หนี้รักประธานเจ้าเล่ห์ นิยาย บท 307

ตอนที่ 307 ถูกสวมเขา

วรินทรกระตุกยิ้ม เธอรู้ว่ายัยนี่จะตะโกนว่าไม่ชอบตวัสเป็นประจำ บอกว่าเป็นเพื่อนกับตวัสอย่างบริสุทธิ์ใจ ถามจริง!

ไม่ชอบ? แล้วจะมองดูรูปโปรไฟล์คนอื่นไปทำไม?

ทาวัตค่อยๆเหล่มอง เห็นหน้าด้านของวรินทรกำลังแอบยิ้ม ราวกับพระอาทิตย์ส่องแสงเปล่งประกายในตอนบ่ายนัยน์ตาสดใส ริมฝีปากเนียน ผิวเนียนนุ่มไร้ที่ติดูสะอาดตา

ในใจเขาเหมือนถูกของบางอย่างสัมผัสและโยกย้ายไปมาอย่างรุนแรง จากนั้นริมฝีปากกระตุกขึ้นมาราวกับกำลังทนกับสิ่งสวยงามที่สุดบนโลก

เสียดายที่ยัยโง่วรินทรพลาดแล้ว แถมยังร้องเพลงอย่างพอใจเพื่อแกล้งคาร่าอีก

……

งานหมั้นแม้ว่าจะผ่านมาสองวันแล้ว แต่กระแสก็ยังเป็นขี้ปากของชาวบ้านอยู่ เรื่องที่ผู้หญิงตระกูลหันมณีสวมเขาให้กับผู้ชายตระกูลแก้วใสในงานหมั้นทั้งเมืองA ทุกคนรู้หมดแล้ว และยังเป็นหนึ่งในหัวข้อนินทาในช่วงนี้อีกด้วย

ทวีเดชและชนันธรของตระกูลแก้วใสโกรธมาก ตัดขาดกับตระกูลหันมณีทั้งหมด แม้แต่ธุรกิจที่กำลังร่วมมือกันก็หยุดลง ทวีเดชไม่ให้นรชัยกับทัตดาติดต่อกันอย่างเด็ดขาด ถึงขั้นกักบริเวณนรชัย ความโกรธจนถึงวันนี้ก็ไม่คลายลง

นรชัยกับธรรศทั้งสองคนนนี้ไม่เหมือนกับทาวัต แม้ว่าทาวัตจะสืบทอดกิจการ แต่ว่าอุตสาหกรรมเกินกว่าครึ่งจากCR เป็นสิ่งที่เขาทำเองกับมือ ไม่เพียงแต่ที่ประเทศC แม้แต่ต่างประเทศก็ครอบครองอำนาจและฐานะไว้ ตั้งแต่ต้นจนจบคือเป็นผู้ชายที่ประเมินต่ำไม่ได้เลย

แต่ว่าผู้ใหญ่ทางตระกูลแก้วใสและตระกูลไชยมีไม่อยากยกกิจการให้กับลูกตัวเองแล้ว นรชัยกับธรรศเป็นผู้ชายโดยกำเนิด แต่ว่าที่CR มีตำแหน่งที่แน่นอน ถึงแม้ไม่ได้เผยหน้าตาบ่อยครั้ง แต่ตำแหน่งงานของทั้งสองอยู่ในระดับผู้จัดการใหญ่

วรินทรยังคงทำงาน กวินก็ไปโรงเรียน ชีวิตปกติเช่นเดิมทุกวัน

หลังจากนิสิตากับปทิต วรินทรก็ไม่ค่อยรับงาน และไม่ได้ออกแบบชุดงานแต่งงานให้ใครอีก เตรียมของที่ต้องการดราฟต์ในงานจัดแฟชั่นโชว์ฤดูหนาวของCRอย่างตั้งใจ

แต่ว่านึกไม่ถึงว่ามีคนเปิดประตูเข้ามาตรงๆ และยังเป็นสองคนที่แสนคุ้นเคย

“จะนัดเจอคุณวรินทรนี่ไม่ง่ายเลยนะ เลยต้องมาหาด้วยตัวเอง” คือนิสิตาและปทิต คู่หมั้นของเธอ

ในมือถือกล่องของขวัญอย่างดี ยิ้มอ่อนหวาน แต่สวมไปด้วยความเสียใจ

แต่ใบหน้าของปทิตเต็มไปด้วยความกระอักกระอ่วน หว่างคิ้วดูยโสทำให้คนเบื่อหน่าย

วรินทรมองพวกเขา ก็เดาลางๆว่าวันนี้พวกเขามาทำไม ยังไม่ทันพูดออกไป ยืนขึ้นจากที่ เชิญให้พวกเขานั่ง “คุณนิสิตาพูดเล่นแล้ว เพียงแต่ว่าตอนนี้ฉันไม่รับนัดใดๆเลย ให้อภัยฉันด้วยนะคะ”

นิสิตากับปทิตมองหน้ากัน ดึงมือวรินทรแล้วขอโทษเธอ “พวกเรารู้ว่าเรื่องในวันนั้นพวกเราทำไม่ถูก และขอให้คุณอภัยให้พวกเราด้วย”

“เป็นแค่นักออกแบบต๊อกต๋อยแค่นี้ ไม่สำนึกบุญคุณหน่อยหรอ” ปทิตเอ่ยเสียงเย็นชา มองวรินทรด้วยสายตาเหยียมหยามและโอ้อวด

ลักษณะคำพูดของเขาเหมือนกับว่าการที่เธอออกแบบชุดให้พวกเขาเป็นการได้หน้าอะไรอย่างนั้น

วรินทรแอบเหอะๆในใจ แกดีเด่มาจากไหน? เธอเป็นนักออกแบบมาหลายปีไม่เคยปฏิเสธงานใคร แม้ว่าคนตรงหน้าเธอจะเป็นบอสทาวัตของFS เป็นหัวหน้าเก่า อารมณ์ไม่ดีก็ปฏิเสธ!

“คุณท่านปทิตคะ รบกวนแปรงฟันก่อนออกไปด้วยนะคะ มีฝีมือขนาดนี้ก็ออกแบบเองแล้วกัน!” รอยยิ้มบนในหน้าวรินทรหายไปอย่างรวดเร็ว มองแววตาพวกเขา พูดจาคมคายว่าอย่ามาให้เห็นหน้ากันอีก

พวกคนหน้าอาย มีหน้าไปก็ไร้ประโยชน์

หน้าของปวิตหมองลงทันที สายตาของวรินทรเหมือนกับจะฟันหน้าเธอด้วยมีด “ก็แค่ผู้หญิงบ้าบอคนหนึ่ง แกฝีมือดีนักหรือไง?”

วรินทรเม้มปาก ใบหน้าซีดเล็กน้อย ทำให้คนมองรู้สึกเจ็บปวด

แม้แต่ปวิตก็พูดแบบนี้ แล้วคนอื่นจะพูดเรื่องเธอกับทาวัตลับหลังยยังไง? กลัวว่าคนที่จะโดนด่านินทา ก็มีแต่เธอล่ะมั้ง?

รอยยิ้มมุมปากเธอค่อยๆเปลี่ยนเป็นขมขื่น คล้ายผสมเกลือลงไป เธอแอบไม่เต็มใจแต่งงานกับทาวัต แต่ทำไมตอนที่ได้ยินคนอื่นพูดคำพูดนี้ ถึงได้รู้สึกแย่ในใจนะ?