หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 248

ตอนที่ 248 ถูกใส่ร้าย

ผู้จัดการพยักหน้า แววตาดุดันมองมาทางวรินทร “คุณผู้หญิงมีอะไรพูดอีกไหมครับ ถ้าไม่มีกรุณาไปโรงพักกับผมด้วยครับ”

“เดี๋ยวก่อน” น้ำเสียงเย็นชาอยู่ไม่ไกลดังออกมา เขาค่อยค่อยเดินเขามา ร่างสูงเดินมาอย่างผ่าเผย ใบหน้าเคร่งขรึม

ผู้คนแถวนั้นเห็นทาวัตเดินเข้ามา หลีกทางให้อย่างไม่รู้ตัว ทุกคนจ้องมองมาที่เขา

วรินทรใบหน้าเคร่งเครียดพอเห็นทาวัตเดินเข้ามาก็รู้สึกเบาใจไม่น้อย แววตาเขาเหมือนพายุให้น้ำนิ่ง ความน้อยใจไม่ยุติธรรม เธออยากจะฟ้องเขาให้หมดเลย

“คุณทาวัต” ผู้จัดการรู้จักกับคุณทาวัต เคยพบเขามาก่อน ก้มหัวแสดงความเคารพอย่างสุภาพ

ทาวัตพยักหน้ายิ้มเล็กน้อยก่อนเดินเข้ามาหาวรินทร มอบแววตาปลอบประโลมให้วรินทร แล้วหันมาผู้หญิงคนนั้นด้วยแววตาที่เย็นชา “คุณพูดว่าเขาผลักคุณ มีพยานบุคคลหรือว่าพยานสิ่งของไหม?”

ผู้หญิงคนนั้นมองที่ทาวัตก็เริ่มอยากหนี ไม่ได้ทำตัวผยองเหมือนเมื่อกี้ “ในห้องน้ำมีแค่เราสองคน บาดแผลบนหน้าฉันนี้ไง คือหลักฐาน”

“มีแค่คุณและเขา ไม่มีพยานบุคคล งั้นก็ฟังความแค่คุณคนเดียวสิ หรือว่าคุณต้องการจะใส่ร้ายเขา?”ทาวัตตาเหยี่ยวมองมาที่ผู้หญิงคนนั้น สังเกตท่าทีของผู้หญิงคนนั้น

หญิงคนนั้นรู้สึกตกใจ แววตาของเธอตอนนี้ช่างดูสับสน แล้วเธอก็คิดอะไรบ้างอย่างได้ ทำเสียงน่าสงสาร “คุณทาวัตไม่ว่าอย่างไรคุณก็ช่วยแฟนสาวของคุณแน่นอน อีกทั้งคุณวรินทรยังเป็นดีไซน์เนอร์ของบริษัทคุณอีก ถ้าอยากให้ฉันตายวันนี้ ฉันก็ยอมรับมัน”

พอพูดเสร็จ คนก็เริ่มพูดกันใหม่ รอบนี้ทั้งหมดต่างก็ประณาม

นึกไม่ถึงว่าเป็นวรินทร นักออกแบบไฟแรงแถมยังเป็นพรีเซ็นเตอร์น้ำหอมชื่อดัง ทำไมถึงคิดที่จะฆ่าคนได้ลงคอ ยิ่งหน้าสื่อรู้อีก คงเป็นเรื่องใหญ่ไม่น้อย

“คุณทาวัต ถ้าวันนี้ยังจัดการเรื่องนี้ไม่ได้ เกรงว่าจะกระทบต่อชื่อเสียงคุณวรินทรและบริษัท คุณดูว่าต้องการที่จะไปสถานีตำรวจไหม” ผู้จัดการค่อนข้างลำบากใจ ผู้คนเยอะขนาดนี้แทบเป็นไปไม่ได้ที่จะทำให้เรื่องพวกนี้พลิก ไม่อย่างนั้นแม้โรงแรมก็จะถูกวิจารณ์ไปด้วย

สถานีตำรวจ? หน้าของวรินทรขาวซีด เธอจับแขนเสื้อของทาวัตไว้แน่น เธอไม่อยากไปสถานีตำรวจ ตอนนี้เธอก็ถูกสื่อถ่ายภาพไว้มากแล้ว ถ้าเธอไปสถานีตำรวจอีก ถึงแม้ว่าเธอจะบริสุทธ์แต่ชื่อเสียงของเธอได้ถูกทำลายไปเรียบร้อยแล้ว

“ทาวัต ฉันไม่ได้ คุณเชื่อฉัน...” วรินทรกัดปาก มองทางที่ผู้หญิงคนนั้นอย่างแข็งกร้าว ตอนนี้สมองคิดอะไรไม่ออก

