หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 261

ตอนที่ 261 ยอดของยอดคน

หลังจากทาวัตจากไปไม่กี่นาที เมื่อกวินแน่ใจว่าทาวัตออกไปจากวิลล่าแล้วจริง ๆ เขาก็เริ่มลงมือ

“เอ พวกเราก็ไปกันเถอะ” กวินเริ่มเก็บของ จับใส่กระเป๋าเป้ก่อนยกขึ้นสะพาย จากนั้นจึงเรียกเอออกมา

เอมองท่าทางอยาก ตามสืบรอยของกวินนั้นก่อนหลุดหัวเราะออกมา “กวิน ถ้าพ่อนายรู้ต้องตีก้นนายแน่ ๆ เลย”

กวินย่นจมูก ยืดอกอย่างมั่นอกมั่นใจ กล่าวว่า “ไม่มีทาง พวกเราแอบทำลับหลังพ่อ พ่อไม่มีทางรู้หรอก”

_

ทาวัตพาปกเกศมุ่งหน้าไปที่เกาะ และส่งคนจากค่ายฝึกไปทางทะเล เข้าประชิดเกาะ ทุกอย่างดำเนินอย่างเป็นความลับ 

ธรรศกับนรชัยแยกกันนำทีมคนจากค่ายฝึกเป็นสองทีม เร็วพอ ๆ กับทาวัต   

แต่ในพวกเขากลับไม่มีใครคาดคิดว่า เพื่อวรินทรแล้วทาวัตถึงกับใช้ไพ่ตายที่เป็นความลับอย่างค่ายฝึกนี้ เมื่อเป็นอย่างนี้ ย่อมต้องไปกระทบขั้วอำนาจอื่น

คนที่มาจากค่ายฝึกทุกคนล้วนแต่เป็นยอดของยอดคน ล้วนแต่ผ่านการฝึกพิเศษ ไม่ว่าจะเป็นคุณสมบัติหรือฝีมือ ล้วนแต่ไม่อาจดูถูกได้

ถ้ากองกำลังทีมนี้ออกมา ก็หมายความว่าจะใช้กำลังที่มีทั้งหมดจัดการอีกฝ่าย

ดังนั้นหลายปีนี้ทาวัตจึงทำทุกอย่างอย่างลับ ๆ มาโดยตลอด นอกจากธรรศและนรชัยแล้ว ก็แทบไม่มีใครรู้เรื่องนี้

แม้แต่วรินทรเองก็ไม่รู้

“เจ้านาย ข้างหน้าเป็นเกาะแล้ว” ปกเกศซึ่งขับเฮลิคอปเตอร์ เห็นเกาะอยู่เบื้องหน้า พูดขึ้น

ปกเกศเองก็เป็นหนึ่งในสมาชิกของค่ายฝึก และเป็นหัวหน้าของกองกำลังทั้งหมดนี้ ฝีมือโดดเด่นและจงรักภักดี ไม่เหมือนสมาชิกในค่ายฝึกคนอื่น เขาอยู่ข้างกายทาวัตมาตั้งแต่เด็ก เวลาที่ได้ฝึกฝนนับว่าน้อยกว่าคนอื่น แต่มีความตั้งใจมากกว่าคนอื่น ถึงได้มายืนอยู่ในจุดนี้ได้ 

“หยุดในระยะห้าสิบเมตร ดำน้ำ” ทาวัตมองไปเบื้องหน้า ริมฝีปากเม้มแน่น แววตาปรากฏความอ่อนโยน 

วรินทร คุณไม่ต้องกลัว ผมมาช่วยคุณแล้ว

_

“ทาวัต!” ภายในห้อง วรินทรที่กำลังหลับอยู่บนเตียงลุกพรวดขึ้นนั่ง บนหน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อที่ไหลไม่หยุด ใบหน้าซีดเผือด ขบกัดริมฝีปากไร้สีเลือด เหมือนเธอจะฝันร้าย

วรินทรไม่หลับตาลงอีก เธอไม่กล้าที่จะคิดถึงความฝันที่เพิ่งฝันไป แม้จะเป็นแค่ฝัน แต่กลิ่นอายความสิ้นหวัง ความตาย และความเจ็บปวดนั้นกลับทำให้เธอรู้สึกว่ามันเกิดขึ้นจริง ๆ

