หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 184

ตอนที่ 184 ลูกต้องการนอนกับแดดดี้และหม่ามี้

ทาวัตที่อยู่ข้างๆเขากำลังหยิบหนังสือขึ้นมาอ่าน นิ้วมือทั้งสิบกำลังจับหนังสืออย่างแน่น ขณะที่เปลี่ยนหน้าก็ฮัมเพลงออกมาเบาๆ

ท่าทางแบบนี้ ได้ลบภาพลักษณ์ที่จับปากกาอันสุขุมเยือกเย็นในเวลาปกติไปเลย ด้วยภาพลักษณ์อ่อนโยนและอบอุ่น ทำให้วรินทรกระพริบตาแบบไม่เชื่ออยู่หลายครั้ง

วรินทรเริ่มยิ้ม หันไปถามกวินว่า “ลูก คืนนี้จะนอนกับแดดดี้หรอ?”

กวินมองวรินทรอย่างสะลึมสะลือ เมื่อลืมตา ก็ขวักมือเรียกเธอ “หม่ามี้มาเร็วๆ หนูอยากจะนอนกับแดดดี้และหม่ามี้”

หา? นอนด้วยกัน?

วรินทรก็เริ่มปากสั้นอย่างรุนแรงทันที

เด็กคนนี้ยังมองไม่ออกหรือไงว่าความสัมพันธ์ของเธอกับทาวัตนั้นเป็นยังไง? พฤติกรรมที่ให้เธอนอนด้านซ้ายทาวัตนอนด้านขวานี้มาจากใครกัน?

ที่จริงแล้ววรินทรนั้นแค่อายที่จะนอนเตียงเดียวกันกับทาวัต“หม่ามี้นอนคนเดียวก็ได้” วรินทรเดินไปนั่งที่โซฟาข้างๆ แล้วนอนลง

ดีที่โซฟานั้นนุ่ม ถ้าต้องนอนตรงนี้ก็ไม่เป็นไร

ใครจะไปคิดว่ากวินจะมองเธออย่างเอื้อมระอา แล้วพูดว่า “หม่ามี้ไม่ได้กลัวว่าตัวเองจะผลักแดดดี้ลงจากเตียงตอนเที่ยงคืนใช่มั๊ย?”

“ใครบอก?”

เด็กคนนี้ นี่แอบช่วยเขาพูดมานานแล้วสินะ！

“ถ้างั้นทำไมหม่ามี้ไม่กล้ามานอนด้วยกันล่ะ? คุณพ่อก็รับรองว่าจะไม่ทำอะไรหม่ามี้แน่นอน” ขณะที่พูดก็สะกิดไปที่มือของทาวัต

ทาวัตมองไปที่วรินทรอย่างเบื่อหน่าย แล้วก็พยักหน้า

ราวกับว่ากำลังหัวเราะวรินทร ว่าไม่สวยแล้วยังไม่ฉลาดอีก！

วรินทรที่กำลังโกรธ ก็ตะเกียดตะกายลุกขึ้นมา วางหมอนที่ถือไว้ลง แล้วเดินมาที่เตียง แล้วก็ขึ้นไปเอาผ้ามาห่ม

“มองไม่เห็นหรอ ตาบอดหรือไง?” พูดเหมือนเพื่อเพิ่มความภูมิใจให้ตัวเอง แล้วถอนหายใจออกมา

ภูมิใจในตัวเองสิ ภูมิใจในตัวเองสิ ภูมิใจในตัวของเธอสิ

เธอบอกว่าเธอไม่สวย จึงเป็นแบบนี้ แต่กวินที่กำลังขวางไว้ เธอกลัวว่าเขาจะทำอะไรไม่สำเร็จหรอ?

ถ้ากล้าลงมือเธอก็กล้าถีบเขาให้ตกเตียง

กวินมองไปที่ทาวัต กระพริบตาให้เป็นสัญญาณ แล้วก็ปิดไฟนอน

วรินทรนอนหันหลังใพวกเขา ถึงแม้กวินจะนอนคั่นกลาง แต่กลิ่นน้ำหอมของทาวัตก็ฟุ้งกระจายมาทางด้านของเธอ เธอจึงเอาหน้าของเธอหลบในผ้าห่ม ในผ้าห่มก็ล้วนแต่มีกลิ่นของเขา

มันหอมมาก ราวกับโดนสะกดจิต หนังตาของวรินทรเริ่มจะหย่อน ซึ่งหมายความว่าเธอใกล้จะหลับแล้ว

ระหว่างที่สะลึมสะลือ เธอรู้สึกว่าเหมือนจะมีมือข้างหนึ่งมาจับที่มือของเธอ เป็นมือที่แห้งกร้านและอบอุ่น ค่อยๆมาจับมือที่นุ่มของเธอ บางอย่างบอกว่ามันเริ่มไม่ปลอดภัย

