หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 2

ตอนที่ 2 ปลอมตัวเป็นผู้ชาย

เมื่อวรินทรกลับไปถึงบ้าน ฟ้าสว่างแล้ว

ชยุต เจ้าของบ้านพูลสวัสดิ์ ซึ่งยังเป็นพ่อของเธอ กำลังรอเธออยู่ เขานั่งอยู่ที่โซฟาด้วยหน้าตาที่ไร้ความรู้สึก

เมื่อเห็นวรินทรที่ไม่ได้กลับบ้านมาทั้งคืน ชยุตจ้องเธอด้วยแววตาสาหัส น้ำเสียงเต็มไปด้วยความรังเกียจ “ผู้หญิงสารเลวคนไหนเลี้ยงดูมาเนี่ย ไม่มีกฎระเบียบเลยซักนิด”

ใจของวรินทรเหมือนถูกมีดกรีด ในสายตาของพ่อ การที่เธอไม่กลับบ้านทั้งคืนเป็นแค่เพียงการไม่มีกฎระเบียบ และในสายตาเขา การที่แม่ให้ชีวิตทั้งหมดให้กับเขาก็เป็นแค่เพียงหญิงสารเลวเท่านั้น !

พ่อแบบนี้ไม่มีค่าพอที่เธอจะต้องไปรักเคารพ !

แต่ที่เธออ่อนน้อมจนไร้ศักดิ์ศรีมาอาศัยอยู่ในชายคาบ้านพูลสวัสดิ์ ไม่ใช่เพื่อตัวเอง เป็นเพราะแม่ที่ป่วยหนักนอนอยู่บนเตียง

ดังนั้นวรินทรเลยอดกลั้นไว้และก้มหน้า กำมือแน่นๆ พูดด้วยความกลัว “ขอโทษครับ จะไม่มีครั้งหน้าอีกแล้วครับ”

“แกยังคิดถึงครั้งหน้าหรือ ? ตอนนี้แกอยู่ในบ้านพูลสวัสดิ์ก็ต้องเรียนรู้กฎระเบียบในสังคมชั้นสูง เก็บความเคยชินเลวๆในตัวเธอไปให้หมด ไม่อย่างนั้นก็โดนลงโทษตามกฏของบ้าน

กฎลงโทษของบ้าน

ได้ยินคำนี้ ร่างกายของวรินทรก็สั่นโดยสัญชาตญาณ กฎลงโทษของบ้านพูลสวัสดิ์ คือโดนเจ้าของบ้านใช้แส้หนังตีร้อยครั้ง

สำหรับการโดนตีด้วยแส้หนังร้อยครั้งนั้น เตือนความจำของเธอขึ้นมาอีกครั้ง ตอนนั้น เธอเพิ่งเข้ามาในบ้านพูลสวัสดิ์หลังนี้ ในสมองจำคำพูดของแม่ได้เสมอ ให้เธอระมัดระวังในทุกเรื่องและกับทุกคน แต่อย่างนั้นก็เถอะเธอก็ยังโดนจนได้

เธอก็แค่แตะต้องนาฬิกาที่วางอยู่บนโต๊ะชาในห้องรับแขกโดยไม่ได้ตั้งใจ หลังนั้นเธอถูกใส่ร้ายว่าขโมยนาฬิกาของครองขวัญ ตอนนั้นชยุตไม่แบ่งความถูกความผิดก็คาดโทษ จากนั้นก็ตีเธออย่างแรงจนหนังเปิดเนื้อแตก นอนคว่ำบนเตียงอย่างทรมานถึงสามเดือนกว่าจะดีขึ้น

ตั้งแต่นั้นคนในบ้านพูลสวัสดิ์นี้ก็มองเธอต้อยต่ำลงไปอีก จากนั้น เธอถึงได้เข้าใจความน่ากลัวและอันตรายของจิตใจคน

“ขอโทษครับ ผมจะไม่ทำอีกแล้ว” วรินทรพูดอีกครั้งอย่างไม่มีแรง

ชยุตแสดงออกความเบื่อหน่ายอย่างชัดเจน แต่ก็ทนพูดเตือนอีกครั้ง

“ตอนนี้บ้านเราก็สามสัมพันธ์กับบ้านธัมรุจินันท์เรียบร้อยแล้ว แกในฐานะคนในบ้านพูลสวัสดิ์ต้องเข้มงวดวินัยในตนเอง อย่าทำให้บ้านพูลสวัสดิ์และพี่สาวแกต้องขายหน้า

