนั้นก็เข้าใจทันที

ความหมายของเธอก็คือ พวกเธอต้องใช่ผ้าจากเสื้อของฝั่งตรงข้าม แล้วทำเสื้อขึ้นมาใหม่หนึ่งชุดตามหลักพื้นฐาน

เรื่องแบบนี้มันทุเรศไปไหม?

“เวลาในการแข่งคือครึ่งชั่วโมง เริ่มกันเลยนะ” วรินทรยิ้มที่มุมปาก แล้วชื้นิ้วไปที่พวกเธอทีละคน “ตอนนี้พวกคุณต้องให้ฉันไปบอกผู้อำนวยการไหม ว่าพวกคุณแอบใส่ร้ายฉัน หรือจะแข่งกับฉัน? ”

เงินเดือนของบริษัทสันตินั้นเยอะมาก ผู้หญิงพวกนี้จะไม่มีวันยอมแพ้หรอก

ในเวลาอันสั้น ถึงวรินทรจะเก่งมาก ยังไงก็ไม่มีความสามารถที่จะทำเสื้อผ้าออกมาให้พวกเธอได้ อีกอย่างเสื้อผ้านั้นยังอยู่บนตัวเธอ

อย่างไรก็ตามเธอต้องการทำให้พวกเธอตกใจ ใครจะกลัวใครล่ะทีนี้

ในขณะที่คิดอยู่นั้น ผู้หญิงสองสามคนก็ปรึกษากัน เพื่อความยุติธรรม จึงให้คนที่เคยเรียนออกแบบเสื้อผ้าไปแข่งกับวรินทร

“งั้นก็มาเริ่มกันเลย” วรินทรพูดพร้อมสีหน้าที่มั่นใจ ร่างกายที่เล็กและนุ่มนิ่มก็วิ่งไปถึงข้างกายของผู้หญิงสองคนนั้น เธอได้ยื่นมือเข้าไปที่ส่วนเอวที่แบ่งส่วนของร่างกายผู้หญิงคนนั้น

“อ๊า！” ผู้หญิงคนนั้นคิดไม่ถึงว่าวรินทรจะมีแรงขนาดนี้ จึงไปได้ตอบโต้อะไรไป ทั้งสิบนิ้วของวรินทรนั้นว่องไว เหมือนผีเสื้อที่กำลังโบยบินและกำลังฉีกร่างของเธอคนนั้นเป็นส่วนๆในเวลาเดียวกัน

ผู้หญิงอีกคนที่ดูอยู่ข้างๆนั้นก็ตกใจ จึงไม่มีคนกล้าเข้าใกล้

ใบหน้าเล็กๆที่สง่างามของวรินทรนั้นอยู่ในความสงบ พอผ่านไปก็หยีบกิ๊บติดผมไข่มุกของดีไซน์เนอร์ออกมาจากศีรษะมาติดบนเสื้อผ้าผู้หญิงคนนั้น เธอตกแต่งด้วยมือของตัวเอง

เธอเป็นคนที่ทำอะไรไวมาก แต่กลับไม่แสดงท่าทีที่ตื่นเต้น ราวกับว่าฝึกซ้อมมาหลายรอบแล้ว

ท่าทีของเธอนั้นงดงาม ราวกับมาจากเทพนิยาย ทำให้คนมองตาไม่กระพริบ

เวลาใกล้จะหมด วรินทรก็ลดความเร็วลง เอากิ๊บติดผมมาติดที่ผม ยืดเอว แล้วถอยออกมา

ทุกคนแทบจะหยุดหายใจ เมื่อมองชุดของผู้หญิงคนนั้นแบบไม่ละสายตา

จากการแข่งขันในครั้งนี้ เธอก็ดึงความสนใจคนได้เยอะมาก

สายตาของทุกคนก็จ้องมองมาที่เธอ ในตอนแรกคิดไม่ถึงว่าในเวลาอันสั้นไม่ถึงครึ่งชั่วโมง วรินทรสามารถทำเสื้อออกมาได้หนึ่งตัวจริงๆ

