หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 24

ตอนที่24 แดดดี้?!

วรินทรมองดูนาฬิกาที่ข้อมือก็เห็นว่าเวลานี้ก็ดึกมากแล้วจริงๆ“งั้นก็รบกวนท่านประธานด้วยนะคะ”

“อืม”ทาวัตพยักหน้ารับก่อนจะจูงมือเธอไปจนถึงที่จอดรถ

วันนี้กวินก็เห็นว่ารถคันเดิมกับเมื่อวานมาส่งมามี้ของเขาอีกเช่นเคย ในใจก็เกิดข้อสงสัยขึ้นมา จนกระทั่งรถคันนั้นขับออกไปแล้ว เขาก็รีบวิ่งออกไปตรงระเบียงเขย่งเท้าชะเง้อหัวเล็กๆออกไปมองตามรถคันนั้นก็พบว่ารถคันนั้นขับออกไปจากสวนบุปผธรก่อนจะเลี้ยวกลับไปทางที่เพิ่งขับเข้ามา

ทางเดียวกันงั้นหรือ ใช้ข้ออ้างแบบนี้น่ากลัวว่าคนคนนี้จะมีใจให้มามี้ของเขาเสียมากกว่า!

แต่ที่น่าแปลกใจก็คือถ้าพวกเขาสองคนเป็นเพื่อนร่วมงานกันจริง ทำไมทุกครั้งมามี้ของเขาจะต้องอาศัยรถเขากลับด้วย เรื่องนี้ดูท่าว่าจะมีปัญหา

วรินทรเพิ่งจะเดินเข้ามาในบ้าน กวินก็รีบเตะเก้าอี้ออกไปอีกด้านทันที เด็กชายกางแขนออกก่อนวิ่งเข้ามาหาวรินทร“มามี้”

“จุ๊บจุ๊บลูกรัก”วรินทรหอมแก้มลูกน้อยฟอดใหญ่ ก่อนจะเดินไปวางกระเป๋าที่โซฟาแล้วก็หยิบน้ำมารินใส่แก้ว

“มามี้ ผู้ชายที่มาส่งคือใครหรือฮะ?”กวินวางมือลงบนโต๊ะก่อนจะเท้าคางมองอย่างสงสัย

มือของวรินทรชะงักกึกก่อนจะมองลูกของเธออย่างกระวนกระวาย“ลูกเห็นหน้าเขาแล้วหรือ?”

กวินส่ายหัวดิก“ไม่ฮะ แต่ผมรู้ว่าเขาเข้าหามามี้เพื่อหวังผลประโยชน์!”

วรินทรถอนหายออกมาอย่างโล่งอก มือบางของเธอเอื้อมไปจับหน้าของกวินทั้งสองข้างก็จะยืดออกจากกัน“เจ้าเด็กน้อยพูดจาไร้สาระ ตอนนี้กี่โมงแล้วรู้ไหม อาบน้ำหรือยังเนี่ยแล้วทำไมยังไม่เข้านอนอีก?”

“พรุ่งนี้ไม่มีเรียน วันนี้ผมเลยอยากอยู่เล่นอีกสักหน่อยฮะ”

“ใครบอกว่าไม่ต้องไปเรียนกัน”นี่มันโรงเรียนแบบไหนกัน เอะอะก็หยุด

เฮ้ เฮ้ กวินของเธอเพิ่งจะเข้าเรียนได้ไม่กี่วันเองนะ

“คุณครูที่โรงเรียนบอกฮะ”กวินรีบเอ่ยขึ้นก่อนร่างเล็กๆจะพยายามดิ้นให้หลุดจากเงื้อมมือเธอ “มามี้รีบไปอาบน้ำเถอะครับ กวินเปิดน้ำอุ่นไว้ให้แล้ว เสื้อผ้าก็วางเตรียมไว้ให้ด้านในแล้วครับ”

“มีแต่ลูกรักที่ใส่ใจมามี้ที่สุด ถ้ามามี้ไม่มีลูกรักอยู่ด้วยมามี้จะทำอย่างไรดีเนี่ย”วรินทรนึกถึงใบหน้าของทาวัตขึ้นมาร่างกายก็ชาวาบไปทั้งร่าง ถ้าทาวัตทราบเรื่องนี้ขึ้นมาไม่รู้เขาจะทำอะไรกับเธอบ้าง เธอไม่มีวันให้เขาเอาตัวกวินไปจากเธอแน่ เธอไม่มีวันยอมเด็ดขาด

หลังจากที่วรินทรเข้าไปอาบน้ำ กวินก็รีบหยิบโทรศัพท์มือถือก่อนจะวิ่งเข้าห้องอย่างรวดเร็วและไม่ลืมที่จะล็อคประตูอีกด้วย

เขาเข้าไปในแอปพลิเคชั่น Wechat เพื่อค้นหารายชื่อคาร่า 【ป้าคาร่า อยู่ไหมฮะ?】

ฝั่งนั้นก็รีบตอบกลับมาแทบจะทันที 【เธอเรียกฉันว่าอะไรนะริน?】

กวินมีรู้สึกเขินอายเล็กน้อยก่อนจะรีบตอบกลับไป【ป้าคาร่าฮะ ผมกวินเองนะ】

【ฉันก็ว่าแล้วว่ารินไม่มีทางเรียกฉันว่าป้าแน่นอน มีอะไรหรือจ๊ะ หรือว่าคิดถึงป้าคาร่าใช่ไหมน้า】ประโยคสุดท้ายแฝงไปด้วยการหยอกล้อเขา