เปลวไฟแดงฉานพวยพุ่ง ราวกับจะเผาผลาญทุกสิ่งให้สิ้นสลาย เธอเห็นตัวเองยืนอยู่ด้านนอกวิลล่าหลังนี้ เห็นร่างของทาวัตตกลงมาจากวิลล่าชั้นบน ร่วงหล่นลงสู่ทะเลเพลิง…

ไม่มีทาง เป็นไปไม่ได้!

นี่ไม่มีทางเป็นไปได้!

ทาวัตเป็นใครกัน เขาจะถูกเผากลางทะเลเพลิงได้ยังไง นี่เป็นแค่ฝันเท่านั้น ก็แค่ฝัน ไม่มีทางเป็นจริงไปได้หรอก!

วรินทรพยายามข่มหัวใจที่เต้นอย่างบ้าคลั่งให้สงบลงอย่างสุดความสามารถ แต่กลับกลายเป็นยิ่งเต้นรัวหนักขึ้น หัวใจเต้นราวกับกลองรัว จนไม่สามารถควบคุมได้

เธอก็ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงได้ฝันแบบนี้ขึ้นมา แต่ว่า เธอไม่อาจรอต่อไปได้อีก ไม่อาจให้ทาวัตเข้าใกล้ที่นี่ได้ แม้จะเป็แค่ฝัน เธอก็ไม่อาจนั่งรอความตายอยู่ที่นี่ได้อีก

เธอต้อหาทางหนี!

“เจ้านายรอสักครู่ครับ ถ้าจะเดินไปต้องใช้เวลากว่าจะไปถึง คนของเรามาถึงแล้ว ตอนนี้กำลังมุ่งไปที่นั่น ขอให้เจ้านายรออีกสักครู่ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วค่อยไป” ปกเกศพูด ยั้งทาวัตที่จะสาวเท้ามุ่งหน้าไป 

ปกเกศพูดไม่ผิด จากที่นี่ไปถนนปะทิวค่อนข้างไกล ถ้าเดินไป อย่างน้อยต้องใช้เวลาสี่สิบนาทีจึงจะถึง

และเขาก็ไม่อยากเสียเวลาแม้แต่นาทีเดียว

ไม่ถึงครึ่งนาที ก็มีรถออฟโรดคันหนึ่งขับเข้ามา มีคนคนหนึ่งยื่นหัวออกมา โบกมือให้พวกเขา  

หลังขึ้นรถ รถออฟโรดก็มุ่งหน้าสู่วิลล่าเลขที่ยี่สิบเจ็ด ถนนปะทิว

เกาะกับในเมืองไม่เหมือนกัน สภาพแวดล้อมเงียบสงบและสะอาด แม้แต่อากาศก็ดีกว่าในเมือง

“เจ้านาย พวกเขาเข้าล้อมวิลล่านั่นไว้แล้ว ไม่ทราบว่าจะให้เข้าไปช่วยคุณวรินทรออกมาเลยมั้ยครับ?” ปกเกศได้รับรายงานที่ส่งมา จึงถามความเห็นทาวัต

ดวงตาที่ปิดสนิทค่อย ๆ ลืมขึ้น ยากจะปิดความคมปลาบที่สาดฉาย “ให้พวกเขารอก่อน รอฉันไปถึงค่อยตัดสินใจ ก่อนหน้านั้น ก็ให้เข้าไปดูแลความปลอดภัยของคุณวรินทร”

“ครับ”

_

ในวิลล่า คนพวกนั้นไม่รู้สักนิดว่าถูกจับตามองอยู่ เมื่อเขากลับถึงห้องควบคุม ก็พบว่า วรินทรยังไม่ออกมาจากห้องน้ำ

หลังจากที่เธอเข้าไปในห้องน้ำจนถึงตอนนี้ ก็ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว

คนคนนั้นดูจออย่างเคร่งเครียด แม้จะรอไปอีกสักพัก วรินทรก็ยังไม่ออกมา