ดีไซน์เนอร์คนใหม่ไฟแรงของ CR ก็ยังไม่ยอมให้ใครมาดูถูก

ประภาพที่ยืนอยู่ตรงหน้าคนเหล่านี้ เมื่อเห็นวรินทรได้แสดงความมั่นใจออกมา ก็แอบรู้สึกปลื้มอย่างไม่รู้ตัว

ผู้หญิงคนนี้ก็กำลังตกใจจนนิ่งไปพักใหญ่

ชุดที่เธอใส่เดิมเป็นชุดกระโปรงแบบเก่าสีเหลืองอ่อน ซึ่งได้กลายเป็นชุดที่แยกส่วนสไตล์อินดี้ของวรินทรในทันใด

ประภาพก็สงสัย มองไปที่วรินทรที่ยืนอยู่ไม่ห่างจากตนมาก ในใจก็เริ่มสับสน

วรินทรไม่ใช่คนที่จะมาเถียงเรื่องเล็กน้อยกับพนักงาน การที่เธอทำแบบนี้ แสดงว่าต้องมีใครทำให้เธอทำสิ่งต้องห้าม

เธอเป็นคนที่รักใครก็รักจริงเกลียดใครก็เกลียดจริงๆ จะไม่เก็บสิ่งที่ไม่แคร์ไว้ในใจ สิ่งที่เธอแคร์เธอก็จะรักษายิ่งชีพ

ผู้หญิงสองสามคนก็ยืนเรียงแถวแบบละอายใจ ก้มหัวลง ทำความเคารพแล้วพูดอย่างฝืนๆว่า “ขอโทษค่ะ พวกเราไม่ควรแอบนินทาคุณ！”

อ้อ！

เป็นอย่างนี้นี่เอง！

คนที่เห็นเหตุการณ์ก็เข้าใจทันที ที่แท้ก็เป็นเพราะคนสองสามคนแอบนินทาคนอื่นแล้วโดนจับได้ จึงเกิดเรื่องขึ้น

“เดี๋ยวพวกคุณไปรับเงินเดือนที่ฝ่ายบุคคลด้วย และพรุ่งนี้ไม่ต้องมาทำงานแล้วนะครับ” ประภาพเดินมาข้างๆวรินทร มองไปที่พวกเธออย่างเย็นชา แล้วจึงพูดขึ้นมา

ผู้หญิงกลุ่มนั้นก็หน้าซีด เมื่อเงยหน้าขึ้นมาแล้วเจอประภาพ

“ประภาพ ฉันแค่ท้าพวกเธอเฉยๆ จะไล่ออกทำไม? บริษัทดาวรุ่งเป็นบริษัทที่ใจแคบขนาดนี้เลยหรอ จะท้าแข่งเป็นการส่วนตัวก็ไม่ได้?” วรินทรดึงแขนเส้อของประภาพ แล้วยิ้มอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ถ้าเธอทำให้ผู้หญิงพวกนี้เสียงาน ก็ถือเป็นความผิดของเธอแล้ว

ประภาพไม่เข้าใจความหมายที่เธอพูด ในใจของเธอก็รู้ชัดเจนว่าทำไมเขาถึงจะไล่ผู้หญิงพวกนั้นออก

เมื่อหายงง ก็พูดออกมาว่า “ยังไม่ขอบคุณคุณวรินอีก หลังจากนี้เมื่ออยู่ต่อหน้าคนอื่น อย่าลืมว่าพวกคุณเป็นพนักงานของน้ำหอมดาวรุ่ง เป็นตัวแทนของบริษัท หลังจากนี้ผมหวังว่าจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีก”

“ค่ะ ท่านประธาน” พวกผู้หญิงตอบรับ แล้วก้มหัวเดินจากไป คนที่ดูเหตุการณ์ก็ค่อยๆแยกย้ายไปเช่น