หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 263

ตอนที่ 263 เขายังจะต้องกลัวอะไรอีก?

“คนที่สามารถทำให้ฉันเสียมือดีไปมากมายขนาดนี้ในครั้งเดียว ก็คือคุณชายธัมรุจินันท์นี่เอง” ทาวัตและปกเกศก้าวเข้าไปในวิลล่า เงาร่างหนึ่งก็เดินลงมาจากชั้นบน

เหมือนรู้อยู่ก่อนแล้วว่าต่อให้เขาไม่ออกมาตอนนี้ ไม่ช้าก็ต้องออกมาอยู่ดี ดังนั้นเขาจึงยอมออกมาเอง

เหมือนที่ทาวัตและกวินคาดเดา เป็นชนุตร์

เขาไม่มีอะไรต่างไปจากแต่ก่อน บนร่างสวมชุดลำลองสีขาว บนใบหน้าประดับด้วยรอยยิ้มอบอุ่นผ่อนคลาย มือทั้งคู่ล้วงกระเป๋ากางเกง ก้าวลงมาทีละก้าว

ทาวัตรู้อยู่แล้วว่าเป็นเขา จึงไม่แปลกใจแม้แต่นิดเดียว พลางมองอีกฝ่ายเดินลงมา ทั้งยังไม่เกรงกลัวชายชุดดำที่รายรอบซึ่งเล็งปืนมาที่ตัวเองเลยสักนิด เย็นชาเหมือนดังที่เคยเป็นมา นัยน์ตาฉาบด้วยแผ่นน้ำแข็งเย็นเยือก

“ฉันไม่ได้มาเพื่อพูดจาไร้สาระกับนาย จะพาตัววรินทรออกมาเอง หรือจะให้ฉันเหยียบศพนายไปพาเธอออกมา เลือกซะ” เขาพูดอย่างนุ่มนวลและไม่รีบร้อน ราวกับกำลังพูดว่าอาหารวันนี้ไม่เลว

ชนุตร์หัวเราะออกมาเบา ๆ เดินลงมาจากชั้นบน มือยกขึ้นส่งสัญญาณ ให้คนของตัวเองลดปืนในมือลง “คุณชายธัมรุจินันท์อย่าได้รีบร้อนไป คุณสามารถหาผมเจอถึงที่นี่ ย่อมต้องสามารถพาวรินทรออกไปได้แน่ เพียงแต่ว่า ฝีมือของคุณ จะสู้ผมได้มั้ย?”

เขายังไม่รับสายมษยาที่โทรเข้ามา จึงไม่รู้ว่าวรินทรหนีไปแล้ว

“ปากดีนักนะ” ทาวัตพูดสี่พยางค์นี้ออกมาอย่างเย็นชา นัยน์ตาสีดำจับจ้องมองชนุตร์ตาไม่กะพริบ จึงพบว่าแม้ท่าทางของชนุตร์จะเรียบเรื่อย แต่กลับแฝงด้วยความมั่นใจและหยิ่งทะนง

เหมือนกับว่า อีกฝ่ายกำลังรอดูว่าเขายังมีไพ่ตายอะไรในมือที่เหนือกว่าอีก

แต่ก่อนที่เขาจะมาที่นี่ ทาวัตก็รู้แล้วว่าชนุตร์เอาวรินทรมาซ่อนไว้ที่นี่ ยิ่งกว่านั้นยังตัดคลื่นสัญญาณบนตัววรินทร ย่อมไม่ใช่คนธรรมดาทั่วไปอยู่แล้ว ในเมื่อเขามาถึงที่นี่แล้ว เขายังจะต้องกลัวอะไรอีก?

ไม่พาวรินทรออกไป เขาไม่มีทางยอมแพ้

“คุณชายธัมรุจินันท์จะลองดูก็ได้ ผมก็อยากเห็นเหมือนกัน ว่าสุดท้ายแล้วพวกคุณสองคนจะเร็วกว่า หรือว่าคนของผมจะยิงวรินทรทิ้งได้เร็วกว่ากัน” ชนุตร์ยิ้ม เป็นทั้งรอยยิ้มปีศาจและทั้งนุ่มนวล นัยน์ตากลับแฝงความเย็นชา

ถ้าให้วรินทรได้มาเห็นตอนนี้ จะต้องประหลาดใจมากแน่

มีคนที่ขีดเส้นแบ่งความอบอุ่นและเย็นชาได้ชัดเจนขนาดนี้ได้ยังไง อย่างกับเป็นคนละคน

ทาวัตสีหน้าคล้ำดิ่ง มือทั้งคู่กำแน่น มุมปากยกขึ้น มองสายตาที่แสดงออกว่าไม่ยอมแพ้สักนิดของเขา “ฉันจะลองดู!”

