หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 207

ตอนที่ 207 ตกหล่น

ปกติห้องหนังสือ เป็นห้องที่เขาหวงห้าม เธอแอบย่องเข้ามาแบบนี้ ถ้าโดนจับได้มีสิบปากก็อธิบายไม่ขึ้น

เธอกลับถึงห้อง ล็อกประตู แล้วรีบนอนหลับ

ตึกด้านล่าง ธารีได้ยินเสียงรถมาตั้งแต่แรก และได้ยินเสียงฝีเท้าที่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งใกล้เข้ามา เมื่อทาวัตเดินมาใกล้เธอ เธอก็มองเขาด้วยสายตาง่วงนอน ยิ้มอย่างอ่อนหวาน “ทาวัต คุณกลับมาแล้วหรอคะ? ฉันรอคุณอยู่ตั้งนาน”

ทาวัตไม่คิดว่าเวลานี้แล้วธารีจะยังรอเขาอยู่ที่นี่ คิ้วคมเข้ม ยิ้มถาม “มีธุระอะไรหรือครับ?”

“ไม่มีไรค่ะ แค่อยากขอบคุณที่ให้ฉันได้เข้ามาอยู่ที่นี่อ่ะค่ะ”ธารีขับล้อเข็นมาข้างหน้า เข้าใกล้ธาวัต แล้วมองเขาด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยความยินดี

“ไม่เป็นไรครับ ผมต้องทดแทนคุณอีกมาก” ทาวัตพูดด้วยท่าทีเหนื่อยล้า กับงานที่กองมาเป็นอาทิตย์

ธารีก็พูดอีกว่า “ฉันดูคุณเหมือนจะเหนื่อยมากเลย ให้ฉันช่วยนวดไหล่ให้คุณไหมคะ”

“ไม่เป็นไรครับ รีบเข้านอนเถอะครับ” ทาวัตหยิบเสื้อมาจากมือเธอแล้วเดินอ้อมไปข้างหลัง เข็นรถเธอไปที่ลิฟท์

ทาวัตพาธารีไปส่งที่ห้อง แล้วก็กลับไปยังห้องนอนตนทันที

เพิ่งเดินเข้าห้อง ก็รู้สึกผิดปกติ ดูท่าเธอคงกลับมาแล้ว

ทาวัตยิ้มน้อยๆแล้วเดินไปที่เตียงอย่างเบาๆ

วริรทรที่แกล้งหลับอยู่ รอตั้งนานก็ไม่เห็นทาวัตกลับมา ก็เลยหลับไป

ไม่ได้เจอกันตั้งหนึ่งอาทิตย์ นึกว่าเร็วๆนี้เขาคงไม่กลับมา

ทาวัตรู้ดีว่า วรินทรยังติดใจเรื่องเมื่อห้าปีก่อน แต่เขาเคยให้ปกเกศไปสืบเรื่องนี้ ตอนนั้นบ้านพูลสวัสดิ์ส่งเธอไป แต่เธอก็ไปด้วยความเต็มใจ

ไม่รู้ว่ายังผิดพลาดตรงไหน

แม้แต่กวินก็บอกว่าเขาเป็นคนผิด...

เขาถอนหายใจ ล่ะสายตาจากวรินทรแล้วนวดถูระหว่างคิ้วตนเอง บาดแผลตรงไหล่ด้านหลังยังคงเจ็บนิดๆ ทำให้เขาตื่นอยู่ตลอดเวลา

เขาถอดเข็มขัด ซึ่งเขาไม่สามารถทายาให้ตนเองได้อย่างสะดวก จึงทาลวกๆแล้วนอนอยู่ข้างกายวรินทร มองเธอนอนอย่างสงบก็วางใจเลยนอนหลับไปด้วย

วรินทรรู้สึกหายใจไม่สะดวกจึงสะดุ้งตื่น เมื่อลืมตาก็พบว่า แขนยาวๆวางอยู่บนหน้าอกเธอ จึงมองอย่างระอาใจ

