หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 187

ตอนที่ 187 ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว

อ๋า?

วรินทรรู้สึกสะใจ ไม่รู้ว่าใครหรือเทพองค์ใด จะเลือกได้ขนาดนี้ บ้านอื่นมีตั้งเยอะ แต่บ้านพูลสวัสดิ์กลับโดนระเบิดหรอ?

กวินที่นั่งอยู่ในห้องเรียนอยู่ดีๆก็รู้สึกหนาวขึ้นมา ขาเริ่มสั่น ดวงตาเบิกกว้าง แล้วมองออกไปทางนอกหน้าต่างเพื่อดูท้องฟ้าที่พระอาทิตย์กำลังส่องแสง แล้วก็เกาหัว

ปากก็เริ่มบ่นขึ้นมาว่า “แปลกนะ อากาสก้ไม่หนาวนี่ ทำไมถึงตัวสั่นแบบนี้นะ......”

“แม่บุญธรรม ประโยคนั้นพูดยังไงนะ ทำดีได้ดี ทำชั่วได้ชั่ว หนูว่าแม่บุญธรรมคงจะไปทำเรื่องไม่ดีมาแน่เลย” วรินทรมองณัฐพิชา แล้วส่ายหน้าไปมาด้วยความเสียใจ เมื่อคนข้างๆดูแล้วก็คิดว่าเป็นความรู้สึกที่ลึกซึ้งระหว่างแม่กับลูกสาว

ณัฐพิชาที่ตาแดงก่ำ จ้องมองไปที่วรินทรอย่างเย็นชา ยิ่งโดนวริทรพูดแบบนี้ขึ้นมาก็ตัวสั่นไม่หยุด

สุดท้าย ก็โมโหจนหมดสติไป

“พ่อคะ แม่บุญธรรมทำไมเป็นลมไปล่ะ?” เมื่อวรินทรเห็นเธอหมดสติไป ก็แอบตกใจ แต่ยังคงทำหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“พอแล้วๆ” ชยุตเริ่มจะโมโห ราวกับไม่อยากจะให้คุยเรื่องนี้ต่อ “พอแม่บุญธรรมตื่นมาก็ไม่เป็นไรละว่าแต่วริน พ่ออยากจะถามอะไรลูกหน่อย”

วริน?

วรินทรรู้สึกแปลกใจ เมื่อก่อนชยุตก็เรียกชื่อจริงของเธอมาตลอด วันนี้มันแปลกจริงๆ

“มีเรื่องอะไรพูดมาตรงๆเลยค่ะ” วรินทรยกเก้าอีกมาหนึ่งตัว แล้วก็นั่งลงอย่างไม่เกรงใจ

ถึงชยุตจะไม่พอใจการกระทำของเธอเท่าไหร่ แต่เหมือนว่าจะชินไปแล้ว “ความสัมพันธ์ของลูกกับคุณทาวัตเป็นยังไงบ้าง?”

จะเป็นยังไงได้อีกล่ะ?

ที่จริงแล้วตอนที่ชยุตไปหาวรินทรที่บ้านของทาวัตตั้งแต่วันนั้นก็รู้ว่าทั้งคู่คบกันอยู่ แค่อยากจะคอนเฟิร์มกับวรินทร

"พ่อถามเรื่องนี้ทำไม? ไม่มีอะไรมาก!" วรินทรไม่ได้ปฏิเสธ แต่ชินกับการพูดแบบนี้

ตามที่คาดไว้ ชยุตก็ไม่ได้คุยเรื่องอะไรกับเธอ เรื่องเดียวที่พูดได้คือเรื่องผลประโชน์ที่บ้านพูลสวัสดิ์จะได้รับ

"ลูกก็รู้นะ ว่าบ้านเราตอนนี้ไม่ค่อยมั่นคงเท่าไหร่ กลัวว่าถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป จะต้อง......" ถึงปากกำลังพูดเรื่องพวกนี้ แต่ชยุตกลับสังเกตุท่าทีของวรินทร

แต่ยังไงวรินทรก็ไม่แคร์เรื่องพวกนี่อยู่ดี จึงพยักหน้า "แล้วไงต่อ?"