ที่หลังของทาวัตยังมีแผล ดังนั้นจึงขยับได้ไม่เยอะ เขาจึงยังไม่ทำอะไร คนที่นอนคั่นระหว่างเขาและเธอก็ไม่รู้ทำไมถึงนอนไม่หลับ นอนกลิ้งไปกลิ้งมาเข้าไปถึงหน้าอกของเขา ค่อยๆติดเข้ากับตัวเอง

เขาได้กลืนน้ำลาย กระชับริมฝีปาก แล้วยื่นมือไปจับไหล่ของวรินทร ด้วยความสะใจ

ตอนเช้า

ทั้งคืนนี้วรินทรนอนอย่างหอมหวาน ถึงจะลืมว่าตอนแรกตัวเธอเองจะเกาะด้านนึงไว้ เมื่อตื่นขึ้นมา ก็ตกใจจนหัวใจตกไปที่ตาตุ่ม

เธอจำได้ว่าตัวเองนอนอยู่บนหมอนอีกใบ แล้วไปอยู่ในอ้อมอกของทาวัตตั้งแต่เมื่อไหร่ ？！

วรินทรก็จ้องมองไปที่ทาวัตที่กำลังหลับลึก เธอโดนเขาลากเข้าไปกอด อันที่แข็งแรงทั้งสองข้างได้กอดไหล่เธอไว้อย่างแน่น เงยหน้าขึ้นมาจากตรงที่เธออยู่ ก็จะเห็นขากรรไกรล่างที่สง่างามของเขา

วรินทรก็รู้สึกอาย จนต้องหลบสายตาเขาโดยไม่รู้ตัว ราวกับว่ามีอะไรมาเข้าตา จนต้องกัดริมฝีปากล่างอยู่พักหนึ่ง

เธฮไม่รู้ว่าการกระทำเล็กๆน้อยๆของเธอนั้นคือการยอมรับทาวัตไปอย่างไม่รู้ตัว

ทาวัตมีความลับอย่างหนึ่งที่จะไม่บอกให้วรินทรรู้

ความลับนี้ ไม่เกี่ยวกับการที่เขารักวรินทร เพราะการที่เขารักวิรทรนั้น ไม่ใช่ความลับมาตั้งนานแล้ว

แต่ความลับนี้ ไม่มีใครรู้ แต่ทาวัตนั้นรู้อย่างชัดเจน

ซึ่งก็คือ วรินทรแค่โดนคนอื่นมาทำให้รู้สึกมีใจให้หรือทำให้ตื่นเต้น ก็กัดปากของตัวเองโดยอัตโนมัติ

การกระทำเล็กๆนี้ทาวัตนั้นจำได้มานานแล้ว เพราะมันหลายครั้ง ที่การกระทำของวรินทรนี้ นั้นเป็นความจริงกว่าคำพูดใดๆของเธออีก

ซึ่งดูๆแล้ว มันเป็นเรื่องจริง

ริมฝีปากของทาวัตก็ยกขึ้นเล็กน้อย คิ้วของเขาช่างนุ่มนวล มีสีสันที่ลึกซึ้งและเต็มไปด้วยความสนุกที่น่าค้นหา

“ถ้าฉันไม่ได้มองคุณแล้วจะช่วยเอาของที่ติดหน้าออกยังไง?” วรินทรตอบเบาๆ โดยที่ไม่รู้ตัวว่า ใจของเธอนั้นเต้นไม่หยุด ซึ่งได้แสดงถึงความในใจอย่างชัดเจนแล้ว

“เหอะ เหอะๆ ” ทาวัตหัวเราะออกมาเบาๆ โดยที่ไม่มีความรู้สึกเย็นชาออกมาจากเสียงหัวเราะ อาจเป็นเพราะเขาแฮปปี้มาก “วรินทร คุณทำไมถึงอธิบายอย่างตื่นเต้นขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าในใจนั้นคิดอะไรอยู่หรอ?”

ใครจะไปรู้ว่าอีกพักวรินทรก็จะลุกจากเตียง แต่ไม่ทันที่จะได้ลุกออกมา ก็โดนทาวัตกอดไว้อย่างแน่น

เธอมองเขาด้วยความที่อายจนโมโห แต่เมื่อเห็นสายตาที่เย็นชา กลับไม่กล้ามองตรงๆ

ในระหว่างที่สับสน ตอนนี้อยากจะเอามือตบหน้าตัวเองให้สลบไปซะที

“ทาวัต ปล่อยฉันนะ！” วรินทรร้องโวยวาย แต่กลับไม่สามารถเอาตวเองออกมาจากแขนที่ทรงพลังและแข็งแรงของเขาได้