หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 234

ตอนที่ 234 ถึงกลายเป็นผีก็จะไม่ละเว้นพวกแก

" ครับลูกพี่ ！" เซลล์ประสาททั่วทั้งร่างของลูกน้องเริ่มตื่นตัว เขาจ้องมองไปยังสาวสวยที่อยู่ตรงหน้า ต่อให้ผู้ชายคนไหนได้มาเห็น เป็นต้องหัวใจเต้นรัวๆเลยทีเดียว

วรินทรขมวดคิ้วย่น มองพวกเขาด้วยความน่ารังเกียจขยะเเขยง ขาของเธอยังถูกมัดเอาไว้ จนตอนนี้ไร้ซึ่งเรี่ยวเเรง

ลูกน้องกระโดดขึ้นไปคร่อมตัวเธอ มือข้างหนึ่งจับกดมือทั้งสองของเธอไว้ อีกมือหนึ่งกำลังจะฉีกดึงเสื้อผ้าเธอออก

" อย่ามาเเตะต้องฉัน ！ไอ้สัตว์นรก ！เอามือสกปรกของพวกแกออกไป ！" วรินทรดวงตาแดงก่ำ พยายามออกแรงสลัดมือของมันออก ก่อนจะตบมันไปทีนึง

ไม่รู้ว่านานเเค่ไหนแล้วที่รู้สึกไร้เรี่ยวแรงได้ขนาดนี้ เธอก็เหมือนลูกไก่ในกำมือ จะบีบก็ตายจะคลายก็รอด ！

ความรู้สึกนี้มันช่างไม่น่าพิศมัยเอาซะเลย ！

" นังบ้าเอ๊ย ！นี่มึงกล้าตบกูเหรอ ？！" เธอไปจุดชนวนความโกรธเกรี้ยวของลูกน้องมันเข้าให้แล้ว เขายิ่งออกเเรงเพื่อจะดึงทึ้งเสื้อผ้าของหญิงสาวให้ฉีกเป็นชิ้นๆ

วรินทรจดจำใบหน้าของพวกมัน ถึงกลายเป็นผีก็จะไม่ละเว้นพวกแก ！

วรินทรกัดริมฝีปากล่างของตัวเอง น้ำตาเอ่อล้นออกมาด้วยความสิ้นหวัง แต่ทันใดนั้นเเววตาของเธอก็เปลี่ยนไป เธอก็กระโจนพุ่งไปข้างหน้าและกัดเข้าที่แขนของลูกน้องมันเข้าอย่างเเรง

ด้วยอารมณ์แห่งความโกรธแค้น ให้ตายก็ไม่ปล่อย

" อ๊าา อ๊าาา ！มือกู ปล่อยเดี๋ยวนี้ ปล่อยสิวะ ！！" ลูกน้องมันโดนกัดจนร้องออกมาอย่างเจ็บปวด ฟันของวรินทรนั้นแหลมคมมาก ใครโดนเข้าเป็นต้องเจ็บจนทนไม่ไหว ยิ่งตอนนี้เธอกำลังโมโหโกรธาอยู่ด้วย จนดูเหมือนว่าเธอกำลังจะกัดกินเนื้อเขาซะให้ได้

ลูกพี่เห็นสถานการณ์ไม่ค่อยดี ก็เลยเก็บมือถือ ก่อนจะเดินไปถีบวรินทร

จังหวะที่ถีบเธอออกไปนั้น ส่วนหนึ่งของเนื้อเเขนของลูกน้องตัวเอง ก็ถูกกัดติดหลุดออกมาด้วย ดูแล้วช่างน่าสยดสยองเป็นที่สุด เลือดสดๆไหลอาบออกมาจากแขน

" อ๊าาา——แม่งโคตรเจ็บเลยโว๊ย แขนฉันนนน—— " ลูกน้องพูดหอบหายใจอย่างเเรงด้วยความเจ็บปวด มองดูสภาพแขนตัวเอง น้ำตาแทบไหล

เฮ่อะ ！

วรินทรหัวเราะเยาะสะใจ พลางเอามือเช็ดคราบเลือดที่ปากออกไป เธอรู้สึกเจ็บร้าวไปทั่วร่างเหมือนมีอะไรหนักๆมากดทับเธออย่างเเรง

ตอนที่โดนถีบเมื่อกี้ อวัยวะภายในของเธอเหมือนแทบจะฉีกขาดเป็นเสี่ยงๆ กลิ่นคราวเลือดอ่อนๆถูกดันขึ้นมาจากลำคอของเธอ เลือดที่มุมปากไม่เพียงแต่ไม่ได้เช็ดออกแต่กลับไหลออกมามากขึ้น

ปัง ！ ——

ทันใดนั้น โครม ！！เสียงประตูโกดังถูกเปิดออก มีแสงลอดผ่านทางประตูนั้นเข้ามา ทำให้เห็นภาพด้านในได้อย่างชัดเจน

วรินทรพยายามยกเปลือกตาอันหนักอึ้งในตอนนี้ขึ้นมอง ภาพนั้นค่อนข้างจะเบลอ เธอพยายามตั้งใจเพ่งมองไปข้างหน้า จึงได้เห็นร่างสูงโปร่งกำลังมุ่งตรงเข้ามาหาเธอ ใกล้เข้ามาๆๆ

นั่นเขารึเปล่า ？

ความคิดนั้นเพิ่งจะเเล่นเข้ามาในหัวเธอ ดวงตาของหญิงสาวค่อยๆปิดสนิท สลบวูบไป

" วรินทร วรินทร " ดวงตาสีดำคมกริบของทาวัตหรี่เล็กลงในทันใด เมื่อได้เห็นหญิงสาวนอนนิ่งเนื้อตัวอ่อนปวกเปียก ที่มุมปากมีเลือดไหลซิบออกมา หัวใจของเขาเหมือนถูกบีบจนแทบแหลกสลาย รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก

" มันจะเป็นไปได้ไง ？" สองคนนั้นคิดไม่ถึงว่า สถานที่ไกลลับตาขนาดนี้ยังอุตส่าห์มีคนตามมาเจอได้

ความเยือกเย็นแผ่ซ่านไปทั่วร่างของทาวัต หมัดทั้งสองกำแน่นอยู่ข้างลำตัว ความร้อนรนกระวนกระวายเเละอารมณ์โกรธแค้น ถูกปลุกเร้าขึ้นมาในบัดดล เหมือนเปลวไฟที่กำลังลุกโชนโหมกระจายไปทั่วทั้งบริเวณ

เขาหันไปเตะสองคนนั้นจนล้มลงไปนอนกองกับพื้น เท่านั้นยังไม่พอ เขาทั้งเตะ ทั้งต่อย ทั้งตีไปที่สองคนนั้นอย่างไม่ยั้ง เพื่อระบายความโกรธแค้นในใจของเขา ！

" อาการของคุณวรินทรก็มีบาดเจ็บตามร่างกาย เเต่ก็ไม่ได้ร้ายเเรงอะไรมาก ช่วงนี้ก็ให้เธอพักผ่อนมากๆ พยายามอย่าให้เธอโกรธ เพื่อหลีกเลี่ยงอาการหายใจไม่ทัน เเล้วก็ยังมีเรื่องของสุขภาพจิตด้วย คุณทาวัตก็ระวังๆหน่อยก็เเล้วกันครับ " หมอสเลเตอร์พูดพลางพยักหน้าเบาๆ ก็ตั้งเเต่เธอย้ายเข้ามาอยู่ที่นี่ จำนวนครั้งที่หมอต้องเข้ามารักษาอาการเธอมันมากกว่าสมัยก่อนๆเป็นหลายเท่า

ทำไมถึงมีคนที่ร่างกายอ่อนแอได้ขนาดนี้นะ

" ผมทราบเเล้วครับหมอ " ทาวัตแววตาดูหมองคล้ำ สั่งให้พี่หลิงเดินไปส่งหมอสเลเตอร์ที่ชั้นล่าง เเล้วเขาก็เดินเข้าห้องไป

วรินทรนอนนิ่งๆเงียบๆอยู่บนเตียง ใบหน้าเรียวเล็กงดงามนั้นซีดเผือก เหมือนตุ๊กตาดินเผาที่ไม่มีชีวิตยังไงยังงั้น เห็นเเล้วช่างน่าสงสาร

กวินนอนอยู่ข้างๆเตียงของเธอ ดวงตาดำกลมโตเหมือนลูกองุ่นจ้องมองไปที่ใบหน้าของวรินทรด้วยความเป็นห่วงเป็นใย แต่แฝงไปด้วยความก้าวร้าวรุนแรง

ทาวัตนั่งอยู่ข้างๆกวิน เขานิ่งเงียบไม่พูดไม่จา นั่งมองวรินทรที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ภายในใจรู้สึกหวาดหวั่น เขาแทบไม่อยากจินตนาการเลยว่า ถ้าเขาช้าไปเพียงก้าวเดียวเธอจะเป็นยังไง คงเป็นไปได้ว่าเขาอาจจะต้องสูญเสียคนที่เขาเฝ้ารอมากว่าห้าปี กว่าจะได้กลับมาอยู่เคียงข้างเขาไปอีกครั้งก็ได้

เขาจะไม่มีวันละเว้นคนๆนั้นโดยเด็ดขาด ！ไม่มีวัน ！

" ป่ะป๊า ใครเป็นคนลักพาตัวหม่ามี๊ไป ？" น้ำเสียงของกวินถึงเเม้จะฟังดูนุ่มนวล เเต่เมื่อเทียบกับปกติเเล้วออกจะค่อนข้างเย็นชา

ทาวัตรู้อยู่แก่ใจว่าลูกชายของตัวเองไม่เหมือนเด็กปกติทั่วๆไป แต่น้ำเสียงที่ปนความก้าวร้าวแบบนี้ กลับทำให้เขารู้สึกเจ็บปวดหัวใจเวลาที่ได้ยิน

" วางใจเถอะ ป่ะป๊าจะจัดการให้เรียบร้อย " เขาเอื้อมมือไปลูบผมกวินเบาๆ เหมือนเป็นการรับปากว่าจะทำให้ได้

" จัดการเหรอครับ ？" ใบหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์ของกวินหันกลับมามองที่ทาวัต " คนที่ป่ะป๊าควรจะจัดการที่สุด ไม่ใช่ผู้หญิงที่อาศัยอยู่ที่นี่คนนั้นหรอกเหรอครับ ？"

" ป่ะป๊าให้ผู้หญิงคนนั้นมาอยู่ที่นี่อย่างเปิดเผย เเล้วจะให้หม่ามี๊คิดยังไงอ่า ？"

กวินไม่เคยรู้ว่าธารีเคยช่วยชีวิตทาวัตมาครั้งหนึ่ง เขารู้เเต่เพียงว่าผู้หญิงคนนี้เป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของหม่ามี๊ แล้วเมื่อวันที่เข้ามาอยู่วันเเรกก็คิดจะขับไสไล่ส่งเขาให้ออกไปอยู่ที่อื่น ต่อหน้าป่ะป๊าก็เเสร้งทำเป็นใจดีอ่อนโยน