เมื่อกี้เธอเพิ่งฝันว่าตนเองกำลังตกน้ำทะเล จมน้ำจนหายใจไม่ออก ทำให้เธอเกือบขาดอากาศหายใจตาย

ที่แท้ก็เพราะแขนนี้แหละที่เป็นเหตุ

วรินทรขยับแขนเจ้ากรรมที่ทับตนทิ้งไป แล้วลุกขึ้นมา

พอหันหัวไป กลับพบเห็นพวกบาดแผลที่เป็นแผลเป็นแล้วของทาวัต

แผลโดนปืนยิงมักจะหายยาก บวกกับทาวัตไม่ยอมให้พยาบาลทายาให้เขา หลายวันมานี้เขาทาเองแบบลวกๆ แผลก็เลยหายยาก

ในใจวรินทรเจ็บจิ๊ดๆ เม้มริมฝีปาก แล้วลงจากเตียงไปล้างหน้าล้างตาอย่างไม่ใส่ใจ

ผู้หญิงจะทำอะไรตามความรู้สึก ถ้าเป็นเมื่อก่อนวรินทรจะรีบทาให้เขาอย่างไม่ลังเล ต่อให้ทุลักทุเลขนาดไหนก็ไม่เป็นไร

ทั้งสองอยู่ใกล้กันมาก กลิ่นกายหอมหวานอลวนอยู่รอบกายเขา ทำให้จิตใจรู้สึกสงบ

ดวงตาทาวัตรุ่มร้อน แววตาจ้องมองใบหน้าเธอ ในใจหอมหวานดั่งน้ำตาล

“เสร็จแล้วค่ะ”ในที่สุดก็ทายาเสร็จเรียบร้อย พันผ้ากอตแล้วก็เก็บขวดยา โยนก้านสำลีที่ใช้แล้วทิ้งลงถังขยะ กำลังจะลุกขึ้นแต่เพราะนั่งนานเกินทำให้ขาเป็นเหน็บ...

ในใจวรินทรรู้สึกแย่ ขาทั้งคู่ชาจนทำให้เธอไม่สามารถดิ้นได้ เมื่อดิ้นก็ทำให้อยากหัวเราะ ปวดแสบและเสียวแปลบๆอย่างทรมาน

ความรู้สึกแบบนี้ช่างน่าเวทนานัก

ทาวัตนึกว่าเมื่อเธอทายาเสร็จแล้วก็คงลุกจากไป แต่รอเป็นพัก เธอก็ไม่ขยับ เมื่อแข็งอยู่กับที่

ด้วยความสงสัย จึงหันหน้ามองแล้วสบตาเธอ ถามว่า “เป็นอะไร?”

วรินทรได้ยินเสียงเขาถาม เงยหน้าเศร้าๆมองเขา “ขา....ขาเป็นเหน็บ”

ทาวัตยิ้มน้อยๆ แล้วลุกจากเตียง เดินไปเปลี่ยนชุดที่ห้องเปลี่ยนผ้า เดินมาด้วยติดกระดุมด้วย

วรินทรใช้มือนวดถูขาที่ชาเบาๆ ปวดแสบไปทั้งตัวเหมือนโดนมดกัด แต่ก็ทำได้แค่อดทน

เธอรู้ว่าทาวัตเดินออกมาแล้ว แต่ก็ไม่กล้าเงยหน้าไปมอง ในใจเหมือนมีอะไรผูกมัดไว้อย่างตื่นเต้น ใบหน้าแดงระเรื่อ ถ้ามองจากตรงที่ทาวัตอยู่ จะเห็นถึงความสวยหวานอย่างน่าหลงไหล

เขาเดินติดกะดุมเสื้อแล้วเดินมา มองเธอแล้วหยิบเอาเสื้อสูทด้านข้าง และเดินออกจากห้องนอนไป

ถ้าเป็นเมื่อก่อน เขาคงจะมาช่วยนวดให้เธอ และต่อว่าเธอซื่อเบื่ออย่างเอ็นดู