เมื่อได้ยินสกุลธัมรุจินันท์ วรินทรก็คิดถึงเรื่องเมื่อคืนอย่างไม่รู้ตัว ในหน้าแดงขึ้นอย่างเป็นเลือดฝาด

แต่ชยุตเหลือบมองเธอก้มหน้า สองมือกำชายเสื้อ ท่าทางอ่อนแอและขี้ขลาด ยิ่งมองยิ่งโกรธ ทำไมคนอย่างเขาถึงได้มีลูกชายขี้ขลาดขนาดนี้ ! ถ้าไม่ใช่เพราะบ้านพูลสวัสดิ์ต้องการทายาท เขาไล่มันออกจากบ้านพูลสวัสดิ์นี้ไปนานแล้ว !

สุดท้าย ชยุตก็โบกมือไล่ให้วรินทรกลับห้องตัวเองไป

วรินทรกลับไปที่ห้อง ปิดประตูอย่างระมัดระวัง

ผู้ชายที่หน้าตาหล่อเหลา เป็นว่าที่สามีของครองขวัญ เป็นพี่เขยของเธอ

สิ่งที่เธอควรภาวนาในตอนนี้ คืออย่าให้ทาวัตพบว่าผู้หญิงที่นอนกับเขาเมื่อคืนคือเธอ !

ถ้าฐานะที่แท้จริงของเธอถูกเปิดเผย แค่ถูกไล่ออกจากบ้านพูลสวัสดิ์ถือเป็นเรื่องเล็ก ถ้าบ้านพูลสวัสดิ์ตัดค่ารักษาของแม่คงจะจบสิ้นแน่ๆ !

……

ขนะนี้ ทาวัตกลับไปที่บริษัทเพ็งอุดมกรุ๊ปจำกัดแล้ว มองไปยังเลขาพิเศษหยิบบันทึกของกล้อวงจรปิดมาให้ ถามว่า “เจออะไรไหม ?”

“รายงานท่านประธาน กล้องวงจรปิดในงานหมั้นเมื่อคืนถูกคนทำลายและไม่ได้ถ่ายเก็บไว้ว่าใครวางยาในเหล้าของท่าน” เลขาพิเศษพูดไป เหงื่อก็ไหลเต็มหัวไปด้วย “ระหว่างทางที่ท่านไปห้องพัก กล้องวงจรปิดถ่ายติดมีผู้ชายคนหนึ่งพยุงท่านไปที่ห้อง...”

แววตาทาวัตมีแสงประกาย แต่แป๊บเดียวก็หาย “เห็นชัดไหมว่าเป็นใคร ?” เลขาพิเศษปริ้นท์ภาพถ่ายแล้วส่งให้เขา ทาวัตสอบไปตาเดียว

ในรูปภาพเป็นผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่ง แต่เมื่อมองละเอียด ชายนั้นยิ่งเหมือนเด็กหนุ่มปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม มองจากในรูปภาพ ชายนั้นหน้าตาที่สะอาดหมดจด แต่เตี้ยกว่าเขาหนึ่งช่วงหัวซึ่งเท่ากับไหล่ของเขา ร่างกายดูอ่อนแอมาก เขาแต่เพียงพิ่งที่ร่างเขาเล็กน้อยก็เหมือนกับว่าจะเบียดอัดเขา คนคนนี้เขาไม่เคยเห็นมาก่อน

เลขาพิเศษพูดต่อว่า “กล้องวงจรปิดข้างหลังก็เสียไปด้วย ดังนั้นไม่สามารถรู้ได้ว่าผู้ชายคนนั้นออกมาจากห้องท่านเวลาไหน”

“ไปตรวจสอบให้ผม” ทาวัตกำรูปภาพในมือแน่น ถึงแม้ว่าน้ำเสียงไม่ดุดันแต่ก็ยังมีอานุภาพ คิดว่าเรื่องที่เขาโดนวางยาต้องเกี่ยวกับเด็กคนนั้นแน่นอน