ในนาทีที่เงื้อดาบง้างธนู อยู่ ๆ ประตูใหญ่ก็เปิดออก มษยาก้าวเข้ามา

ทาวัตเอียงใบหน้าไปมอง ดวงเย็นชาส่งสัญญาณให้ปกเกศ

  ปกเกศรู้ได้ในทันที เขาพุ่งเข้าไปหามษยาอย่างรวดเร็ว ขณะที่เธอคิดอยากจะป้องกันตัวก็ถูกเขาจับตัวไว้เสียแล้ว นิ้วมือกดลงไปที่ลำคอของเธอ หากเธอขยับแม้แต่นิดเดียว ก็สามารถบิดคอหักได้ในทันทีโดยไม่ลังเล

มษยามองไปทางชนุตร์ ด้วยแววตาขอโทษ

แววตาของชนุตร์เยียบเย็นลง ใบหน้าเผือดสี ฉายแววไม่พอใจ

“ถ้านายไม่อยากให้น้องสาวสุดที่รักของตัวเองเผลอถูกหักคอทิ้ง ทางที่ดีก็ปล่อยตัววรินทรออกมาเดี๋ยวนี้!” ปกเกศขยับมือบีบคอมษยาให้แน่นขึ้น ตามคำพูดของทาวัต ใบหน้ามษยาแดงคล้ำขึ้นมาทันที อ้าปากหายใจอย่างยากลำบาก

ชนุตร์อยากพุ่งออกไปช่วยมษยา แต่เมื่อเห็นท่าทางทรมานของมษยาก็ต้องหยุดตัวเองไว้ นัยน์ตาปรากฏวี่แววไม่ยินยอม

“เจ้านาย หาคุณวรินทรไม่พบครับ ในห้องลับของวิลล่าก็หาไม่พบครับ!” หนึ่งในสมาชิกทีมค่ายฝึกไม่รู้ปรากฏตัวมาจากไหน ปราดมาอยู่ข้างกายทาวัต พลางรายงาน

  ชนุตร์เบิกตากว้าง มองคนคนนั้นด้วยแววตาไม่อยากเชื่อ ก่อนมองไปทางทาวัตอีกครั้ง

หนีไปแล้ว?

ใจของทาวัตผ่อนคลายลง มีดที่กดข้างแก้มมษยาก็ผ่อนลงเล็กน้อย ขณะที่คิดจะปล่อยกลับเหมือนนึกอะไรขึ้นมาได้ นัยน์ตาเย็นชาวาบความกระหายเลือด 

“ทำไมวรินทรถึงถูกเธอพาส่งไปโรงพยาบาล?”

มษยากับชนุตร์สันหลังเย็นวาบ

แย่แล้ว เกือบลืมข้อนี้ไปเลย แต่เป็นเพราะวรินทรกรีดข้อมือฆ่าตัวตายแล้วเสียเลือดมากเกินไปจนถูกพาไปส่งโรงพยาบาลเองนะ 

มษยาไม่กล้าพูด เธออยู่ใกล้ทาวัตจนสัมผัสได้ถึงความเย็นเยียบที่แผ่กระจายออกมาจากร่างของชายผู้นี้ ราวกับเขาสามารถฆ่าคนด้วยความเย็นได้

แม้ไม่ใช่พวกเขาเป็นคนลงมือทำ แต่กลับเป็นเพราะพวกเขา

“กรีดข้อมือ” ดวงตาชนุตร์วาบความรวดร้าว แต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้น หากไม่สังเกตดี ๆ ก็ไม่มีทางรู้ได้

วรินทรเลือกที่จะกรีดข้อมือตัวเอง เขาเองก็คาดไม่ถึง

  เขาไม่ได้อยากทำให้เธอตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ แต่ว่า เขาเองก็ไม่มีทางเลือก ไม่มีอิสระที่จะเลือกได้

ดวงตาทั้งคู่ของทาวัตเหมือนมีพายุร้ายพัดพานทำลายทุกสิ่งที่ขวางหน้า ลมหายใจทุกคนเย็นเยียบจนถึงกระดูก มุมปากของเขายกขึ้นคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม กลับทำให้คนรู้สึกว่า ไม่กล้าเข้าใกล้มากขึ้น 

ขณะที่เขายกยิ้มขึ้น รอยยิ้มก็ดูเย็นเยียบมากขึ้นเรื่อย ๆ นัยน์ตาสีดำที่สาดประกายเฉียบคมคู่นั้น ราวกับมีแผ่นน้ำแข็งบนธารน้ำแข็งกำลังแตกสลาย เมื่อมองรอยยิ้มของเขา ก็ไม่มีทางมองข้ามความเย็นเยียบนั้นได้เลย