หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 205

ตอนที 205 ปีศาจที่เลวร้ายที่สุด

“หม่ามี๊ รับสายดีไหม ทำแบบนี้มันจะไม่ดีกับปะปี๊เลยนะ” กวินรู้สึกผิดต่อทาวัต ถึงยังไงเขาก็ไม่รู้ว่ากวินหนีออกมาเพราะความโกรธ และก็ไม่รู้ว่าผู้หญิงคนนั้นพูดอะไรกับกวิน

เขาเป็นเหมือนผู้บริสุทธิ์ ที่ถูกพวกเรารังแก

“จะสนใจทำไม ให้เขาร้อนใจไปอีกซักพักเถอะ” จรินทรถอนหายใจ เรื่องที่เห็นที่โรงพยาบาลยังไม่ทันทำให้เธอใจเย็นลงได้ แล้วทำใจถึงจะใจอ่อนเร็วขนาดนั้นกันล่ะ

เสียงเรียกเข้าดังอีกซักพักก็หยุดไป แล้วก็ไม่ดังอีก กวินน้อยไม่ได้พกโทรศัพท์มาด้วย ทาวัตถึงติดต่อเขาไม่ได้

จรินทรกับกวินมองหน้ากัน แค่นี้น่ะเหรอ

และโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้งหนึ่ง แต่ว่าไม่ใช่ของจรินทร

“ของฉันเอง” คาร่าหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แต่เป็นเบอร์แปลก เธอไม่ได้คิดอะไรกเลยรับสาย “ฮัลโหล”

“บอกให้จรินทรรับโทรศัพท์” น้ำเสียงเย็นชานั้นตะคอกใส่สายมา ทำให้ทุกคนเสียวสันหลัง

“แม่จ๋า!” คาร่าตกใจจนโยนโทรศัพท์ให้จรินทร “รีบรับเลย เจ้านายบ้านเธอน่ะ”

ทำไมถึงหาเบอร์เธอเจอล่ะ เธอเปลี่ยนเบอร์ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง นอกจากจรินทรกับกวินก็ไม่มีใครรู้อีก แล้วทำไมทาวัตถึงหาเจอภายในเวลาอันรวดเร็วอย่างนี้ล่ะ

จะน่ากลัวเกินไปแล้ว!

จรินทรมองหน้าจอโทรศัพท์ กลืนน้ำลาย สุดท้ายเธอก็ไม่กล้าพอที่จะตัดสายเขา เธอยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู “ฮัลโหล”

“หาลูกไม่เจอ อยู่กับเธอรึเปล่า” น้ำเสียงของทาวัตดูสงบเยือกเย็น ปนไปด้วยความสงสัย

“อืม ใช่ เขาอยู่กับฉัน” พร้อมกับมองหน้าเด็กน้อยที่ใสซื่อ เจ้าเด็กบื๊อเอ้ย ทำให้ปีศาจร้ายโมโหซะแล้ว!

อีกฝ่ายเงียบไปหลายวินาที เงียบจนทำให้จรินทรใจไม่ค่อยดี หลังจากนั้นทาวัตก็พูดว่า “แล้วเธออยู่ไหน ฉันบอกว่าถ้าตื่นแล้วให้กลับคฤหาสน์ไม่ใช่เหรอ”

ไม่รู้ว่าจรินทรคิดไปเองหรือว่ายังไง ถึงแม้ว่าน้ำเสียงเขาจะเยือกเย็น แต่รู้สึกเหมือนมีความอ่อนโยน ออดอ้อนอยู่ในนั้น ทำให้ใจเธอหวิว

อยู่ๆเธอก็นึกถึงเรื่องที่โรงแรม แล้วหน้าก็แดงขึ้นมา กวินหันไปมองหน้าคาร่า

คาร่าพยักหน้าเบาๆ ดวงตาบ่งบอกว่า หม่ามี๊ของเขาต้องกำลังคิดเรื่องอะไรอยู่แน่ๆถึงกลายเป็นแบบนี้

กวินกัดริมฝีปาก แล้วก็พยักหน้าอย่างเข้าใจ

“ทำไมไม่ตอบล่ะ” พอทาวัตรู้ว่ากวินปลอดภัย ก็ไม่ร้อนใจ ค่อยๆถามอย่างใจเย็น

“ไม่มีอะไรหรอก......” ใบหน้าที่สวยงามของเธอแดงไปหมด โชคดีที่เขาไม่ได้อยู่ตรงนี้ ไม่งั้นคงอับอายน่าดู

