หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 229

ตอนที่ 229 แอบรัก

นรชัยได้สติ ดึงมือตัวเองอย่างไม่ลังเลแล้วเดินไปหาทัตดา

คาร่าเห็นมือของตัวเองที่ว่างเปล่า ปลายนิ้วยังเหลืออุณหภูมิอยู่จางๆ

เธอมองเงาที่นรชัยเดินเข้าไปหาทัตดา แล้วยิ้มขึ้นมาทันที

ลาก่อนนะ คนแอบรักที่ฉันไม่สามารถพูดออกมาได้

ลาก่อนนะ เดือนตุลาปีนั้น ทำให้ฉันพบคนที่ทุ่มเทความรักให้

รอยยิ้มที่มุมปากของคาร่ายังไม่ทันหายไป ร่างกายก็ไร้เรี่ยวแรงลง ทั่วทั้งร่างเซไปข้างหลัง

“คุณ เป็นอะไรไปครับ” เสียงที่สดใสน่าฟังทะลุเข้ามาในแก้วหูของคาร่า สามัญสำนึกสุดท้ายก่อนดับลงไป เธอได้ยินเสียงนี้ คล้ายกับเสียงของธรรมชาติ อยากที่จะลืม

เธอรู้ว่านั่นไม่ใช่นรชัยเป็นแน่

ตอนที่วรินทรมาถึงบลูไลท์ นรชัยก็ได้นำทัตดาออกไปแล้ว คลาดกันพอดีก็เลยไม่ได้เจอ

วรินทรเปิดโทรศัพท์อย่างใจร้อน หาหมายเลขของคาร่า แล้วโทรไปไม่ติด แต่ว่าวรินทร กลับได้ยินเสียงเพลงเบาๆดังมาจากที่ไหนสักที

เป็นเสียงโทรศัพท์เรียกเข้าของคาร่า

เธอเดินตามเสียงของโทรศัพท์ เจอโทรศัพท์ของคาร่าตกอยู่ในมุมหนึ่ง มุมนั้นเรี่ยราดไปหมด บนพื้นยังมีรอยเลือดที่ไม่ชัดเจนด้วย

นัยต์ตาของเธอหดตัวทันที หรือว่าคาร่าจะเกิดเรื่องขึ้น

ไม่ทันคิดอะไรเยอะ เธอก็หาเบอร์โทรศัพท์ของทาวัตเจอแล้วโทรไปได้ยินเสียง ตู๊ดๆๆ ดังมาจากตัวโทรศัพท์ เธออยากจะทะลุตามสายเพื่อไปหาทาวัตจริงๆ

ผ่านไปไม่กี่วินาที ก็โทรติด เสียงที่เย็นยะเยือกส่งมาจากทาวัต “วริน”

เวลาขณะนี้เขากำลังประชุม ข้างหน้านั้นมีผู้บริหารนั่งอยู่ เดิมทีโทรศัพท์จะตั้งสั่น แต่ว่าโทรศัพท์ save ไว้เฉพาะเบอร์ของวรินทรเลยไม่ได้ตั้งสั่น

โทรศัพท์ดังขึ้น ในขณะเดียวกันผู้บริหารเหล่านั้นก็มอง ทาวัตรีบรับโทรศัพท์

เบ้าตาของวรินทรมีน้ำตาคลอ พูดด้วยเสียงที่ร้องไห้ว่า “ทาวัต รีบมา คาร่าเกิดเรื่องแล้ว”

ทาวัตได้ยินเสียงวรินทรร้องไห้ในโทรศัพท์ ก็ขมวดคิ้ว ในใจก็ลุกลี้ลุกลนยกมือทำสัญญาณเพื่อบอกให้หยุดรายงานก่อน “วริน ใจเย็นๆนะ บอกฉันมาว่าเธออยู่ที่ไหน”

พวกผู้บริหารระดับสูงมองทาวัตอย่างประหลาดใจ ประธานกำลังคุยกับใครทำไมถึงมีความอดทนอย่างนี้ อีกทั้ง ยัง.... นุ่มนวล

ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ

“ฉันอยู่บาร์บลูไลท์ เธอรีบมาได้ไหม” วรินทรสูดลมหายใจ รู้ว่าเวลานี้ร้องไห้ก็ไม่ได้ช่วยอะไร สิ่งแรกที่ต้องทำ คือ หาคาร่า

“ได้ รอฉันนะ” ทาวัตพูดจบก็วางสาย ลุกขึ้นเพื่อเดินออกไป

เดินมาถึงปากประตูเขาเหมือนจะคิดอะไรได้ พูดกับผู้บริหารว่า “ประชุมหยุดชั่วคราว เอารายงานประชุมร่างเสร็จแล้วส่งมาที่อีเมลล์ผม”

“ซ้าย มือซ้าย....” ผู้จัดการจ้องมองอย่างหวาดกลัว กลั้นน้ำลายโดยไม่รู้ตัว

ทาวัตยกมุมปากครั้งหนึ่ง นัยต์ตาที่เย็นยะเยือกหยุดอยู่ที่มือ สายตาของผู้จัดการ ไม่รู้ว่าตอนไหนเขาจับข้อมือซ้ายของผู้จัดการ ใช้แรงหัก

“อ๊า......” เสียงร้องด้วยความเจ็บปวด เจ็บจนทั่วร่างกายของผู้จัดการสั่น ร้องออกมาเสียงดังพุงที่พลุ้ยนั่นสั่นไปมา รูปนั้นน่าขำเป็นอย่างมาก

“นี่คือคำเตือน” ทาวัตปล่อยมือสะบัดผู้จัดการออกไป หยิบผ้าเช็คหน้ามาเช็คฝ่ามืออย่างละเอียดเล็บแม่โป้งก็ไม่เว้น

วรินทรซาบซึ่งใจ แต่เห็นท่าทางที่เขาเช็คมือ ก็อดที่จะขำไม่ได้ นี่แมนโชว์ หักข้อมือคนอื่นแล้วยังรังเกียจความสกปรกของคนอื่นด้วย วางมาดจริงๆ

“ทาวัตพวกเราไปดูกล้องวงจรปิดกันเถอะ ฉันกลัวว่าคาร่าจะมีอันตราย ” เธอดึงเสื้อของทาวัตแล้วพลางพูดไปด้วย

“อืม” ใบหน้าเขาเผชิญหน้าของเธอก็อ่อนโยนลงอย่างเห็นได้ชัด แต่ว่าพอหันหน้ากลับมาก็กลับเปลี่ยนเป็นเย็นชาอีก “นำทาง”

“ได้ครับ ได้ครับ” ผู้จัดการถูกหักข้อมือนั้น ถึงแม้ว่าเจ็บแต่ก็ไม่กล้าหาหมอ แล้วนำทางพวกเขาไป

บนกล้องวงจรปิด แม้ว่าคาร่ากับทัตดาเลือกอยู่ในมุมแต่ว่ามีกล้องที่ส่องไปทางมุมนั้นเต็มๆ คำพูดที่พวกเธอได้พูดกันนั้นได้ยินชัดเจน

ยิ่งดูไปถึงตอนหลังสีหน้าของวรินทรก็ยังเคร่งครึม จนถึงสุดท้ายใช้มือตีโต๊ะ ใบหน้าโกรธอยากจะทะลุผ่านจอไปเอาตัวทัตดาออกมาตบสักทีสองที

“บ้าเอ้ย! ทัตดาคนนี้ไม่ใช่คนดีอะไร เอาคาร่ามาเป็นข้อต่อรองเพื่อความปลอดภัยของตัวเอง ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงที่หน้าด้านอย่างนี้มาก่อน ตาของนรชัยถูกโคลนป้ายไว้หรอทำไมถึงชอบคนประเภทนี้ได้”

ฟังเสียงที่เธอต่อว่า ทาวัตจับมือของเธอข้างที่ตีโต๊ะเมื่อกี้นี้อย่างจนใจ มาไว้กลางฝ่ามือของตัวเองลูบเบาๆ เรื่องที่นรชัยมีแฟนเขาเองก็รู้ แต่ไม่เคยเห็นหน้าตา แต่ฟังคำของวรินทรท่าทางโกรธเคืองมันไม่คุ้มกันเลย