"ลูกก็เป็นลูกสาวของบ้านพูลสวัสดิ์นะ ลูกคงไม่อยากให้ตระกูลเราล้มละลายไปอย่างนี้ใช่มั๊ย?" ชยุตชินกับกิริยาแบบนี้ เลยพูดออกมาเบาๆ

วรินทรเข้าใจว่าที่เขาพูดหมายความว่าอะไร ไม่อยากให้บ้านพูลสวัสดิ์สูญสิ้นไปเพราะตัวเอง

"หนูไม่ยอมให้บ้านพูลสวัสดิ์ล้มละลายอยู่แล้ว ไม่ทราบว่าคุณพ่ออยากให้ลูกทำอะไรคะ" วรินทรแกล้งทำเป็นลำบากใจ

ชยุตคนนี้เป็นจิ้กจอกเฒ่า ฟังดูก็รู้ว่ามีแผนอะไรอยู่ จึงให้คำแนะนำว่า "แค่ไปพูดต่อหน้าขอให้คุณทาวัตช่วยบ้านเรา คุณทาวัตจะไม่หักหน้าลูกแน่ๆ"

วรินทรจึงพูดตอบด้วยน้ำเสียงที่เย็นชาว่า "คุณพ่อมั่นใจได้ยังไงคะ หนูคุยกับคุณทาวัตคุยกันได้ไม่กี่คำเอง"

"พ่อมองออกนะ ว่าคุณทาวัตมีใจให้ลูก แค่ลูกพูด เขาจะต้องตอบรับแน่!"

ชยุตก็เริ่มมีความหวัง ขอแค่บรรลุเป้าหมาย ให้บริษัทเอซิกิกลับมารุ่งเรื่อง อย่างอื่นก็ไม่สำคัญอีกแล้ว

วรินทรก็ไม่ได้อยู่ที่นั่นนาน เมื่อชยุตบรรลุเป้าหมายแล้ว ก็ให้วรินทรกลับไป

เมื่ออกจากโรงพยาบาล วรินทรก็ยังไม่อยากจะกลับไปหาทาวัต เมื่อคิดถึงคำพูดที่ชยุตพูดกับเธอเมื่อสักครู่ก็รู้สึกสะอิดสะเอียนอย่างบอกไม่ถูก

คนแบบนี้จะมีอะไรทุเรศกว่านี้อีกไหม?

ให้เธอไปเอาใจทาวัตเนี่ยนะ? เก็บความฝันและจินตนาการไว้คนเดียวเถอะ！

วรินทรหยุดคิดอยู่พักหนึ่ง แล้วตดสินใจโทรหาฐานทัต

เมื่อโทรติด ฐานทัตก็รับสายด้วยน้ำเสียงที่เซ็กซี่ “วริน? ทำไมอยู่ดีๆก็โทรหาผมเนี่ย? คิดถึงผมหรอ?”

“ใช่แล้ว คิดถึงพวกคุณจัง” ความรู้สึกเศร้าๆก่อนหน้านี้ของวรินทรก็หายไปทันที เธอพูดด้วน้ำเสียงที่มีความสุข เหมือนกับผู้หญิงที่กำลังคุยกับคนรัก

“ไอ้สารเลวชยุตทำให้คุณวุ่นวายใช่มั๊ย?” เมื่อฐานทัตรู้สึกถึงความผิดปกติ จึงเอ่ยปากถามไป

“เปล่านะ จะเป็นงั้นได้ไง คุณคิดว่าฉันโทรหาคุณเพราะเรื่องนี้หรอ?” วรินทรพูดพร้อมเดินไปตามทาง และไม่ได้บอกเรื่องใหญ่เมื่อสักครู่ให้ฐานทัตฟัง

เธอกลัวว่าพวกเขาที่ฝรั่งเศสจะเป็นห่วง แต่ก็อดไม่ได้ที่จะโทรไปหา เพราะอยากได้ยินเสียงของพวกเขา

ยังมีพ่อเขาอีก เขายุ่งมาก ทุกครั้งที่มาเยี่ยมเธอกับกวิน ก็จะรีบกลับไปทุกครั้ง

ในความทรงจำของวรินทร พ่อของเขาเป็นลุงที่หล่อมาก ซึ่งฐานทัตได้ความหล่อมาจากเขาทั้งหมด และเขาก็เป็นทายาทของทมยันตี