“เมื่อไหร่จะกลับ” เขายังคงถามต่อ

จรินทรหลงเสน่ห์เขาจนเกือบจะตอบว่า “ใกล้กลับแล้ว” แต่ยังโชคดีที่เธอยับยั้งไว้ทัน และไม่คิดถึงเรื่องเมื่อคืนนี้อีก

“ดูอารมณ์ก่อนแล้วกัน” จรินทรเชิดหน้าขึ้น พร้อมตอบอย่างผู้ชนะ

นายก็ไล่ยัยลูกพีชเน่าของนายไปก่อนสิ!

“หืม” ทาวัตถามด้วยน้ำเสียงที่เฉยเมยแต่กลับมีเสน่ห์ แต่เน้นเสียงมาก จรินทรสามารถเดาท่าทางที่เฉยเมยของเขาได้ผ่านทางหน้าจอเลยทีเดียว

มือของเธอสั่นเล็กน้อย ก็เลยรีบวางสาย ไม่งั้นต้องแพ้เขาอีกแน่ๆ

“หม่ามี๊คิดอะไรอยู่น่ะ” กวินเห็นว่าจรินทรเดี๋ยวก็ยิ้มเดี๋ยวก็หน้าบึ้ง ดูแปลกมาก พลางเอามือจับไปที่หน้าผผากของเธอ ตัวก็ไม่ได้ร้อนนี่

จรินทรกำลังไปเตรียมชงนมมาให้กวิน พอได้ยินเสียงข้อความเข้า ข้างนึงถือหลอด อีกข้างเปิดดูข้อความ พร้อมกับดูดชิมนมไปด้วย

(เธอเมื่อคืนร้อนแรงกว่าวันนี้เยอะเลย)

“แค่ก!” จรินทรยังไม่ทันจะกลืนนมลงไปก็สำลักออกมา โชคดีที่ตอนนั้นเธอหันหัวหลบทัน เลยไม่ไปโดนหัวคาร่ากับกวิน

“สกปรกมาก รีบเช็ดให้สะอาดเลย” คาร่ามองเธอด้วยสายตารังเกียจ หยิบทิชชู่โยนไปให้จรินทร

จรินทรรีบเช็ดคราบนมบนโซฟา แล้วก็วางขวดนมไว้บนโต๊ะ

“หม่ามี๊เป็นอะไรไป นี่เป็นโศกนาฏกรรมเลยนะ” กวินพูดพลางดูพระเอกกับนางเอกในทีวี แล้วยิ้มกว้างออกมา

“หม่ามี๊หนูจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว ไม่ต้องสนใจหรอก” คาร่าพูดพร้อมมองไปที่จอโทรศัพท์ โดยที่ไม่ได้รู้เลยว่ามีเรื่องราวอะไรอยู่ด้านใน

กวินพยักหน้าตอบอย่างรู้งาน แล้วก็หันไปดูทีวีต่อ

จรินทรเอาทิชชู่ใช้แล้วไปทิ้งขยะ แล้วก็เปิดโทรศัพท์ด้วยความอาย แล้วเธอก็ลบข้อความที่เขาพึ่งส่งมาทั้งหมดออก จิตใจค่อยสงบขึ้นมาหน่อย

เธอรู้สึกหดหู่เล็กน้อย เขากล้าดียังไงที่ยังมีความสัมพันธ์คลุมเครือกับธารีแล้วยังมากวนใจเธออีก

เธอชอบเขา แต่ก็ไม่ใช่เพราะเรื่องฐานะหรอกนะ

สงบไว้ สงบไว้ จรินทร อย่าให้เรื่องแค่นี้มีทำให้เธออารมณ์เสีย หายใจเข้าลึกๆ หายใจเข้า... หายใจออก....

ใครจะรู้ว่าหลังจากที่เธอหายใจเข้าลึกๆแล้วนั้น กลับรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง เธอยิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้นไปอีก

การมานั่งอึดอัดแบบนี้ไม่ใช่นิสัยของเธอเลยจริงๆ!