“ก็ต้องคิดถึงอยู่แล้ว กวินมีคำถามที่อยากถามป้าคาร่าน่ะฮะ”กวินยิ้มเจ้าเล่ห์ เรื่องของมามี้ป้าคาร่าย่อมรู้ดียิ่งกว่าใคร เขาต้องถามจากป้าคาร่านี่ล่ะจึงจะได้ความ

【บอกมาเลยจ้ะ ถ้าป้าคาร่ารู้จะบอกหนูทุกเรื่องแน่นอน】

【ป้าคาร่ารู้เรื่องอดีตคนรักของมามี้บ้างไหมฮะ บอกผมหน่อยได้ไหม】

อดีตคนรัก? คาร่าอึ้ง กวินรู้เรื่องของมามี้ของเขาแล้วงั้นหรือ

กวินรอคำตอบอยู่นานอีกฝ่ายก็ไม่ยอมตบกับมาเสียที เขาก็รู้ว่าป้าคาร่าจะต้องรู้เรื่องแน่นอนแต่ไม่ยอมบอกเขา

【ป้าคาร่ารู้เรื่องอดีตคนรักของมามี้บ้างไหมฮะ บอกผมหน่อยได้ไหม】

【ก็ได้ แต่นี่เป็นความลับระหว่างเรานะเข้าใจไหม】คาร่ายอมใจอ่อนในที่สุด ถ้าขืนทำให้เด็กน้อยที่น่ารักคนนี้ร้องไห้เธอต้องรู้สึกผิดมากแน่ๆ

ในสายตาของคาร่านั้นกวินเป็นเพียงแค่เด็กน้อยไม่ประสีประสา

“มามี้ฮะ”

“ผมเกิดมาจากการที่มามี้ผ่าลูกแตงโมออกมาจริงๆหรือฮะ”กวินถามเธอด้วยดวงตากลมแป๋วอยากรู้อยากเห็น

วรินทรตอบออกมาอย่างง่วนงุน“ตอนนั้นมามี้ยังถ่ายรูปเก็บไว้อยู่เลยนะ”

แน่นอนอยู่แล้วว่ากวินไม่มีทางเชื่อ‘พรุ่งนี้ก็จะได้รู้ความจริงเองงนั่นล่ะ’

เช้าวันที่สองวรินทรไม่ได้ตื่นตั้งแต่เช้าตรู่เหมือนกับวันแรก เมื่อใกล้จะเก้าโมงเช้าถึงได้รีบร้อนลุกขึ้นมาแต่งกายเรียบง่ายก็จะวิ่งออกไปทำงาน

กวินยืนส่งวรินทรไปทำงานตอนเช้าที่หน้าประตู ใบหน้าเล็กๆของเด็กน้อยมองตามเธออย่างน่าสงสารและปั้นสีหน้าคิดถึงมามี้ของตนสุดหัวใจ แต่ทันทีที่วรินทรหันหลังวิ่งไปทำงานสีหน้าเหล่านั้นก็พลันหายวับไปทันทีก่อนปิดประตูและไม่ลืมที่จะล็อคอย่างทุกครั้ง

เด็กชายหยิบแล็ปท็อปออกมาและเดินไปนั่งที่โซฟาและทำตามแผนเดิมที่ตั้งใจไว้

มื้อป้อมๆเล็กๆจิ้มลงไปที่แป้นพิมพ์อย่างชำนาญ ดวงตากลมโตจ้องมองหน้าจออย่างตั้งใจ เพียงไม่นานก็มีรอยยิ้มผุดพรายขึ้นบนใบหน้า

สำเร็จ!

ภายในห้องทำงานกว้างขวางของท่านประธาน ทาวัตนั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานโดยที่มีปากกาแพงระยับอยู่ในมือ ดวงตาคมของชายหนุ่มเหม่อมองออกไปไกลไม่รู้ไปหยุดสายตาอยู่ที่ใหน

“ท่านประธาน? ท่านประธาน?”หลังจากเลขานิธูรรายงานผลการประชุมของวันนี้เขาก็ยืนเอกสารรอให้ท่านประธานเซ็น

เดิมทีเขาก็ไม่อยากจะขัดจังหวะท่านประธานนักหรอก แต่เอกสารชิ้นนี้ค่อนข้างจะเร่งด่วนจริงๆ เขาทำได้แค่เสี่ยงตายขัดท่านประธานเท่านั้น

ทาวัตไม่ได้พูดอะไรแต่ปรายตามองมาที่เขาครั้งหนึ่ง มือหนาเปิดเอกสารอ่านดูอยู่ครู่หนึ่ง ไม่มีคำถามอะไรหลุดออกมาจากปากสักประโยตก่อนจะจรดปากกาเซ็นชื่อลงไปแต่โดยดี

เลขานิธูรโดนสายตาพิฆาตของท่านประธานทำให้ขวัญหนีดีฝ่อไปหมด ดีหน่อยที่เขาทำงานเป็นเลขาให้ทาวัตมาแปดปีแล้วจึงพอมีภูมิกันอยู่บ้าง เมื่อตั้งสติได้เขาก็เอื้อมมือไปรับเอกสารกลับมา “ท่านประธานครับ ถ้าไม่มีธุระอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ”

“เดี๋ยวก่อน”จู่ๆทาวัตก็เอ่ยขึ้น“บอกธนชาติว่าผมขอดูผลงานออกแบบล่าสุดหน่อย”