เธอไม่อย่างถูกใส่ร้ายแบบนี้ ไม่มีทางปล่อยคนที่ทำร้ายเธอได้ลอยตัวไปแน่

สถานการณ์ยิ่งแย่เข้าไป ตอนนี้หัวสมองของวรินทรช่างว่างเปล่า เธอค่อยๆคิดอย่างละเอียดว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง ทำไมถึงทำให้ผู้หญิงคนนั้นกัดเธอไม่ปล่อย

ผู้หญิงคนนั้นไม่มีทางแค่เรื่องทะเลาะกันบนโต๊ะอาหารถึงขั้นทำอะไรไม่ห่วงตัวเองแบบนี้ ต้องทางทำร้ายเธอแบบนี้ ทั้งๆทีไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกัน ต้องมีคนอยู่เบื้องหลังแน่ๆ คนที่ต้องการใส่ร้ายเธอ

ถ้าคนที่อยู่เบื้องหลังอยู่ตรงนี้ก็ดี คงจะช่วยเธอพิสูจน์ความบริสุทธิ์ได้ ก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมา

เดี๋ยวก่อน คนคนนั้นไม่จำเป็นต้องอยู่ที่นี่ก็ได้หนิ

ทาวัตแววตาดุดัน มองมาทางวรินทรอย่างอ่อนโยน “ไม่ใช่คุณแน่นอน”

ไม่มีทางที่จะเป็นวรินทรแน่นอน เขาเชื่อเธอ

ต่อให้คนทั้งโลกไม่เชื่อเธอ เขาก็ยังเชื่อเธอ

คำพูดของทาวัตเติมความเชื่อมั่นให้วรินทรอย่างมาก เธอยิ้ม จากจิตใจที่วุ่นวายตอนนี้ได้สงบลงไปมาก แค่คำพูดของเขาก็เพียงพอแล้ว

น้ำเสียงหวานๆ กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆของเธอกระซิบข้างหู ทาวัตกระพริบตาเล็กน้อย มองมาทางวรินทรอย่างเห็นด้วย พยักหน้าเบาๆ ก่อนเรียกปกเกศมาคุยกันไม่กี่ประโยค

ปกเกศฟังเสร็จจึงพยักหน้า แล้วเดินออกมา

ใช้เวลาไม่นานตำรวจก็มาถึงที่ชั้นเจ็ดของโรงแรม รีบเดินเข้ามาที่คนชุกชุม ผู้จัดการนำตำรวจพร้อมกับอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้น หลังจากนั้นตำรวจก็เดินไปหาวรินทรและผู้หญิงคนนั้น

“คุณรู้ไหมคดีความจงใจฆ่า มีโทษถึงประหารชีวิต” ตำรวจมองวรินทร ใบหน้าถอนหายใจใส่

วรินทร

วรินทรไม่ได้ตกใจกับคำขู่ของตำรวจ ใบหน้ายิ้ม พูดอย่างไม่รีบไม่ร้อน “คุณตำรวจ อย่าเพิ่งรีบตัดสินอะไรสิค่ะ บางทีฉันอาจถูกใส่ความอยู่ก็ได้”

ตำรวจขมวดคิ้ว ถามวรินทร “คุณมีอะไรมาพิสูจน์ว่าคุณโดนใส่ร้าย?”

ผู้หญิงคนนั้นมองทางวรินทร ห้องน้ำไม่มีทางมีกล้องวงจรปิด เธอแน่ใจว่าไม่มีใครเข้าไป ในห้องน้ำนั้นมีแค่เธอและวรินทรแน่นอน เป็นไปไม่ได้ที่จะมีคนอื่น

หลักฐาน? จะมีได้อย่างไรของพวกนั้น

“แน่นอนมาว่ามี” วรินทรพูดอย่างใจเย็น เพราะว่าตื่นเต้นมากเกินไปจึงควบคุมตัวเองไม่ให้ยิ้มออกมา ใบหน้าเล็กๆสวยงามเปล่งประกายออกมาภายใต้แสงไฟของทางเดิน

“คุณตำรวจค่ะ ผู้หญิงคนนี้อยากให้ฉันตายค่ะ คุณให้เธอหลอกคุณได้นะคะ รีบจับเธอไปได้แล้วค่ะ อะ...” ผู้หญิงคนนั้นพูดเสียงดังราวกับป่าวประกาศ พอเธอสบแววตาที่เยือกเย็นของทาวัตก็นิ่งชะงัก

เธอไม่กล้าสบตาทาวัตอีกแล้ว แววตาดำมือที่มองลึกเข้าไปในจิตใจ โดยเฉพาะแววตาเย็นชาเหมือนน้ำแข็งในช่วงฤดูหนาว ช่างน่าหวาดหวั่น

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์